Desktop Heroes: Sanal Bebeklerle Oyun Dünyasında Keyifli Bir Sergi

Evet, ekran sanal bebeği oyunları! Ah, benim kalbimde tatlı bir yerleri var. Üzerine düşündüm de, aslında bu tür oyunlar insanı nasıl da etkiliyor! Elinize klavye aldığınız an parmaklarınızın uçlarından inen müzik notaları gibi oynuyor. Hani bazen bir yazı yazmaya oturursunuz, derken bakarsınız ki elinizin altında bir “Bongo Cat” edasıyla parmaklarınız dans ediyor. Tabii ki Anton da sağ olsun, Bongo Cat’le ilgili birkaç hakaret savurduğunuzda nasıl hissettiğinizi gayet iyi biliyorum. Sanki bir “yazı yazma maratonu” yapıyormuşsunuz gibi, her bir kelime için kendinize yeni hedefler koyuyorsunuz. “Hadi, 1000 karakter daha yazayım da bakalım bugünkü şapkanız hangi renk olacak?” diye sürekli bir mücadele içindesiniz. Ve işte o noktada benim için “Desktop Heroes” duyurusu geldi. Kızılca kıyametler kopmadan önce dedim ki, bu demoyu hemen indirip denemem lazım. Hem çalışırken beni destekleyecek mi köstek mi, bakalım görün!

Oyunu denemek için ciğerimi ortaya koymak! Desktop Heroes “idle” türünde bir oyun ama işin ilginç yanı, tam manasıyla “idle” değil. Oyun açılır açılmaz içerisine çekiliyorum, aman bu adamcığım ölmesin diye gözüm ekranda. “Gözüm” dedim de burada neler yazdım, bir düşünün! Kırk kere “gözünüz” kelimesini yanlış yazdım. Hani bir kez Revive tuşuna bastınız mı, her şey kaldığı yerden devam ediyor ama dediğim gibi, bu seferki aklımda geçen “bir kahve yapmaya gideyim” tuzağına düşmem lazım. Yani ben o adamı bırakıp gidersem, o da orada hüsrana uğrayacak! Baktım, “masaüstü sanal bebeğim” derdin suya düştü. Hüsran, zira ben “çalışma modunda” böyle bir olasılığı düşünmemeliydim. Ama ben de gidip canıma kıymak zorunda kalmadan bu çocuğa bazen “can” basmak durumundayım. Önümde bir klavye var, ama işte o canı basmak için elimden kaldırdığımda, tam bir dağılma yaşanıyor. Düşünsenize, kahve içiyorum, onunla da uğraşırken bir yandan “can basma” kısmı aklımdan çıkıyor. Keşke bu işlere bir klavye kısayolu ekleselerdi de, tüm akıcılığı sağlasalardı!

Ama bu işin tam göbeğindeyim! Düşünsenize, sosyal medya yöneticisi olarak bilgisayar başında sürekli vakit geçiriyorum ve işte bu sırada Desktop Heroes yanımda mükemmel bir çalışma arkadaşı olabilirdi. Gözümün bir kısmı o ekranda, bir diğer kısmı ise bakışlarımı odakladığım konuya yöneliyor. Moderatörlük yaparken gelen soruları yanıtlamak ve araları değerlendirirken karakterimi geliştirip kişiselleştirebilirdim. Tam zamanında bu boş anlarda açıyorum bakıyorum ki, ben ne yapıyorum? Hayır! Yazdığım yazı oyunun altında kalmaya başladı, bir tür “suya düşen yazı” oluyorum!

Hah, tamam. Şimdi oyunun ekranını değiştirdim! Ay bir dünya varmış, adamım! Göz açıp kapayıncaya kadar yazı yazarken oynanacak bir oyun değilmiş bu, çünkü üstelik bir oyun! Sürekli can potcuğu basmak, yükseltme almak şart! Tahmin ediyorum ki, bu tür davranışlarla, karakterim güçlendikçe daha az dikkat gerektiriyor. Ama bekleyin, ben bir yandan işlerin üzerinde çalışmalıyım! Yine de bu tür oyunlarda kişiselleştirme özelliklerinin daha da ön planda olması gerektiğine inanıyorum. İnsanlar sadece oynanan bir oyun değil, daha fazlasını arıyor gibi görünüyor. Oyun içi para biriktirerek açmam gereken bir karakter için 5M oyun parası gerekiyor. Yoksa bu sefer de “müebbeten Desktop Heroes oynayacak” bir oyuncu mu olacağım? İşte burası muamma!

Artılar

• Tasarımı aşırı minnoş, göz şenleniyor!
• Göstermelik canavarlar, gerçekten çeşitli. 45 dakika bu incelemeyi yazarken 3-4 tane yeni “düşman” eklendi!
• Bilgisayar başka işlerimizi etkilemiyor, varya gerçekten de kendi kendine takılyor; işte bu çok güzel.

Eksiler

• Büyük bir monitör sahibi değilseniz, yatay ekranı fazlaca kaplayabiliyor, dikkat!
• Yazı yazarken elinizi klavyeden kaldırmak zorunda kalmak gerçekten de iş akışını bozuyor. Kodlama yapıyorsanız da tam bir deprem yaşanıyor!