Digimon Story: Time Stranger – Yenilenen Bir Deneyim

Çocukluğumda önce Pokémon, ardından da Digimon ile tanıştım; tabii ki de, o zamanlar birçok çocuk gibi, Digimon’un “taklit” olduğunu düşünen saf bir zihniyete sahiptim. Yine de, geçmişten kalan anılarımın ve Garurumon’un üzerinde koşmayı istememin beni bırakmadığı gerçeği değişmedi. Ayrıca, bu iki serinin oyunları olduğunun farkında değildim. Çocukken Micro Genius’larda “9999999 in 1” gibi kasetlerde yüzlerce oyunu görüp, her birinin farklı bir Super Mario Bros. bölümü olmasıyla hayal kırıklığına uğradım. “Gerçek” oyun deneyimlerim genelde başkalarının evinde geçtiğinden, izlediğim çizgi filmlerin oyunları olduğunu anlamadım. Ergenlik dönemimde bu iki serinin oyunlarını keşfettim ama o dönemde “Ben büyüdüm, bu çocuk oyunları” gibi bir düşünceyle pek ilgilenmedim. Zamanla o düşünceleri geride bırakıp Pokémon oyunlarına yöneldim ama Digimon oyunlarına pek göz atma fırsatım olmadı.

Fakat, 2010’ların ortalarında çıkan Digimon Story: Cyber Sleuth ile bu durumu değiştirme fırsatım oldu. Pokémon oyunlarının diğer oyunlarla kıyaslandığında daha basit ve anlaşılır olması nedeniyle, Digimon oyunlarından da aynı şekilde bir beklentim vardı; sonuçta her iki seri de genellikle gençlere hitap ediyordu. Ancak karşıma çıkan oyunun Pokémon oyunlarıyla tek ortak noktası, sadece “canavar yakalamak” olmasıydı. Ne yazık ki oyunu bitirme şansım olmadı çünkü aldığım PSN hesabım çalındı. Ancak, Switch’te indirimde görünce tekrar alıp başladım ve tam o sırada Time Stranger’ın kodu aklıma geldi. 31 yıllık yaşamımın sonunda nihayet bir Digimon oyununu tamamlayabilmiş oldum. Şimdi gelin, bu deneyimi beraber inceleyelim.

ANİMEYİ YAŞAMAK

Time Stranger’ın açılışı, son zamanlarda en sevdiğim başlangıç sekanslarından biri haline geldi. Evet, kabul ediyorum, biraz klişe ama daha başından “Sen ADAMAS adlı bir ekibin ajanısın, büyük bir olay var, bunu çözmen gerekir” gibi bir görev verilmesi ve ardından bu görevde başarısızlıkla istemeden bir zaman yolculuğuna çıkmanız, sizi hemen oyunun içine çekiyor. Hikaye bazı yerlerde yavaş ilerlese de, cevaplanmasını istediğim sorular oyunun içinde sürekli olarak var olduğundan, bölümleri sıkılmadan tamamladım. Biraz sona doğru “Hadi artık toparlayalım” düşüncesine kapıldım ama orada klasik bir “ekibi tekrar toplama” anı olduğu için bu durumu tolere edebildim.

Oyunun dikkatimi en çok çeken yönlerinden biri, ne denli “shounen anime” temalı olduğuydu. Digimon, genellikle genç erkek izleyicilere hitap ettiğinden bu durumu anlayabilirsiniz. Ancak Time Stranger’ın yazılış tarzı ve gelişimi, aşırı klasik bir shounen animesi gibi ilerliyor. Hatta oyunun bir bölümünde ufak bir “turnuva arc’ı” veya yan görevlerden birinde “sahil bölümü” bile var. İşlediği temalar bazen yüzeysel olsa da, iletmek istediği mesajları yeterince etkili bir şekilde aktarıyor ve tatmin edici bir sona ulaşıyor. Daha önce bahsettiğim yavaş ilerleme de temaların yüzeyselliğinden kaynaklanıyor olabilir.

