Superman: Umut ve Sorumluluk Temalı Yeni Başlangıç

Superman: Kırmızı Pelerinli Kurtarıcı ya da Sıradan Bir İnsan mı?

Bazı güçler sorumluluk getirir, evet, bu doğru. Ama, eğer o gezegendeki en güçlü kişi sizseniz, bu sorumluluğu nasıl alacaksınız? Yani, bir gün uyanıyorsunuz, pelerinlerinizi giyip ‘Ben Superman’im!’ diye bağırıyorsunuz. Ama sonra, süper güçlerinizle birlikte gelen süper bir fatura geldiğinde ne yapacaksınız? Bu, 1938’den beri hayatımızda olan Superman’in ahlaki pusulasıydı. Yüzyıllardır kalbi ne kadar kararırsa kararsın, her daim hak, hukuk ve adalet yanlısı olan “büyük mavi” kahramanımız bu sorumluluğu taşımayı başardı. Hatta, bu yükü taşımakla kalmadı, umudun sembolü oldu! Düşünün, birisi size ‘Süpermen, dünyayı kurtar. Ama önce, şu süpermarketin indirimli ürünlerini almayı unutma!’ derse, muhtemelen ‘Tamam, süper güçlerim var ama alışveriş listem var!’ diye geçiştirirsiniz.

Günümüz dünyasında bu ne kadar mümkün tartışılır, zira büyük çoğunluğu sinik, bencil ve iyiliğe olan inancını yitirmiş topluluklar halinde bir dünyadayız. Bir şekilde, tam da doğru bir zamanda Superman, kızıl pelerini ve sarı ağırlıklı amblemiyle, bize bu değerleri hatırlatmak için çıkageliyor. Yani, ‘Evet, hala iyi insanlar var!’ demek için mi? Yoksa ‘Hadi, biraz daha umut verelim!’ mi? Yönetmen James Gunn, bu noktada son derece doğru bir tercihle karakteri 1960’lı yıllardaki o daha naif, hatta belki daha çocuksu diyebileceğimiz haline döndürüyor. Bunu yaparken en büyük desteği de Superman’in süper köpeği Krypto’dan alıyor. Evet, yanlış duymadınız, süper köpek! Yani, cidden, bu köpek havladığında, ‘Hadi, şuradan geçelim’ demeye hazır mısınız? Onun filme eklenmiş olması, işin çizgi roman duygusunu güçlendirirken, hayli komik sahnelere de vesile olmuş. Bir köpekle süper kahraman olmak arasında çok ince bir çizgi var, düşünsenize, ‘Hav hav, süper kahramanım!’

Görsel Efektler ve Aksiyon Dolu Sahne

Her ne kadar filmde bolca günümüze ait teknolojik alet edevat varsa da, adını tam koyamadığım nostaljik, renkli ve insanı güvende hissettiren bir atmosfer de var. Oh, ne güzel! Sonuçta onca karanlık, gerçekçi çizgi roman uyarlamasından sonra, bünyemizin cidden böyle bir güvenlik hissine ihtiyacı varmış gibi görünüyor. Film, Superman’in artık ortak kültüre mal olmuş geçmişiyle hiç vakit kaybetmeden bodoslama aksiyona dalıyor ve iyi de ediyor. Bu sayede bize direkt olarak karakterin kendisiyle bir bağ kurma şansı veren Gunn, çok iyi bir oyuncu seçimiyle pelerini David Corenswet’e armağan etmiş. Onu izlerken Superman/Clark Kent ikilisini görmek çok daha kolay. Bu durum, Henry Cavill’de yoktu örneğin. “Tom Cruise etkisi” dediğim şeyden mustaripti Cavill. Yani, ister istemez, ‘Henry Cavill yine mi?’ demekten kendinizi alamıyordunuz.

