Fallout 4: Oyun Dünyasında Bir Balina Olmak

Bazen bir oyunun kalbinde yüzmeye başlarsınız, tıpkı suda yüzerken kaybolmuş bir balina gibi. İşte ben de oyun dünyasında kaybolmuş bir balina olarak Fallout 4‘ün derinlerine daldım. Biliyorum, çoğunuz “babalarımızın oyunları” Fallout 1 ve 2 ile büyüdü ama ben yeni kuşak olarak Fallout 4 ile tanıştım. Kıskanmak yok, aramıza hoş geldiniz! Hadi gelin, bu oyun beni neden kendine bu kadar bağladı, onu birlikte keşfedelim.

Oyuna ilk başladığımda o kadar çok seçenek vardı ki sanki bir yemek tarifinde bin türlü baharatı çiğ köfte yaparken bulmuş gibiydim. Yalnızca ana öyküyü oynamaktansa, yan görevlerde kaybolmayı ve haritada kaydolmuş yeni yerler keşfetmeyi yeğledim. Yolda giderken birine denk gelmek, onun derdiyle ilgilenmek ya da bir şey çalıp kahkaha atmaktan büyük keyif aldım. Fallout 4’te başınıza gelecek o kadar çok belirsiz durum var ki, bu oyun benzersiz bir özgürlük sunuyor. Bir nevi çığlık atarak dans eden bir penguen gibi özgürsünüz. Hemen köşeyi dönebilir, yeni bir komşunun kapısını çalabilir ya da “Ben buranın yeni kralıyım” diye avluda zıplayabilirsiniz; hepsi sizin elinizde!

Bir kere kendinizi gelişen dünya ile kaynaştırdığınızda, branşlar arasındaki sınırlar kalkıyor. Herhangi bir düşmanı kaplumbağa gibi yavaşlatmak mı istiyorsunuz? Buyurun, önünüze mayın döşeyin. Düşmanın kafasına Vertibird düşsün mü istiyorsunuz? Şu drobnikten şansınızı deneyin! Fallout 4’ü sadece bir oyun değil, bir sanat eserine dönüştüren de bu yaratıcı özgürlük. Savaş alanında başınıza ne gelirse gelsin, sizi sınırlayan kurallar yok. Kendi planınızı yapın, yaratıcı olun; zira Fallout 4’te beklenmedik komik olayların ortasında kendinizi bulmak işten bile değil.

Hatta bazı zamanlar, sırf gülmek için, yan aşiretlerin kurallarını hiçe sayarak devrim peşinde koşuyorum. Görevlerin bir köşesinde “Doğu’yu koru” denildiğinde gülerek batıya yöneliyorum. Bir mağazaya girdiğimde, “İlerle, hakikaten gülmüyor musun?” diyecek biri yok, o yüzden ben de kıralım şehri. Oyunun sunduğu bu keyif, *mükemmel bir özgürlük duygusu* yaratıyor. Belki de Fallout 4’ü bu kadar sevmemin sebeplerinden biri de bu durumda duru kalabilmemdir. Herhangi bir görevde izniniz almak zorunda değilsiniz; bunun yerine kendi hikayenizi yazabiliyorsunuz.

Biliyorum, bazı dostlarım “Ama önceki oyunlar çok daha iyiydi!” şeklinde çıkış yapacak. Eh, ben bu tartışmaya girmeyeceğim. Şahsi tercihler ve deneyimler değişken, ha birine göre, Fallout 4 bir başyapıt, ha diğerine göre basit bir FPS. Bana göre ise bu oyun, sadece sıkı bir hikaye değil; aynı zamanda özgür bir yaşam alanı! İlgili ya da ilgisiz yan görevlerde geçirdiğiniz zaman, elinize geçen kaynakları doğru değerlendirdiğinizde ortaya muazzam sonuçlar çıkabiliyor.

Unutmayın, eğer kendinizi komik bir umursamazlık içinde bulursanız, Fallout 4’teki durumu okuyun. Çünkü bazen oyunun içinde o kadar ciddiyetsiz durumu çekip gülmek zorunda kaldım ki; “Ya bu oyun beni deli etti!” diyerek saatlerimi harcayıp durdum. Başıma gelen bu tuhaf olayları iziven de Youtube’da paylaşmayı ihmal etmedim tabii! O yüzden, bir oyunun sunduğu keyif ve özgürlüğün o kadar önemli olduğunu fark ettim ki, ben düşmanımla oyun dışında bile oynamaya başladım. Bu es geçilemeyecek bir deneyim!

İşte bu yüzden Fallout 4 benim için olağanüstü. Anlatmak istediklerim, bu oyunun getirdiği komediyle birleşince, *bir başyapıt olarak anılır hale geliyor!* Hayat ne kadar karmaşık olursa olsun, oyunlarda gülmek, o karmaşanın yavaş yavaş hafiflemesini sağlıyor. O yüzden dönüp dolaşıp Fallout 4’e geliyorum, çünkü her defasında farklı bir hikaye ve farklı komik durumlarla karşılaşıyorum. Yaşanacak o kadar çok şey varken neden başka bir oyuna geçeyim ki? Neden farklı bir dünyaya geçip, sıkı kurallara mahkum olayım ki? Bütün bu sebeplerle, ben Fallout 4’e tapıyorum. İyi ki varsın!