Time Stranger’ın müzikleri ve seslendirme kadrosu da bu “shounen anime” hissini desteklemekte bir o kadar kaliteli. İngilizce seslendirme ekibinde Kyle Hebbert, Amber Lee Connors, Allegra Clark, Cristina Vee, Suzie Yeung gibi oldukça başarılı isimler var. Hepsi de çok başarılı işler çıkarmış; ancak diyalogları izlerken, Japoncadan İngilizceye yerelleştirme ile ilgili bazı sıkıntılar olduğunu hissettim. Bu aşırı rahatsız edici bir şey değil ama kesinlikle üst seviyede bir yerelleştirme değil gibi. Oyunun müziklerini ise, Cyber Sleuth, Hacker’s Memory ve Danganronpa oyunlarının bestecisi Masafumi Takada hazırlamış, bu da harika bir OST’ye sahip olmasını sağlamış. Shinjuku’da takılmak, hafif lo-fi ve chillhop ritimleri, dövüşlerdeki enerjik parçalar, sahil bölgesinin huzurlu melodileri ve merkez şehrin “ortaçağ temalı” müziği ile bir araya gelince, oldukça hoş bir atmosfer sunuyor.

ALTINCI NESİL RUHLU DOKUZUNCU NESİL OYUNU

Digimon Story: Time Stranger, genel olarak serinin en büyük sıçrayışlarından biri olarak değerlendiriliyor. “Story” serisinin önceki oyunu Cyber Sleuth, mutlak bir PS Vita oyunu olduğu için daha çok kısıtlıydı. Hani görev noktasını bulmak için ekranın bir köşesini işaretlemek gibi basit özellikler bile yoktu. Ya da en azından benim oynadığım 10 – 15 saatlik süreçte böyle bir şeyle karşılaşmadım. Hacker’s Memory’de bazı yenilikler geldiği söyleniyor fakat ben bunları inceleme fırsatım olmadı.

Oyunun başlangıcındaki genel görselliği “yeni nesil” olmasa da oldukça tatmin edici buldum. Üstelik 450’den fazla Digimon’un bulunduğunu ve her birinin en az bir, en fazla dört özel saldırısının olduğunu düşünürsek, detaylı modelleme ve seslendirme ile harika bir deneyim sunmuş. Ancak konsollarda oynarken dikkat çeken ilk sorun 30fps olmasıydı. Görselliği tatmin edici olmasına rağmen, bu tarz bir oyunda 30fps olmasının bir nedeni olduğuna katılmıyorum. Ne PS5 ne de PS5 Pro’da 40+ fps yapacak bir ayar görebildiğimden, bu beni hayal kırıklığına uğrattı. Ancak, sırayla tabanlı bir RPG olması dolayısıyla 30fps olmasının önemli bir kayıp yaratmadığını belirtmekte fayda var.

Oyun ilerledikçe genel bölüm tasarımı tercihlerinin de dikkatimi çektiğini söylemeliyim. Gerçek dünya bölümlerinin küçük haritalara ayrılması ve her bölge değişiminde yükleme ekranı girmesi, uzunca bir süre içinde en tuhaf hızlı seyahat seçeneklerinden birine sahip olması beni rahatsız etti. Sanki PS2 oyununun yeniden yapımını oynuyor gibi hissediyordum. Eğer Time Stranger’ı tek cümleyle özetlemem gerekirse, bu cümle kesinlikle “PS2 ruhlu bir PS5 oyunu” olurdu. Hem iyi hem de kötü anlamda.

KENDİ DİGIMONUNU KENDİ YAP

İtiraf etmeliyim ki, Time Stranger’ın ilk saatlerinden sonra dövüşler benim için oldukça tekdüze hale geldi. Bir noktada otomatik dövüş seçeneğini açıp, x5 hıza alarak bu dövüşleri hızlıca geçmeye başladım. Çünkü özellikle Digimonları belirli bir seviyeye ulaştırdıktan sonra oyun içindeki taş-kâğıt-makas sistemi olan “Vaccine – Data – Virus” sistemi pek anlam ifade etmiyordu. Ancak boss dövüşleri gerçekten tatmin edici, bu nedenle elinizde farklı çeşitlerde Digimon bulundurmanızı gerektiriyor. Bir dövüşe hazırlıksız girdim ve 30-45 dakika boyunca Data türünden birkaç Digimon geliştirdiğimi biliyorum.

