Origami Macerasında Sevgiden Nefrete: Hirogami ile Zorlu Bir Yolculuk

Sevgiden nefrete geçiş, insanın yaşayabileceği en hızlı ve beklenmedik dönüşümlerden biridir. Bazen, bir kişinin gözümüzdeki değeri aniden sönüp gidebilir. Benim Hirogami ile yaşadığım ilişki de, her ne kadar bu kadar dramatik olmasa da zamanla sevgiden nefrete dönüşmeye başladı. Oyun, verdiğim her şansı kötü bir şekilde harcayıp kenara atmakta oldukça cömertti. Şüphesiz, sonunda benim ona davranışım da pek farklı olmayacaktı.

Bugünkü origami dersinde kurbağa yapmayı öğreniyoruz. Her şey güzel bir başlangıçla başladı. Oyunun origami estetiği oldukça görsel ve karakter tasarımları ile animasyonları da fazlasıyla etkileyiciydi. Müzikler yeterli ve diyaloglar ortalama seviyedeydi. Tarih, Ori’nin benzeri bir hikaye etrafında şekilleniyor; kötü güçler tarafından ele geçirilmiş bir ormanı kurtarmaya yönelik. Bu güçlerden dolayı hayvanlar yozlaşmış ve kontrolden çıkmış durumda. Ana karakterimiz Hiro, elindeki yelpaze ile ve neredeyse hiç inanç hissetmeden, bu durumu düzeltmeye çalışan bir kahraman rolündedir. Yardımcı karakterlerimiz, sürekli ona moral veriyor ancak işlevleri pek fazla değil. Oynanış, platform ve aksiyonun karışımı olarak tanımlanabilir; aralarda küçük bulmacalar da mevcut. İyi tarafı ise, bölümler ilerledikçe Hiro’nun yeni yetenekler kazanması ve bunun sayesinde farklı hayvanlara dönüşüp yeni alanları keşfedebilme imkanıdır.

Ancak hoş olmayan bir durum var ki bu dönüşümler, oynanışı aşırı bir şekilde yavaşlatıyor ve zamanla insanı bezdirebiliyor. Durumu daha net örneklemek gerekirse; normal formumuzda çift zıplama, elimizdeki yelpaze ile rüzgar savurma gibi hareketlerimiz mevcut. Kurbağa formunda ise daha yüksek yerlere ulaşabilme yeteneği kazandığımız özel bir zıplama hareketimiz var. Bu dönüşüm ise düz bir kağıt biçiminde gerçekleşiyor ve kağıt formu, işleri karmaşık hale getiriyor. Kağıtken dar alanlardan geçerek süzülebiliyor, ama aradaki geçişin geç olmasından dolayı momentum kaybı yaşıyoruz; çoğunlukla da dikkat eksikliği ya da zamanlama hataları ile karşılaşıyoruz. Oyunun son derece hassas üç boyutlu zıplama mekanizması da bu durumu daha da zorlaştırıyor. Ve bir de bazı hareketleri tam doğru yapmadığınızda istenen sonuca ulaşamıyorsunuz. Bu noktada, “Çocuk bunu nasıl oynayacak?” sorusu aklıma geliyor; zira benim bile zorlandığım bir oyun.

İkinci büyük sorun, armadillo, kurbağa ve goril gibi formlar arasındaki hareketlerin oldukça sıkıcı olması. Hani platform oyunlarında sıkça görülen o heyecan verici animasyonlar bu oyunda maalesef yok. Bu bir tasarım tercihi olabilir; fakat ben bunun oyun deneyimini olumsuz etkilediğini düşünüyorum. Hayvanların dövülerek üzerlerindeki büyünün kaldırılması da pek hoşuma gitmedi. Eğer biraz komik bir efektle desteklenmiş olsaydı güler geçerdim ama oyun genel olarak ciddiyet taşıdığı için eğlenemedim. Yelpazemizle yapabildiğimiz şeyler daha şık olabilirdi.

Başka bir sorun ise kamera açılarıyla ilgili; çoğu zaman sıçranacak yerleri görmekte zorlandım ve açıdan kaynaklı birçok kez yanlış yerlere iniş yaparak can kaybına uğradım. Sıkıcı boss savaşları, böyle fantastik bir oyunda olmaması gereken gündelik diyaloglar ve genel olarak cansız bir atmosfer, günün sonunda beni oldukça yıprattı. Eğer “mutlaka kağıt katlamalı bir şey oynamak istiyorum” diyorsanız, Paper Mario ve Tearaway gibi oyunlar hâlâ daha iyi tercihler. Yapımcıların ciddiyetle bir oyun yaratmaya çalıştıklarını anlamakla birlikte, bu denli sıkıcı ve keyifsiz bir yapı sunmalarından dolayı gerçekten üzüldüm. Kısır çatışmalara, çeşitlilik eksikliğine ve zayıf bir hikaye sunumuna değinmiyorum bile.

Yakın buraları! Açıkçası merakla ve hevesle başladığım bu yolculuk, hayal kırıklığı ile sonuçlandı. Fakat, iyi bir fikrin yanlış tercihlerle nasıl bozulabileceğinin güzel bir örneği olarak aklımda kalacak. Bandai Namco’nun bağımsız IP çatısı altında yayınladığı bu ilk oyun daha iyi bir deneyim sunabilirdi; zira belki bu yapımcılar ikinci bir şans bulamayacaklar. Fakat unutmayalım ki her başarısızlık, bir sonraki adımda öğrendiklerimizle bir başarıya dönüşebilir. Anlaşılan o ki, yetenekli ekip, hedefe ulaşmada ne çok isabet sağladı ne de tamamen kaybetti; doğru yaptıklarıyla hataları arasında bir denge var ve geliştirilecek çok yönleri olduğu aşikâr. Bu origami macerasından aldıkları derslerle daha iyi işler yapmaları için gelecek günlere umutla bakarak, bu sevgi ve nefret hikayesini burada sonlandırıyorum.