The Quarry: Korku Oyunlarında Yüksek Beklentiler ve Hayal Kırıklıkları

Supermassive Games, 2015 tarihinde piyasaya sürülen Until Dawn oyunundan sonra benzer türde dört yeni oyun geliştirdi. Geçen 7 yıl içerisinde bu dört oyunda, hala gözleri balık gibi bakan karakterlere bir çözüm bulamamış olmaları şaşırtıcı! Until Dawn, bence bu firmanın en etkileyici oyunu. Oyun dünyasında deneyimlediğim nadir şeylerden biri olarak, defalarca bitirmeme rağmen her seferinde keyif aldım. Ancak, The Dark Pictures Anthology ile aynı başarıyı yakalayamadıklarını düşünüyorum. The Quarry, bu seriden daha iyi olsa da, Until Dawn’ın arkasında kalıyor.

Oyun hakkında biraz eleştiri yapmadan geçemeyeceğim. Oyun geliştirme süreci tamamlandıktan sonra QA aşamasından geçmiyor mu? Testler gerçekleştirilmiyor mu? Hangi akıl sahibi “Max’in gözleri neden Laura’nın boynuna bakıyor?” demedi acaba? Eğer az önce adamı arabayı kullanırken görmeseydim “herhalde görme engelli” diye düşünecektim. Neyse ki, diğer karakterler durumu belirli ölçüde toparladı, ancak oyuna böyle bir hayal kırıklığı ile başlamak benim için zor oldu.

Supermassive’in bir sonraki büyük oyunu ne zaman gelecek? Aslında, The Quarry’den beklentilerim oldukça yüksekti. Genç slasher filmlerini severim; özellikle yaz kampı temalı olanlara bayılırım, sonuçta küçük yaştan beri 13. Cuma hayranıyım. Üstelik bu oyunun The Dark Anthology ile ilişkilendirilmediğini öğrenince iyice heyecanlandım; korku unsurlarının oldukça yüksek olacağını düşündüm. Ama maalesef öyle olmadı.

Aslında, The Quarry fena başlamadı. İlk andaki orman sekansı oldukça güzeldi ve korkutucu bir oyun olacak hissini verdi. Fakat Hackett’s Quarry’e geçince, yaklaşık 2-3 saat süren bir uyku serüveni başladı. Karakterleri tanımaya çalışırken, gençler arasındaki cinsel çekimlere, kıskançlık ve ergenlik kıskacındaki diyaloglara şahit olduk. Bir an “herhalde oyun sadece bundan ibaret” diye düşünmeye başladım. Neyse ki, oyun ikinci yarısında hareketlendi, ancak yine de ilk birkaç dakikadan oyuncuları kaybetmek büyük bir sorun olmalı.

The Quarry, gerçekten de sinematik bir deneyim sunuyor. Oynanış açısından ciddi bir azlık söz konusu. Türün diğer oyunlarında da gözlemlemiş olsak da, burada daha az şey yapma hissine kapılıyoruz. Genellikle yürüyerek ilerliyoruz, koştuğumuzda ise yalnızca QTE sahneleri ile karşılaşıyoruz. Aslında 6-7 saatlik bir hikaye ile karşı karşıyayız, bence biraz daha kontrolün bizde olması gerekti. Oyun sadece “bunu mu yaptın, yoksa şunu mu?” sorusuna indirgenmemeliydi.

Hayatın ince bir ipte asılı durduğunu unutmayın; bir adım kaymanız bir başkasına zarar verebilir. The Quarry’de kendinize belirli hedefler koyabilirsiniz. Örneğin, “Herkesi hayatta tutacağım” diyebilirsiniz, ya da “Herkes ölsün nıhahaha” diyerek de oynayabilirsiniz. Fakat kontrol edemediğiniz veya sonuçlarını bilemediğiniz seçimler yüzünden, oynadığınız karakter değil de başka biri öldüğünde gerçekten sinirleniyorsunuz. Gelişen durum “yaratık iki kişiden birini yiyecek, hangisini kurtarır?” tarzında değil. Spoiler vermemek için detaylara girmeyeceğim ama aldığım bir karara bağlı olarak, başka bir karakterin yaratığa yem olmasını sevmedim. Bu durum hedeflere ulaşma şansını fazlasıyla şansa bırakıyor. Açıkçası, eğer saldırmayı seçersem, karakterin koşarak kaçmasını beklerim, başkalarını öldürecek şeyler yapmak yerine.

Yine de Supermassive Games’i takdir etmek gerek; bu tür durumlar için bize üç adet ‘geri sarma’ hakkı tanımış. Fakat bu özellik sadece Deluxe sürümünde mevcut. Normal versiyonda ise oyunu bir kez bitirmek gerekiyor. Yani ilk denemenizde, elinizde olmayan seçimlerin sonuçlarına katlanacaksınız.

Sevdiğiniz bir insanı gömebilirsiniz. Şimdi biraz iyi şeylerden de bahsedeyim ki, oyuna sürekli eleştiri yapıyormuşum gibi görünmeyeyim. The Quarry, gerçekten etkileyici bir oyuncu kadrosuna sahip. Alien filmindeki Bishop rolüyle tanınan Lance Henriksen, şerif Ted Raimi, kampın sahibi David Arquette, Lin Shaye ve Ariel Winter gibi isimler, Hollywood kalitesinde performanslar sergiliyor. Karakterler arası diyaloglar zaman zaman oldukça sıradan olsa da, korku filmlerinde bu tür diyaloglar yaygındır; gençler, katilin bulunduğu bir kamp alanında sevişmeye çalışırken izleyici için komik duruma düşebiliyor. Bu açıdan, The Quarry oldukça gerçekçi bir hale gelmiş.

Karakter modellemeleri genelde iyi görünse de, başta belirttiğim gibi çoklu sahnelerde gözlerde, dokularda ya da dudak senkronlarında sorunlar yaşanıyor ve bu durumun sinematik kısmı ciddiyet kazanmaktan uzaklaşıyor. Ayrıca, keşfe dayalı oynama ödüllendirildiği için, oyunu yalnızca bir kez oynamayı planlıyorsanız, tüm mekanları gezip ipuçlarını toplamayı öneririm; bu, oyunun sonunu etkileyebilir. Benim gibi her öğeyi toplama uğraşı veren oyuncular, bunun sadece kozmetik bir başarı değil, aynı zamanda oyunun gidişatını da etkilediğini göreceklerdir.

Sonuç olarak, The Quarry’den beklentilerimin çok yüksek olduğu gerçeği karşısında oldukça hayal kırıklığına uğradım. Supermassive’in Until Dawn’ı geçebileceğini umuyordum, ancak umduğum gibi olmadı. Bu yüzden oyunu bitirdikten sonra neyi değiştirebileceğimi düşünerek tekrar oynamaya başladım; bu, zamanımı boşa harcadığımı düşünmediğimi gösteriyor. Hikaye açısından, The Dark Pictures oyunlarından çok daha iyi bir anlatı sunuyor ve Until Dawn ile rekabet ediyor. Oynanış ise diğer oyunların gerisinde kalmış durumda. 429 TL’lik fiyat etiketi ile fiyat performans oranının da iyi olmadığını düşünüyorum. Ancak eğer güzel bir indirim olursa, hikayesini en az bir kez oynamak için değerlendirilebilir.