Kimya ve Karakterler

Corenswet, hem beden dili hem de sesini kullanılışıyla, Çelik Adam’ı muhtemelen Christopher Reeve’den bu yana en iyi taşıyan aktör olmuş. Onun Lois Lane ile olan sahnelerinde Rachel Brosnahan ile olan kimyası resmen göz kamaştırıcı. Yani, ikisi bir araya geldiğinde ‘Aşk mı bu?’ diye düşünmeden edemiyorsunuz. Yaşlanmamaya ant içmiş gibi görünen Nicholas Hoult ise tam bir zalim kötü adam portresi çizerek harika bir Lex Luthor olmuş. Cidden, adamdan nefret edersiniz! Abartılı ama ölçülü oyunu, Superman’e karşı cidden zekâsını ve imkanlarını efektif biçimde kullanışı filmin bir diğer olumlu yanı. Peki, hiç mi olumsuz bir yan yok? Elbette var! Ama bunlar genelde senaryonun fazla dallanıp budaklanmasıyla alakalı sorunlar ve fazla baş ağrıttıkları söylenemez.

Sonuç: Uçmanın Zamanı

Sonuçta, filmin çizgi roman karelerinden fırlamış gibi duran ve (neyse ki) yavaş çekim haricinde yaratıcı çözümlerle hayata geçmiş aksiyon sahneleri cidden nefes kesici. Her darbeyi hissettiğimiz dövüşler, Superman’in ikonik uçma sahneleri ve James Gunn’ın imzası haline gelmiş karmaşık plan sekans kapışma baleleri. Hepsi filmde bolca var ve işin iyi yanı dramatik etkiyi de asla düşürmüyorlar. En sevdiğim yanı da tüm bu aksiyon fırtınası içinde Superman’in yaşayan her şeye karşı olan özenli tavrı. “İşte gerçekten olması gereken buydu” dedirtiyor insana. Bir noktada adamımız bir sincabı kurtardığında ağzım kulaklarıma varana değin gülümsetiyor. İşte Superman tam da bu! Bizim çok ötemizde tanrısal bir güce sahip, evet, ama o gücü en küçük canlıyı kurtarmaya adayacak kadar da yüce gönüllü, yardımsever ve sorumluluk sahibi. Eski filmlerde bolca gördüğümüz kendini feda etme ritüelleri burada neyse ki yok, ve yan karakterlerle şenlenen (özellikle Mr. Terrific) böylesi renkli bir filmde bu tarz ajitasyonlara gerek olmadığının James Gunn da gayet farkında.

Hani onun vizyonu gayet sağlam ve özüne sadık olduğu için 2025 model Superman’in de ayakları yere sağlam basarken uçtuğunda sizi de peşinden sürükleyebiliyor rahatça. Çünkü duygusal olarak filmin kalbi olması gereken yerde. Ufak tefek dağınıklıklarına ve James Gunn usulü sululuklarına rağmen film bulabildiğiniz en geniş ekranlarda izlenmeyi kesinlikle hak ediyor. Bu yazın bombası olacağı da şimdiden belli. Bizlerin cidden göklerde uçan ve bizi gözeten bu adama, tam da umut uzaklarda bir adaya dönüşmüşken dönmesine çok ihtiyacımız varmış. Ara ara ön plana çıkan liberal tonun da etkisiyle sürekli baskılanan ruhlarımıza nefes aldıran film, hem DC Evreninin yeni dönemi için sıkı bir başlangıç hem de sinemadan çıktığınızda iyi hissettiren bir film olarak hafızalara kazınacak. Ve sırf bu pozitif halet-i ruhiyesiyle bile bizleri uçurabiliyorsa, biz kendi kanatlarımızı hatırlayıp taktığımızda neler olacak kim bilir, siz düşünün…

Editörün Notu: Bu adam cidden uçuyor! Uzun yıllardır maruz kaldığımız karanlık Superman imgesini silip atan ve karakteri gerçek özüne döndüren film, DC Sinematik Evreni’nin yeni dönemi için müthiş bir başlangıç olmuş. Filmin Notu: 4 / 5