Emio – Gülen Adam: Nintendo’nun Karamsar Dedektiflik Deneyimi

Hayatımız boyunca mutlaka irili ufaklı dramalarla karşılaşırız. Bu olaylardan bazılarını içimizde saklarız ve arada bir bu anılar yüzüne çıkarak uykusuz gecelere neden olur. Ancak bazıları vardır ki geride bırakmak neredeyse imkansızdır ve hayatımızı adeta bir kabusa dönüştürürler. Geçmiş, geçmişte kalmıyor anlaşılan… Emio – The Smiling Man: Famicom Detective Club (kısaca Emio diyelim) işte bu tür içsel savaşları, şehir efsaneleri aracılığıyla yeniden gün yüzüne çıkaran bir görsel roman ve macera oyunu olarak karşımızda.

Nintendo 17+ oyun mu çıkarmış? Duyduğunuzda aklınıza gelen ilk şey bu mu? Evet, Emio, Nintendo tarafından yetişkinler için tasarlanmış bir oyun. Oyun içindeki karakterler, Müge Anlı’daki hikayelerin çok ötesinde acılarla yüzleşiyor. Şiddet, kayıplar ve gerçek üstü durumlar, bu dramaların arasında yer alıyor. “Nintendo sen bu yoldan mı gidiyorsun?” diye düşünebilirsiniz. Oyunun ana hikayesini kısaca özetlemek gerekirse: Lise öğrencisi Eisuke Sasaki’nin gizemli ölümü, eski bir şehir efsanesi ve hiçbir zaman yakalanamayan bir katilin izlerini taşıyor. Hem bu cinayeti çözmekle görevlendirilen dedektif hem de bu olayları aydınlatmaya çalıştığında, geçmişle bugünü birbirine bağlayan karmaşık bir ilişki ağı içinde kendini buluyor. Her yeni adımı, daha fazla merak uyandıran sorularla sürüklüyor.

Oyun, çok katmanlı ve derin bir senaryoya sahip. Lineer bir zaman diliminde seyretmiyor; konuştuğunuz karakterler sizinle geçmişlerini ve olaylarla ilişkilerini paylaşarak, bu karmaşık hikayede nelerin yaşanmış olabileceğini anlamınıza yardımcı oluyor.

Yoshio Sakamoto’nun ustalığı Emio, 1988 tarihine uzanan Famicom Detective Club serisinin 30 yıl sonra eklenen ilk özgün hikayesi olarak dikkat çekiyor. Serinin yaratıcısı Yoshio Sakamoto, gerçeklikle bağlantılı ve sağlam bir senaryo yazmayı başardığını ifade ediyor. Oyun boyunca karakterlerin kişiliklerini, hatalarını, niyetlerini ve hayallerini keşfettikçe, onların davranışlarının arka planındaki motivasyonları anlamak mümkün hale geliyor. Sakamoto, yine kendine has bir iş çıkarmış gibi görünüyor.

Ancak bir noktayı da unutmamak gerek; Emio aslında oldukça basit mekaniklere sahip bir görsel roman. Oyun içinde yaşananlar üzerinde doğrudan etkimiz yok. Ne yaparsanız yapın, olayların akışı değişmiyor. Karakterle etkileşime girdiğinizde, basit menüler aracılığıyla sahnede neler yapabileceğinizi görebiliyorsunuz. Sorular sorarak, karakterin söylediklerini dinleyerek ya da etraftaki detayları inceleyerek oyun dünyasına katılabiliyorsunuz. Fakat bu interaktivite, aslında çok sınırlı ve bir film gibi anlık tepkiler veren bir deneyim sunuyor.

Seviyor, sevmiyor… Oyunun pozitif ve negatif yönlerine gelecek olursak, görsel roman türünü sevdiğimi belirtmek isterim. Emio, etkileyici senaryosu ve ağır psikolojik yönü ile dikkatimi çekmeyi başardı. Ancak, hikayede ciddi bir tempo sorunu yaşadığımı düşünüyorum. Bazı diyaloglar gereksiz yere uzun sürüyor ve bu durum oyunun akışını yavaşlatıyor. Zaman zaman, gelişmemiş olaylar yüzünden saatler harcayıp bilgiye ulaşamıyoruz. Beklenmedik bir şekilde, oyun sona yaklaşırken hızlı bir final yapıyor, bu da rahatsız edici bir deneyim oluşturuyor.

Emio’nun çizimleri ise oldukça başarılı. Karakterlerin tasarımları ve genel grafik estetiği, oyunun tonuna uygun bir şekilde hazırlanmış. Ayrıca müzikler de atmosferi güçlendiriyor. Ancak bazı tasarım tercihleri, oyuncunun deneyimini olumsuz etkiliyor. Örneğin, bir bölümde önemli bir bilgiyi keşfettikten hemen sonra bu bilgi sizden tekrar isteniyor. Eğer konuşma ilerleyerek o cevabı hatırlamadıysanız, maalesef “game over” durumuyla karşılaşmanıza yol açabiliyor.

Bu kadarı benim için fazla… Kişisel yaşamımda zor bir dönem geçirdiğimden dolayı, bu kadar ağır ve karanlık bir konuya sahip oyunun beni ruhsal olarak zorladığını itiraf etmeliyim. Hikaye sürükleyici ve dikkat çekici olmasına rağmen, oynarken gerçekten yorgun hissettim. Ancak yine de bu deneyimi yaşamak ve incelemek güzel bir duygu. Emio’nun görsel roman ve macera öğelerini bir araya getiren bir eser olduğunu, özellikle bu türleri seven oyuncuların ilgisini çekeceğini düşünüyorum. Temel etkileşim, sizi rahatsız etmiyorsa ve psikolojik dedektiflik hikayeleri ilginizi çekiyorsa, kesinlikle bir şans vermelisiniz. Yalnızca Japonca seslendirme var; Japonca seslendirme ile İngilizce altyazı uyumu oldukça tatmin edici. Ancak belirtmekte yarar var ki bu tasarım sorunları, oyunun daha geniş bir kitleye ulaşmasını zorlaştırıyor. Nintendo’nun fiyatlandırma politikası da bilindiği üzere dikkat çekiyor.

Emio – Gülen Adam, son hamlesini yaptı ama kimseyi güldüremedi; en azından benim için durum böyle oldu. Şimdi, huzurlarınızdan ayrılıyorum.