Narita Boy: 80’lerde Bir Zaman Yolculuğu

Bağımsız yapımlar, genellikle daha özgür ve yaratıcı bir şekilde farklı şeyler denemek, hayal ettikleri hikâyeleri anlatmak konusunda avantajlı bir konumda. Ben de bu yönlerini her zaman takdir etmişimdir. Narita Boy, bu tür oyunlardan biri olarak dikkatimi çekmişti; tanıtımlarında sunduğu grafik tarzı beni oldukça etkilemişti. Dolayısıyla, çıkışıyla birlikte listemde yer alan bu oyunu oynama fırsatını kaçırmamak istedim. Şimdi, birlikte 30-35 yıl öncesine, 1980’lere bir zaman yolculuğuna çıkalım.

1980’lerde Çocuk Olmak

Narita Boy, bizleri 1980’lere götürüyor ve bunu yalnızca grafik tarzıyla değil, aynı zamanda anlattığı hikayeyle de başarıyor. Oyun, Lio-Chan isimli genç bir karakteri merkezine alıyor. Lio-Chan, ergenlik çağında ve bu dönemin getirdiği sorunlarla boğuşuyor. Kendini dış dünyadan izole etmiş bir şekilde sürekli oyun oynuyor; bunun altında yatan tek neden ise oyun sevgisi ya da yaşadığı sorunlar değil. Ailesiyle yaşadığı sıkıntılar, onu bu dünyadan koparan asıl etken.

Lio-Chan, Amerikalı bir baba ve Japon bir annenin çocuğu olarak, farklı kültürlerden gelen ebeveynlerinin aşkının zamanla nasıl zayıfladığını gözlemliyor. Ailesindeki bağların kopma noktasına gelmesi, onu daha da derin bir yalnızlığa sürüklüyor. Babası Lionel, işine o kadar odaklanmış ki, Lio-Chan ile arasındaki bağ giderek zayıflıyor. Bu nedenle, Lio-Chan, bilgisayarını ve oyunlarını bir iletişim aracı olarak görüyor. İşte bu bağlamda, kahramanımızın ‘Narita Boy’ haline dönüşmesi ve dijital dünyayı özgürleştirirken yaşadığı macera ortaya çıkıyor.

Lio-Chan, çocukken annesinin ona anlattığı bir masal var; üç renkli kılıcı olan cesur bir samurayın hikâyesi. Bu samuray, köylüleri büyük bir iblisten ve onun ordularından kurtarıyor. Her seferinde bu masalı dinlerken uykuya dalan Lio-Chan, rüyalarında “Dijital Krallık”ta yol alıyor. İşte bu dijital dünya, kahramanımızın düşman yazılımlardan kurtaracağı ve özgürleştireceği yer oluyor.

Peki, Lio-Chan bu dünyaya nasıl geçiş yapıyor? Bir gün, babası ona Narita One isimli bir konsol hediye ediyor. Bu konsol, Lio-Chan’i dijital dünyaya ışınlayarak onun Narita Boy’a dönüşmesini sağlıyor. Ardından, Narita Boy, tekno-kılıcını alarak zararlı yazılımları temizlemeye başlıyor. Dijital Krallık, bu iblislerden kurtarılacak ve “The Creator”ın hafızası yeniden inşa edilecektir.

Yani, dağılan ailesini tekrar bir araya getirmeyi hayal eden bir çocuğun duygusal yolculuğuna ortak oluyoruz bu oyunda. Bu temanın etrafında görsel ve işitsel açıdan da oldukça etkileyici bir yapı oluşturulmuş. Oyun, 80’leri tema olarak seçtiğinden, grafik ve müzikler de bu döneme uygun bir şekilde tasarlanmış. Synthwave, retro-elektro ve tekno müziklerle kulaklarımıza hitap eden oyun, sadece piksel grafiklerle değil, aynı zamanda sağda solda gördüğümüz birçok 80’ler göndermesiyle (örneğin, Geleceğe Dönüş serisinde yer alan DeLorean DMC-12’yi görünce hafif bir gülümseme yaşamamak elde değil) nostaljik duygularımıza hitap ediyor.

Oynanış kısmı da bu nostaljiyi besleyecek bir yapıda şekillendirilmiş. Temelde metroidvania tarzında bir oyun karşımızda, ancak bu güncel örneklerden farklı olarak, sanki 30-35 yıl önceki bir beat’em up oyununu oynuyormuşuz gibi hissettiriyor. Ancak, bu tasarım eski hissettirmiyor; merak etmeyin.

Metroidvania veya beat’em up dediğimizde, oyuncuları neyin beklediği üç aşağı beş yukarı bellidir, değil mi? Karakterimiz düşmanları alt etmeye başlar, güçlenir, yeni hareketler öğrenir, yeni silahlar edinir, boss savaşları yapar ve bu süreç final savaşına kadar devam eder. Burada da aynen bu döngüyü yaşıyoruz. Dijital dünyanın kötü yazılımlarını tekno-kılıç ile kesiyor, zıplıyor, bazı bulmacalar çözüp bölüm sonu düşmanlarını yenerek finale doğru ilerliyoruz. Bölümler arasında geçmiş anıları canlandıran ara sahnelerle, kahramanımızın başından geçenleri öğreniyoruz.

Düşman tasarımları, temaya uygun bir şekilde oluşturulmuş; özellikle boss tasarımları ve isimlerinde bu özen göze çarpıyor. Bölüm sonu boss savaşları öncesinde, bölüm içinde mini-boss kapışmaları yaparak, yeni öğrendiğimiz hareketlerin pratiğini yapıyoruz. Bu mini-bosslar, genellikle yeni öğrendiğimiz bir yeteneğin denemesi ya da bir bulmacanın parçası olarak karşımıza çıkıyor.

Benzer oyunlarda genellikle farklı silahlar edinerek ilerleriz. Ancak burada yalnızca bir silahımız var: techno-sword. Bu, çeşitlilik olmadığı anlamına gelmiyor; oyun ilerledikçe yeni saldırılar öğrenip bu açığı kapatıyoruz. (Bu arada yeni özellikler, ana düşmanlar gibi disketler olarak karşımıza çıkıyor; her detayı 80’ler temalı!)

Şimdi gelelim oyunun eksilerine; sonuçta her şey mükemmel değil. Çatışmaların temposu ve dengesi, bazen dalgalı bir seyir izliyor; bazı düşmanları çok kolay geçebiliyorsunuz. Bazı bölümlerde uzun süre sağa sola koşturmak zorunda kalmak, monoton bir hale gelebiliyor. Ayrıca, oyuncuyu yönlendirme konusunda da zayıf kaldığı noktalar var. Bir diğer sorun ise karakterimizi kontrol etmekle ilgili. Özellikle kapılardan geçerken, merdivenlerden çıkarken ya da diğer karakterlerle etkileşime girmeye çalışırken doğru noktaya gelmeden istediğimiz eylemi gerçekleştiremiyoruz. Çatışmalarda da benzer zorluklar yaşanabiliyor.

Tüm bu eksiklikler, benim için çok büyük sorun teşkil etmiyor; en sonunda geriye dönüp baktığımda keyif aldığım bir oyun olduğunu söyleyebilirim. Eğer siz de ara sıra nostaljik oyunlara bir şans vermeyi seviyorsanız, Narita Boy’u listenize eklemeyi düşünebilirsiniz.