Clair Obscur: Bir Aşk ve İkilik Hikayesinin Duygusal Derinlikleri

Kişisel oyun tarihimin birçok farklı oyundan etkilendiği bir gerçek. Evet, biraz ayran gönüllü bir oyuncuyum, beni yakalayacak ufacık birkaç detay olsa bir oyuna şıpsevdi gibi düşüveririm. Ama gelin görün ki hayatım boyunca 10 üzerinden 10 dediğim yalnızca iki oyun oldu: Red Dead Redemption 2 ve Clair Obscur. Şimdi, Clair Obscur üzerine birkaç kelam etme fikri uzun zamandır aklımda dolanıyordu, ama beni bu kadar etkileyen bir oyun için konu açmak, sıcak bir aşkla harekete geçmek ve sonra pişman olmak istemedim. Şu an aradan bir ay geçmişken, bu tutkunun kolay kolay sona ereceği yok gibi görünüyor. Belki de bunda oyunun olağanüstü müziklerinin etkisi büyük. Fakat sadece müzikler değil; Clair ile aramızdaki aşkı anlatacak olan şey, genel bir hissiyat meselesi.

Aruz Vezni

Şiire gönül vermiş biri olarak, Divan Edebiyatı ve Halk Edebiyatı arasında her zaman halkçı bir tavır takındım. Okuma yazma bilmeyen aşıkların parmak hesabıyla yazdıkları o muhteşem şiirler bile beni coşturdu. Ancak gizliden gizliye Divan’ın o Aruz Vezni ile yazılmış şaheserlerine hayran kalmayı da ihmal etmiyorum. İşte, Clair Obscur da adeta bir Aruz Vezni inceliğiyle, nakış nakış işlenmiş bir tutku örneği. Her köşesinde, her detayında bir aşk, bir serüven var. Halk şiiri gibi toplumsal mesaj kaygıları taşımıyor; evet, ortada bir toplum var, ama hikayemiz bununla da pek ilgilenmiyor…

Bir düş dünyasının bozuk bir gerçekliğe çarpması, bir döngüde kaybetme korkusuyla başa çıkmaya çalışan insanların bireysel kaygıları. Üstelik tüm bunların umut sosuyla süslenmiş sorgulamaları var. Clair Obscure, insanın içini çok çeşitli yerlerden gıdıklamayı başarıyor. Hüzünlü yanlarımızla yüzleştiriyor ve duygusal bir savaş başlatıyor. Bir bıçak gibi kalbimizde açılan yaraların ardından, belki de hiç beklemediğimiz bir anda, tıpkı bir kaktüs çiçeği gibi imkansız koşullarda umut tohumlarının filizlenmesini sağlıyor. Eğer oyunun bu kadar çarpıcı bir başlangıcı olmasaydı, içine girmesi bu kadar kolay olamazdı, değil mi?

Bu yüzden, Clair Obscur’un her anını yaşadım. Oyun bittikten sonra her dizesinde, her fırça darbesinde başka bir anlam aramaktan kendimi alamadım. İlginçtir ki Clair Obscur’un anlatacak hikayesi bitmedi, hâlâ zihinlerimizde ve ruhlarımızda dolaşıyor.

Aldanma Ki Şair Sözü Elbet Yalandır

“Eğer dese ki Fuzuli güzellerde vefa var,
Aldanma ki şair sözü elbette yalandır.”

Fuzuli’nin bu dizeleri, Clair Obscur’a cuk oturuyor. Zira bir oyun bu kadar güzel gözüküp, insanı bu kadar derbeder edebilir, ancak divan şiirlerinde göreceğimiz bir tezattır. İlk anında sizi bir umutsuz aşk ile sarıyor. Yetmiyor, melankoli dolu ruhumuza baltayla giriyor ve dımdızlak bir şekilde ormanın ortasında hayata başlatıyor. İhtiyacımız olan belki de tüm detaylar bunlar…

Baki Kalan Bu Kubbede Bir Hoş Seda İmiş

“Avâzeyi bu aleme Davûd gibi sal,
Bâki kalan bu kubbede bir hoş seda imiş.”

Sevgili Oyungezerler, hayatta baki kalan çok fazla şey yok. Etrafımızda gördüğümüz çoğu şey, birkaç yıl içinde önce anlamını, sonra da varlığını kaybedecek. Tarihin minicik bir parçası olan insanoğlu, kısıtlı zamanda ölümsüzlükle kafayı yemiş durumda. Ama gerçekte, Clair Obscure gibi eserler, yalnızca birkaç kişinin değil, çok sayıda insanın zihninde ve yüreğinde kalıcı bir iz bırakacak. Bu oyunun, zamanla daha çok kişinin kalbinde yer alacağına, belki beş yüz, belki de bin yıl sonra insanların Clair Obscur’a, bizim Mona Lisa veya Davut heykeline bakar gibi bakacaklarına dair en ufak bir şüphem yok.

Elbette, bu oyunu anlamayanlar da olacak. “Sıra tabanlı oyun mu olur?” ya da “Bu ne hacı abi, içimiz sıkıldı yok mu vurdulu kırdılı bir şey?” gibi yorumlarla yeni nesil AEZAKMI yazma heyecanıyla tarihin tozlu sayfalarına gömülmeye mahkum. Ama eminim, Clair Obscure ilelebet payidar kalacak; çünkü sanatın üstünde bir etki bırakmak, sadece zamanla değil, insanların kalplerindeki coşku ve tutku ile olur!