Can için Uygun Bir İlk Adventure Oyunu: Elroy and the Aliens İncelemesi

Oğlum Can’ın point and click adventure türü ile tanışması için en uygun oyunu bulmaya çalışırken sıkça bu düşünceye kapılıyorum. Ağaç yaşken eğilir, bu yüzden günümüz gençlerinin (ve hatta daha küçük olanların) belirli türlere saplanıp kalmalarını önlemek adına onlara adventure, dungeon crawler, izometrik RYO gibi çeşitleri tanıtmamız gerekiyor. İster istemez onun babasına çekmesini isterim.

Küçük yaşta bir çocuk için ilk olarak oyunun eğlenceli olması gerekiyor. Bulmacaların fazla karmaşık olmaması, ne yapması gerektiğini kolayca kavrayabilmesi önemli. Görsellerin renkli ve göz alıcı olması da dikkatini çekmek açısından oldukça faydalı. Kendi geçmişimi düşünüyorum; C64’te hiç İngilizce bilmeden Castle of Terror oynayan biri olarak, daha sonra tam zamanında LucasArts klasikleri ve Goblins serisi ile tanıştım. Ama artık dürüst olmalıyım ki, bu türle tanışacak bir çocuğa mesela The Secret of Monkey Island oynatmak pek iyi bir fikir gibi gelmiyor. Öncelikle bir türü tanımasını, sevmesini beklemek ve sonrasında baba klasiklerine yönlendirmek daha makul.

Bu yüzden Elroy and the Aliens yukarıda belirttiğim kriterlere uygun bir oyun olarak, benim için “Can okuma yazma öğrendiğinde oynatılacak adventure oyunlarından biri” seviyesine ulaştı. Elroy, genç bir roket mühendisi. Arkeolog olan babası bir süre önce gizemli bir şekilde kaybolmuş ve bu durum ona arkeolojiden nefrete dönüşmüş. Peggie ise araştırmaya ve tarihe büyük bir tutkuyla bağlı bir muhabir. Bu iki karakterin yolları bir tesadüf sonucunda kesişiyor. Gizemli bir kristal ve Elroy’un babasından uzun süre beklemiş bir mesaj ile birlikte macera başlıyor.

Oyunun ilk bölümü Slope City’de geçiyor; ardından kendimizi çöl ortasında ve farklı bir gezegende buluyoruz. Nihayetinde tekrar Slope City’e dönüp, oyunun üç sonundan birine ulaşıyoruz. On bölümden oluşan bu macera, hikaye itibariyle oldukça başarılı, sıkmayan, sonunu çok merak ettirmese de rengarenk ve çeşitli anlarla dolu.

Oyunun, ilk bakışta basit ama hoş bir şekilde çizilmiş grafiklerine bayıldım. Bunun yanı sıra, etkileyici seslendirmelerle birleşince ortaya gerçekten doyurucu bir iş çıkmış. Elroy and the Aliens, son zamanlarda oynadığım en iyi cilalı ve hatasız oyunlardan biri oldu. Geliştirici şirket Motiviti’yi bu açıdan kutlamak gerek.

Bu tür oyunlarda genellikle geçmişe yapılan güzel atıflar dikkat çeker. Örneğin, oyunun hamster’lı başlangıcı bile nostaljik bir anlam taşıyor. Ama dikkat artırmadan, sadece tadında kullanmaları önemli; çünkü bazı oyunlar bu konuda fazla coşabiliyor, benim gözümde Elroy and the Aliens oldukça yerinde. Oyun, benim belirttiğim “bulmacaları pek zor olmamalı” kriterini de karşılıyor. Oyunda asla “acaba şimdi ne yapmalıyım?” diye düşünmüyorsunuz. Her zaman, neyi, nasıl yapacağınızı biliyorsunuz. Örneğin, bir yarışı kazanmak için canavarları coşturmanız gerekiyorsa, bunu uzay gemisini gürültüyle hareketlendirerek yapacağınızı biliyorsunuz. Eğer tamirat için akı kapasitörü lazımysa, kimin sattığını da hemen bulabiliyorsunuz.

Oyunun sunumu ve bazı bulmacaları gerçekten çok özenle düşünülmüş. Mesela sahnede tiyatro provasıyla, belediye başkanı taklidinin yapıldığı bulmaca oldukça dikkat çekici. Haritada ilerlerken arka planda vokalli bir müzik çalıyor; kule merdivenlerini çıkarken duygusal anlar yaşıyor, tatlı bir vokalli şarkının eşlik ettiği sahneler ile karşılaşıyoruz. Bu tür anlar oyunun etkileyiciliğini artıran unsurlar.

Elroy and the Aliens’ın en belirgin özelliklerinden biri, karakterlerinin çok samimi bir şekilde yazılması. Elroy bir dahi ya da kusursuz biri değil; maceraya atılma nedeni de tamamen yerinde. Ukalalık yapmıyor, bazen saf, bazen yaratıcı davranıyor, sevimli bir ana karakter. Peggie de pek öyle. Her ikisinin de yaşadığı anlar, karakterlere daha da ısınmamızı sağlıyor.

Bazı mantık bulmacalarının fazlaca tekrarlandığını kabul etsem de, adventure oyunlarında mantık bulmacalarına hayran olan biri olarak bu durum beni rahatsız etmiyor. Ancak adım adım ilerlerken peş peşe aynı bulmacaları çözmek sıkıcı olabiliyor. Bunların yanı sıra, bazı başarım görevleri de fikren mantıksız. Başarım listesine bakmayan birinin neden karşısına çıktığında bir sarkacı beş kez sallaması gerektiğini anlamak zor; bulmaca geçtiyseniz bunun anlamı kalmıyor bile. Neyse ki bunlar, normal bir oyuncunun deneyimini olumsuz yönde etkilemiyor.

Şimdi bana düşen tek şey, bu oyunu özenle sarıp sarmalayıp Can’ın büyümesini beklemek. Göreceğiz, tahminlerimde haklı çıkacak mıyım? Sonrasında zaten ona Goblinsleri ve Day of the Tentacleları sunarım ve geleceğin oyuncusunu yetiştirmiş olurum.