Impostor Factory: Kan Gao’nun Duygusal Yolculuğu ile Yeniden Karşımızda

Kan Gao, en iyi bildiği şeyleri yapmaya devam ediyor: hem güldürüp hem de ağlatıyor. To The Moon ve onun devamı niteliğindeki Finding Paradise oyunlarında gördüğümüz bu duygusal denge, şimdi de yeni oyunu Impostor Factory ile sürüyor. Bu bağımsız yapımcı, izleyicileri bazı anlarda kahkahalara boğarken, diğer anlarda insanların yüzünde derin bir hüzün bırakmayı başarıyor.

Bu yeni yapımda karakterler, alışılmış Dr. Eva Rosalene ve Dr. Neil Watts yerine Quincy adında genç bir adam aracılığıyla anlatılıyor. Quincy, göz alıcı bir malikânenin kapılarını aralıyor; ancak burada neden bulunduğunu ve ev sahiplerini tanımadığını anlayamadan, karmaşık bir durumun içinde buluyor kendini. Evin bahçesi bakımsız, eşyaları son derece lüks, hizmetkârlar tuhaf, aşçılar ise çılgın. Yanı sıra, evin kedisi de ayrı bir delilik sergiliyor. Quincy ortalıkta dolaşırken, yaşlı çiftin brutal bir cinayete kurban gitmesi onu gözlemlemek için daha fazla sabırsızlanmamızın sebebi oluyor. Bu olay, oyunun temposunu hızlandırarak sürükleyici bir hal almasına neden oluyor. Hikâyenin detaylarına girmek istemiyorum, çünkü hepsini öğrenmeden oynayınca oynaşın tadını almak son derece farklı bir deneyim sunuyor.

Oyun, üç ana bölümden oluşmaktadır. Birinci bölümde Quincy’nin başından geçen, oldukça eğlenceli ve ilginç olaylara tanıklık ediyoruz. İkinci bölüm, karakterlerin çocukluk dönemlerinden başlayarak yaşlılıklarına kadar olan duygusal yolculuklarına odaklanıp, “Ağlamayacağım!” çığlıklarıyla gözyaşlarımızı silmemize sebep oluyor. Üçüncü ve son bölüm ise her şeyin ustaca bağlandığı ve anlam bulduğu bir kapanış sunuyor. Kaçıncı oyun bu şimdi?

Impostor Factory, tek başınıza oynayıp tamamlayabileceğiniz bir oyun. Ancak daha önce To The Moon, Finding Paradise ve A Bird Story oyunlarını oynamış olanlar, hikâyenin derinliklerine inerek her şeyin daha büyük bir anlam kazandığını görecektir. Kısaca, resmin tamamını daha iyi anlıyorsunuz. Görsel romanları pek sevmesem de, bu 5 saatlik oyunun her anından büyük bir keyif aldım. Müzikleri, hikâyesi ve hem güldüren hem üzen karakterleriyle tam bir Freebird Games klasiği ortaya çıkmış.

Evet, oynanış açısından fazla bir şey yapmıyor, genellikle diyalogları okuyup karakteri yürütmekle yetiniyoruz. Finding Paradise‘taki abuk sabuk mini oyunlar da bu oyunda yok. Ancak, onun eksikliğini hissetmiyorsunuz. Önceki oyunlardan kalan bazı soruların cevaplanmasını isterdim; fakat bu oyunda o temalara girmiyor. Belki de dördüncü oyunda…