Dying Light: The Beast ile Zombi Dünyasında Yeni Maceralar

Varşova’da katıldığım Dying Light: The Beast etkinliği sırasında birçok görev tamamladım, geniş açık dünyada serbestçe dolaşarak sayısız zombi ile yüzleştim. O günden beri oyunun heyecanı zihnimde sürekli canlanıyordu. Etkinlik sonrasında kaleme aldığım ön incelemede, oynadığım görevlerin gerçekten etkileyici bir tasarıma sahip olduğunu belirtmiştim. Elbette, en çok merak ettiğim konu, ilk oyundaki karakterimiz Kyle Crane’in hikayesinin nasıl devam edeceğiydi. Peki, ilk oyunun finalinde Kyle’a ne olduğu? Devam oyunu boyunca Aiden ile yolları kesişecek mi? The Beast olarak adlandırılan kavram ne? Tüm bu soruların yanıtları bu oyunda mı bulunacak, yoksa serinin başka oyunları da gelecek mi? Tüm bu soruları röportaj sırasında sorma şansı bulmuş ve yanıt almak için umutlanmıştım. Ne yazık ki, sohbetimiz keyifli olsa da, oyun oynamam gerektiği vurgulanarak nazikçe geçiştirilmişti.

Uzayan yaz tatilinin ardından işlerin birikmesiyle boğuşmaya başladım. İnceleme için bilgisayar başına geçecek olan bir arkadaşımın olması beni mutlu etti. Ancak o kişi olmanın benim için sadece 5 saniye sürdüğünü anladım. Bu yıl içinde ilk oyunu oynamış biri olarak, Dying Light tecrübem yükselmeye hazırdı. Huysuz şivavam Leydi’nin birkaç günlüğüne prenses koruyuculuğundan zombi savaşçısına dönüşmesi için gerekli müzakereleri tamamladım ve kendisi yanımda yerini aldı. Çünkü onun agresifliğine gerçekten ihtiyacım vardı. Oyun yüklenirken rahatlamak için soğuk çayımı hazırladım. Oyunun başına oturmakla ana hikayenin sonuçlandığı noktaya ulaşmam arasında dakikalar geçmiş gibiydi. The Beast, akıcı bir oyun yapısına sahip, bol aksiyon içeriyor ve sizi derin bir hikayenin içine çekiyor.

Oyun, bol video ile gerçekleştirdiği etkileyici bir başlangıç sunarak, Kyle Crane’in yaşadığı olayları görmemizi sağlıyor. Giriş bölümünü atlattıktan sonra, nereye geldiğimizi ve buradan nasıl kaçmamız gerektiğini fark ediyoruz: Castor Woods’tayız. Crane’in labaratuvarında deney yaptığı insanlar sonucunda pek çok kişi acı çekmiş ve bu acıların sorumlusunun Baron olduğunu öğreniyoruz. Bu bilgileri toplamak, gücümüzü artırmak ve onu ortadan kaldırmak için doğru anı beklememiz gerekiyor. Bu süreçte yeni arkadaşlıklar ve düşmanlar edinerek, şehrin ve oradaki insanların hikayelerini de öğreniyoruz. Şehirde dolaşarak güvenli bölgeler yaratıyor, bazı mekanları yağmalayarak kendimize yeni silahlar ve kıyafetler buluyoruz. Hikayenin sonunda, aklımızdaki tüm sorulara cevap bulabileceğimiz bazı görevler sayesinde Baron ile karşılaşma fırsatımız oluyor.

Şimdi, sıkça bahsetmeyi tercih etmediğim birkaç teknik detay üzerine konuşalım ki bu konu aklımızda kalmasın. Belirli bir grafik seviyesine ulaştıktan sonra ultra kaliteli grafiklerin büyük bir fark yaratmadığı fikrime katılacağınızı düşünüyorum. Oyunu, etkinlik sırasında güçlü bir bilgisayarda ve sonrasında ise daha sade bir sistemde deneyimledim. Her iki durumda da grafikler oldukça iyi. Karakterlerin ve zombilerin detayları ile şehrin genel görünümü başarılıydı. Zombilere balta savurduğumuzda, onların yaralanması ya da uzuvlarının zarar görmesi oldukça gerçekçiydi; sanki bir zombinin bacağını baltayla kesiyormuşum gibi hissettim. Ancak yüze yapılan darbelerin sonuçlarını tam bilmediğim için, bu küçük detaylara fazla takılmamak gerektiğini düşünüyorum. Savaş, koşma ve parkur mekanikleri de tatmin edici seviyede. Sonuç olarak, güncellenmiş Dying Light oyununun daha iyi grafiklerle ve gelişmiş dövüş mekanikleri sunmasını beklemek yanlış olmasa gerek.

Ön incelemede tırmanma mekaniklerinden şikayetçi olduğumu belirtmiştim ve bazen nereye zıplamam gerektiğini anlayamadığımı söylemiştim. Anlaşılan bu alanda iyileştirmeler yapılmış, çünkü oyunun pek çok noktasında herhangi bir sorun yaşamadan tırmanış deneyimleri edindim. Ancak, bazen aynı bölgede dönmek ve oradan oraya zıplayarak zaman kaybetmek sinir bozucu olabiliyordu.

