Dragon Age: The Veilguard İncelemesi – BioWare’in Dönüşümündeki Drama

Ne kadar rahat olduğumu anlatmam zor dostlar. Dragon Age ile ilgilenmeseniz bile, şüphesiz o dramaların çoğu kulağınıza gelmiştir. Oyunun beklemekten dolayı bu kadar huzurlu hissetmemin sebebi, hiçbir zaman bu devasa dramaların bir parçası olmadan, fikir beyan edemediğim ve incelemelere katılmadığım için. Artık insanların tepkileri dinmeye başladığı için oyunu istediğim gibi eleştirebilir, hatta isteğim doğrultusunda övebilirim. Çünkü The Veilguard, o kadar tartışmalı bir ortamda ortaya çıktı ki, oyundaki en basit bir unsura bile “Ne kadar güzel!” deseniz, yine de olumsuz bir tepki ile karşılaşmanız an meselesiydi. BioWare’in, oyuncuların tepkisini kesinlikle hak ettiğini inkar etmiyorum.

Özellikle de Andromeda’nın başarısızlığı, Anthem’deki kötü deneyimler, temel kadronun kaybı ve kötü yönetim gibi faktörler, şirketin itibarını yıllardır zedeledi. Dragon Age markasına ait dokuz yıl boyunca beklenen bu oyunun ilk fragmanı, insanların beklentilerine yanıt vermektense, daha çok aşağılayan bir tutum sergileyince, tepkilerin büyümesine zemin hazırladı. Cevap vermek için bir yol arayan insanlar, BioWare’in tüm geçmiş dramalarına karşı bir çıkış noktası bulmuş gibi görünüyorlar.

Sonuçta, evet, BioWare’in tepki almayı tamamen hak ettiğini kabul ediyorum. Ancak bu tepkiler, çok ölçüsüz hale geldi. İki örnek vermek gerekirse; Skill Up ve Mortismal Gaming. Her iki YouTuber da takipçi kitleleri tarafından sevilirken, Skill Up oyunu beğenmediğini derli toplu bir şekilde açıkladı. Mortismal ise tam tersi olarak oyunu beğendiğini izleyicilerine iletti. Skill Up’ın videosu yüksek beğeni alırken, Mortismal’a çoğunlukla dislike verilmesi, oyunun henüz çıkmadan önce yaşanan bir durum. Gerçekten bir insana bu şekilde tepki vermek, özellikle de o oyunu oynamadan celseden hakiki bir haksızlık gibi geliyor.

Ayrıca, oyun çıkmadan önce insanların ilgisini çekmesi için yayınlanan “Vows and Vengeance” adındaki sekiz bölümlük sesli dramada da benzer bir tepki gözlemleniyor. Örneğin, şu an 6. bölümünü açtım ve üçte biri dislike almış durumda. Güzel bir sesli drama bu kadar sert bir eleştiriye maruz kalmış olmaması gerekir gibi geliyor. Yani, şimdi şahsen rahat olduğumu söylemeliyim; ben ortadayımdır. Ama “Öyle işte, önemsiz bir oyun” demek yerine, The Veilguard’a karşı yoğun hisler içerisindeyim. Kimi olumlu, kimi ise beni fazlasıyla kızdıran bir bekleyişin ürünüyüm. Bu yoğun hislerin çoğu, yıllardır bu oyunu bekleyen bir Dragon Age hayranı olarak, beni derin bir şekilde rahatsız ediyor.

Nedir, ne değildir?

Oyun nedir, kısaca özetleyeyim. Inquisition’dan on yıl sonrası söz konusu. Oyunun akışında Solas, geçmişteki bir ayinde, şeytani elf tanrılarını hapsetmekle kalmayıp başkaldıran elf tanrısı Dread Wolf olarak karşımıza çıkıyor. The Veilguard, Solas’ın büyülü bir ayin gerçekleştirmeyi ve hapsettiği tanrıları yok etmeyi planlamasıyla başlıyor. Ancak bunu yaparken dünyayı iblislerin kontrolüne bırakacak. Bu durumu her ne kadar yürekten istemese de, farklı alternatif senaryolar daha korkunç sonuçlar doğurabileceği için bunu yapmayı tercih ediyor. Ancak onu ayini tamamlamadan durdurduğumuzda, bazı tanrılar özgür kalıyor. Ayrıca ilişkimiz olan Solas’la da zorlu bir diyalog kuruyoruz. Kendisinin geçmişindeki derinlikten de bahsetmeyi unutmayalım; o da adeta bir bilgi yumağı.

Diyalog sistemi yine yanıltıcı bir tekerleşme şeklinde karşımıza çıkıyor. Bu sistem, baş karakterin seslendirilmesine imkan tanıdığı için oldukça avantajlı. İlk iki oyundaki diyalog yapısı daha çok hikaye içindeki derinliği yansıtan bir yapıda ilerliyor. Oynanışı ise durdurulabilir gerçek zamanlı bir sistem olarak seçilmiş. Üç ana sınıftan biriyle oynayıp, sadece kendi karakterimizi yönetebiliyoruz. Ancak ekip arkadaşlarımıza taktik vermek, Mass Effect ve FF7 Remake’deki gibi anlık olarak mümkün.