Digimon’un canavar toplama sistemi hakkında bilmeyenler için de birkaç şey söylemek lazım. Pokémon’un yönteminin aksine, Digimon’da canavarlara top atıp yakalamak yerine, onlarla dövüşüp verilerini toplama üzerine kurulu bir sistem var. Bu veri oranı %100’e ulaştığında, Digimon’un datasını çevirebiliyorsunuz ve %200’e yaklaştıkça, Digimon’unuz güçleniyor. Evlerindeki özellikler de oldukça farklı. Belirli seviyelere ya da yeteneklere ulaştıktan sonra, bir üst seviyeye evrimleştirebiliyorsunuz ancak farklı gereksinimleri olan birkaç seçeneğiniz var. Ayrıca, zamanla Digimon kişilikleri ve ajan seviyesi, farklı Digimonları birleştirerek “Mega Digimon” elde edebilme gibi seçenekler sayesinde, evrimlerini planlamak için menüyü kullanmanız gerekiyor. Bu görünüşte karmaşık, fakat ben oldukça eğlendim, özellikle de favori Digimonlarımın mega versiyonları ile oynamak keyif vericiydi.

Digimonların özelliklerini etkileyen diğer bir husus ise kişilikleri. Bazı evrimler için veya ajan yetenek puanlarınızla açtığınız özelliklerden yararlanması için, Digimon’ların kişiliklerini oyun içinde sorularla yönlendirebiliyorsunuz. Her kişiliğin kendine özgü bir “pasif” özelliği var ve bu, oyuna bir taktik katmanı ekliyor. Digifarm ise Cyber Sleuth’tan biraz daha farklı. Daha geniş bir dünya üzerinde, istediğiniz gibi kişiselleştirdiğiniz ve Digimonlarınızı yerleştirdiğiniz pentagonlar şeklinde bölgelere sahiptir. Antrenmanlarla sadece kişiliklerin değil, can, saldırı ve savunma puanlarını da yükseltebiliyorsunuz. Cyber Sleuth’ta tecrübe puanı kasabileceğiniz bir seçenek yok, ancak tüm Digimonların savaşta, yedekte ya da Digifarm’da tecrübe puanı kazanabilmesi nedeniyle bu durum artık çok da gerekli değil.

DAHA YAPILACAK ÇOK ŞEY VAR!

Digimon Story: Time Stranger hakkında söyleyebileceğim en güzel şeylerden biri, oyunun hâlâ bana yetmemiş olması. Field Guide’ı doldurup tüm Digimon evrimlerini görmek, yan görevleri tamamlayıp karakterlerle daha fazla vakit geçirmek ve büyük güçlü Digimonlar oluşturmak istediğim fark ettim. Üstelik oyunda basit bir kart oyunu bile mevcut, ama ona bile birkaç maçtan fazla vakit ayıramadım. Özetle, oyunda yapacak pek çok şey mevcut ve 45-50 saat, ortalama bir süre olarak kabul edilebilir.

Eğer daha önce bir Digimon oyunu oynamadıysanız, sadece yakın geçmişte çıkan Pokémon oyunlarına benzer olduğunu düşünmeyin. Bu oyun daha çok bir Shin Megami Tensei tarzında bir canavar toplama ve eğitme mekaniği sunuyor. Oyunda ilerledikçe daha da karmaşıklaşan sistemler mevcut ve sevdiğiniz Digimon’u en üst seviyeye ulaştırmak için evrim ve yeniden evrim süreçleri ile uğraşmak zorunda kalacaksınız. 35 seviyede takılan Lanamon’umu yükseltmek için çokça uğraştığımı biliyorum.

Son olarak, Bandai Namco’ya Digimon’a doğru düzgün bir şans verdiği için teşekkür etmek gerekiyor. Digimon Survive öncesinde ne denli büyük bir hayal kırıklığı olduğunu bildiğimden, böyle bir fırsatı vermeleri oldukça şaşırtıcıydı. Nihayetinde harika bir oyunla Digimon’un oyun dünyasına geri dönmüşler. Bizdeki abartı fiyatları olmasa rahatlıkla almanızı önerirdim, ama ilginizi çektiyse, oyunu ilk mantıklı indirimde almanızı şiddetle tavsiye ederim. Bu sadece “çok iyi bir Digimon oyunu” değil; aynı zamanda genel olarak “çok iyi bir oyun” olarak değerlendiriliyor.