Call of Duty: Black Ops Cold War, beklenmedik bir hızla gündemimize düştü. Fragmanı izleyen herkesin aklında tek bir soru vardı: “Neden Frank Woods’u seslendiren o karizmatik adam, James C. Burns, yok?” İşte tam bu noktada, Burns’un YouTube’da paylaştığı video devreye giriyor. Adam, sanki Call of Duty evreninin bir parçası değilmiş gibi, hem de 11 yıl boyunca Woods karakterini seslendirmiş biri olarak, duygusal bir açıklama yapıyor. Duygusal mı? Yoksa birazcık kıskançlık mı var? Belki de ikisi birden. Bakalım, bu işin iç yüzü neymiş?

Burns, “Hikayenin gayet iyi olacağına eminim” demiş, ama hemen ardından gelen “Kiminle çalışmaya karar verdikleri benim için önemli değil” ifadesiyle sanki bir şeye sitem ediyormuş gibi görünüyor. Yani, bu adamın içindeki Woods sevgisi bir yana, yeni seslendirenin kim olduğunu pek umursamıyor gibi. Ama bir yandan da “Hayal kırıklığım bu işte” diyerek durumun ciddiyetini gözler önüne seriyor. Düşünsenize, 11 yıl boyunca bir karakterle bağ kurmuşsunuz ve bir gün o karakteri başka birinin seslendireceğini öğreniyorsunuz. Hemen bir kalp krizi geçirmeseniz de, bir garip oluyorsunuzdur, değil mi?

Burns, “Bu eleman iyi bir iş çıkaramayacak demiyorum” diyerek yeni seslendirenin yeteneklerine de bir parantez açıyor. Burada aslında biraz da “Elimden gelse ben yapsaydım” demek istiyor gibi. Yani, yeni aktörün profesyonel bir iş çıkaracağına inanıyor ama yine de kendi deneyimlerinin yerini kimsenin alamayacağını vurguluyor. Bu, pek çok sanatçının hissettiği bir şeydir: Yeni bir yetenek, eski bir dostun yerini alabilir mi? Çok zor! Bu durumda, “Eminim iyi bir iş ortaya koyacaktır” sözleri biraz da bir tür güvence vermek olarak değerlendirilse de, tam anlamıyla bir inanç belirtisi değil.

Burns’un bu durum karşısındaki duygusal çatışması, aslında birçok insanın yaşadığı bir durum. Düşünün, yıllarca bir karaktere hayat vermişsiniz ama bir gün başkası o karakteri seslendirmek üzere kapıyı çalıyor. İçten içe, “Keşke bir şansım olsaydı… Harika bir iş çıkarırdım” demesi de, aslında hayatta bazı şeylerin ne kadar geçici olduğunu hatırlatıyor. İnsanlar, bazı durumlarda, kendi yeteneklerini ve deneyimlerini yeterince takdir edememekteler.

Sonuç olarak, Burns’un sözlerinde haklılık payı var mı? Elbette var! Ama bir yandan da oyun dünyası, sürekli değişen bir arena. Belki de yeni seslendiren, Frank Woods’u daha da ileriye taşıyacak bir performans sergileyecek. Kim bilir? Sonuçta, belki de Burns’un bu duygusal çıkışı, yeni oyuncuya bir tür ilham kaynağı olmuştur. O yüzden, en son ne olursa olsun, “Woods her zaman Woods’tur!” diyerek, yeni maceralara atılmayı beklemekten başka çaremiz yok. Umutlar, yeni sesler ve elbette, yeni oyunlar peşinde koşmaya devam!