Oyunun çok eleştirilen unsurlarından biri yazım kalitesi. Evet, BioWare’in günlerinde mumla aratıyor. Kesik ve rahatsız edici bir diyalog yapısı mevcut. Yine de, The Veilguard’ın yazım kalitesinin abartıldığı kadar kötü olmadığını düşünüyorum. Asıl mesele, görüş açısının kalitesizliğinde gizli; yani, özellikle karakterlerin yapılarındaki boşluklar ve sentetikliğinin dikkat çektiği noktada. Bu da oyunun temel sorunlarından biri olarak ortaya çıkıyor.

Merhaba, ben herkes!

Doğru, karakterler genel anlamda oldukça sıkıcı ve birbirine benziyor. İlişkilerde ciddi bir eksiklik var. Rook, kimseye ters düşemeyen karakteri ile dikkat çekiyor. Nezaket ve alçakgönüllülük içinde boğulmuş bu unsurlar, sıkıntıyı beraberinde getiriyor. Karakterler adeta benzer bir şablon üzerinden geçiyor. Aslında, Mass Effect 2’deki epic görev zincirleri, bu yapıda oldukça ilgi çekici unsurlar. Ancak, bu oyun zekaya dair en zayıf kalmış eserlerden birisi.

Ilımlı bir tasarım karışıklığına elverişli bir durum var. Çok denemeye değer yani. Ama The Veilguard’da, bir hatanın yapılmaması ise beni gerçekten mutlu etti: Solas’ı zayıflatmak. Solas, BioWare’in en başarılı karakterlerinden birisi. The Veilguard’da kalan Solas, oyunda en değerli anların içinde yer alarak rehberlik ediyor.

Özellikle Solas hakkında oyunun içeriği, çok dikkat çekici. Lore açısından bu evrendeki birçok unsur hakkında keşif yapıyor ve birçok yeni bilgi sunuyor. Sesli drama unsurları biraz geride kalsa da, sunulan içerik oldukça tatmin edici. Bir diğer konumuz, oyundaki non-binary karakter. Cinsiyetle ilgili düşüncelerime karşın, bu karakterin muhabbetinin fena bir işleniş olmadığını düşünüyorum. Tam bir anlatı olarak elde etmiş olduğu süreç de var. Kısacası, bu karakterin hikâyesinin bu oyun içerisinde yanında taşıyor.

Muşmula

Oyun yazımında tat alamadığım unsurların iki sebebi vardı; bir de teknik boyutu ile ilgili. Karakter tasarımları ve yüz animasyonları fazlasıyla rahatsız edici bir his uyandırıyor. Yüz ifadeleri ve animasyonlar, özellikle yoğun bir gerilim yaratıyor. Oynanışı etkileyen her durum da, bu tarz animasyonlardan etkileniyor.

Ayrıca, oyun tam anlamıyla pozitif olan bir mekan tasarımına sahip. Mekan tasarımın derinliği ve tesiri çok didaktik şekilde karşımıza çıkıyor. Ancak, bu durum kişilere göre zıtlık da oluşturabilir; eski BioWare oyunlarına özlemle bakacak olursak. Ben kişisel olarak bu tarzın gamdan çıkarak detaylı keşfimizi kolaylaştırdığı noktasına katılıyorum.

Birlikte ama yalnız

Savaş sistemine gelecek olursak, kanaatimce hoş bir karmaşa içerisinde akıp gidiyor. Bu da, birkaç sınıfın kendi içindeki alt sınıflarla beraber bir çeşitlilik algısı yaratıyor. Ancak pratikte bu pek de mümkün olmuyor. Herhangi bir seçim yapıp ekip arkadaşlarımı olabildiğince dengelemeye çalışıyorum. Belli bir süre sonra bu durumdan sıkılmaya başlasam da, savaş mekanizmasındaki karmaşa ilginç hale gelebiliyor.

Noktanın hası

Bütün bu sıraladıklarımın ardından oyuna karşı açıkça bir negatiflik olduğunu fark etmiş olmalısınız. Kapanış yorumlarımda oyunun içindeki yoğun duygularım var; ne de olsa, hemen hemen her kısımdan beklenenin altında kalmış bir oyun. Ancak oyunun sonları, özellikle son avans kısmı beni bürümüştü. Bütün BioWare oyunları içinde en muhteşem olanı diyebilirim.

Her şeye rağmen beni etkilemeyi başardı. Tüm o öfke ve hayal kırıklığının ardından, oyunun sonu beni iyi bir tat bırakmayı başardı. Bu oyunla bir bağınız varsa, tüm bu olumsuz yorumlara rağmen kesinlikle deneyimlenmesi gereken bir yapım olarak görüyorum.