Bir diğer yenilik olarak, araba kullanma deneyiminden bahsetmek de gerekiyor. Bazı yerlerde bulduğumuz araçlar gerçekten hayatı kolaylaştırıyor. Ancak açık alan ve yol sayısının kısıtlı olması nedeniyle çoğu görevde araç kullanmayı tercih etmiyorsunuz. En azından ben, birçok görevde “şuradan düz koşturmak daha iyi olurdu” düşüncesine kapıldım. Yine de, haritanın bir ucundan diğerine geçerken, gördüğüm ilk araç beni mutlu ediyor. Fakat araçlarla ilgili en büyük sorun, çabuk patlamaları oldu. Bir görev sırasında, bir şey taşımak için aracı kullanmam istendiği sırada, etraftaki birkaç zombi saldırdı ve olay chaos halini aldı. Sonuç, bir şey taşırken uzunca bir yolu yürümek zorunda kalmamdı. Ayrıca, elimde yük olduğundan hızlı koşup zombi temizliği yapmak için daha sık durmak zorunda kaldım.

The Beast bölümüne gelelim; bu, serinin eski takipçileri için oldukça önemli bir nokta. Hikaye anlatımı, önceki oyunlarda olduğu gibi basit bir ikiye ayrım sergiliyor. Ana görevler, başımıza gelen olaylara ve hikayenin gelişimine odaklanırken yan görevler, tanıştığımız yan karakterlerden gelen taleplerden oluşuyor. Ana hikaye düzenli bir akışa sahip. İyi yazılmış görevler, bol aksiyonlu bir oyun deneyimi sağlıyor. Görevler esnasında yeni insanlarla tanışıyor, müttefikler ediniyor ve hem beklediğimiz hem de sürpriz karakterlerden gelen tehlikelerle karşılaşıyoruz. Baron’u alt etmeye çalışırken, laboratuvarda yaratılan mini boss’lar olan Kimeralar ile de karşılaşıyoruz. Dikkatimizi çeken başka kişiler de mevcut, ancak onların hikayelerini burada anlatmayı istemiyorum. Bu süreçte, Kyle Crane’in vücudunun değişime uğradığını öğreniyoruz; başlangıçta kontrol edemediği bir moda girmekte ve bunun sonucunda karakter ağacı sayesinde bu modu geliştirip kontrol altına alabilmekte. Daha agresif, güçlü ve durdurulamaz olan bu mod, zor durumlarda oldukça faydalı oluyor.

Röportaj sırasında, yan görevlerin özlerinin boş tekrarlarla dolu hikayeler olmadığını anladığımda çok sevindim. Dürüst olmak gerekirse, oyun süresini uzatmak için benzer görevlerin yer almaları, bir süre sonra oyun deneyiminin kalitesini düşürüyor. Techland, bu konuda harika bir iş çıkarmış. Farklı ruh hallerine ve enerji seviyelerine sahip bir ana hikaye uzunluğunda yan görevler tasarlamışlar. Klasik, adrenalin dolu görevler sırasında yüksek tempoyu hissederken, farklı karakterlerin dramlarını içeren hüzünlü hikayeler de mevcut. Favorim, komik bir durum içindeyken üzerime doğru akın akın gelen zombiler arasında kalıp, akustik deneyler yapma çabası gerçekleştirdiğim yan görev oldu. En küçük bir gürültünün nasıl zombileri harekete geçirebileceğini ve bu durumu anlayışsızlıktan dolayı yaşadığım gülünç durumu çok eğlenceli buldum.

Ana görevlerde Kimeralardan kazandığımız “beast” puanları ve genel deneyim puanları, karakter ağacının iki tarafını geliştirmemizi sağlıyor. Bir tarafta daha iyi gizlenme ve hareket halindeyken şarjör değiştirme gibi özellikler varken, diğer tarafta yükseğe sıçrama ya da büyük nesneleri fırlatma gibi içimizdeki canavarı etkileyen özellikler bulunuyor. Basit ama etkili bir ipucu; beast kısmını tamamen bitirdiğinizde, beklediğiniz son düzlüğe vardığınız anlamına gelir. İşte tam bu noktada, yeterli mühimmat, çeşitli silahlar ve en önemlisi yeterli sargı bezinin çantanızda olduğundan emin olmalısınız.

Ana hikaye tamamlandıktan sonra, kalan görevleri tamamlama ve istediğiniz gibi haritada keşfe devam etme şansına sahip oluyorsunuz. Ancak, o son aksiyon dolu saatin ardından durumu sindirmek için biraz sakinleşmek iyi bir fikir olabilir. Kyle Crane’in hikayesi güzellikle nihayete eriyor. Ancak sanırım bu durum sadece şimdilik geçerli. Çünkü Techland’ın hikaye sonunda sunduğu oyun içi videoda karışık sinyaller aldım. Hangi karakterle yeni maceralara yelken açacağımızı ise tamamen sizin hayal gücünüze bırakıyorum. Ben, Leydi’yi yanımda alarak Castor Woods’ta bir piknik yapmaya gidiyorum.