Gamescom 2023: Oyun Deneyimleme Maceram ve Unutulmaz Anılar

Görmek ile deneyim etmek bambaşka şeyler a dostlar. Bir içe dönük olarak, insanlarla pek fazla etkileşime girmeyen biri olarak, anksiyetemin tetiklenmesi pahasına kalktım ve yüz binlerin ziyaret ettiği Gamescom’a gittim. Çünkü neden? Çünkü oyunlar! Çünkü boyumun 4 katı falan uzunluğundaki Doomguy heykeliyle fotoğraf çekinmenin keyfi, çünkü geliştiricileri köşeye sıkıştırıp “Hani nerede bizim oyunumuz?” deme fırsatı, ya da heyecandan “Yaa ben sizi çok seviyorum ihih!” diye bağırma şansını yakalamak… Ama bildiğim bir şey var, bu deneyim bende düşündüğümden çok daha özel anılar bıraktı. Aşağıdaki satırlarda da o anılardan izler yer alıyor. Çünkü paylaşınca her şey çok daha güzel oluyor (Kamu spotu değildir).

1. Gün – En Boş Hali Bile Kalabalık

Aslında Gamescom öncesi 2 günlük bir DevCom macerası da yaşanıyor Koelnmesse’de. Bu etkinlik, daha çok geliştiricilerin birbirlerine sunum yaptıkları, işin mutfağına odaklandıkları bir organizasyon olduğundan, biz normal insanlara hitap etmesi pek mümkün değil. Öncelikli olarak bizim ilgimizi çeken, Geoff Keighley’in (Twitch’ten de yayınladığımız) Açılış Gecesi yayını ve ertesi günü başlayan fuar. İşte bu ilk gün sadece basına, iş adamlarına ve sınırlı sayıdaki wildcard bileti alan oyunculara açık. Diğer günlere nazaran daha sakin olsa da, oyun standlarında yine de sıralar mevcut. İlk kez geldiğim için bir acemiliğim var, fuar alanına ilk girdiğimde kısa süre afalladım. “Ne yapacağım şimdi?” düşündüm. Neredeyse boyumun 4 katı kadar uzun olan Doomguy heykeline bakarken, kendime de istemsizce baskı uyguluyor “Mert bak bu ilk gün, olabildiğince verimli geçirmen lazım” diye fısıldıyordum. Ancak sonra hatırladım, ilk gün ne yapacağım: Xbox standlarını ziyaret edecektim ayol!

Fakat o iş o kadar kolay “halledilmiyor”muş. Çünkü tüm Xbox alanını özel bir etkinlik için öğlene kadar kapatmışlar. O an duraksadım ve “Tamam, pek de iyi başlamadı,” dedim kendi kendime. Ama ikinci hedefim olan THQ Nordic de aynı holde olduğu için rotayı oraya çevirdim. Gothic Remake için hiç de uzun gözükmeyen sıraya dahil oldum. Sıra gayet de uzun çıktı ve bir buçuk saat beklemek (ki bu süreye hala “az” denilmesini kabullenemiyorum!), sonunda 15 dakikalık bir demoya giriş yapabildim. Orijinal oyunu oynamış olmama rağmen Gothic Remake ilgimi çekiyordu ama seçilen bölüm pek uygun değildi. Sadece baş kısmıydı, envanterimizde hiçbir şey yoktu ve yalnızca iki görev yapabiliyorduk, o da vakit kalırsa tabii. Zaten gerek kombatı gerek genel temposu oldukça yavaş, nasıl bir döngüye sahip olduğunu anlamak pek mümkün olmadı. İlk izlenim edindiğimiz bir şekilde; karakter kontrolü çok hantal, grafikler oldukça başarılıydı ama hala cilalanmaya ihtiyaç duyulan noktalar var gibi geldi bana.

Gothic Remake’ten istediğimi alamadıktan sonra Xbox alanına geri döndüm. Fuardaki en büyük önceliklerim Indiana Jones ve Stalker 2 olduğu için hemen ne kadar sıra var yoklaması yaptım. Indiana Jones’ta ne yazık ki herhangi bir demo yoktu, sadece dev ekrandan bir sunum izliyordunuz. Ama Stalker 2’de 30 dakika oynayabileceğiniz bir demo vardı ve bunu çok uzun bir süredir bekliyordum. Tam da o gün önceliği ona verdim. İşte bakın, bu bir hataydı! Çünkü 1) Az gözüken sıra demo süresi yüzünden çok yavaş ilerliyordu. 2) Normalde çoğu Xbox standı için Gamescom uygulaması üzerinden randevu alabilmek mümkünken o gün sistem bozuktu; ben de duygusal davranıp ilk günden oynamak istedim. Demek ki neymiş, rasyonel yaklaşmayıp duygusal davranıldığında doğrudan sapmak olası oluyor. Gamescom’dan da hayat dersi çıkarttık!

Nihayetinde 2 saatlik bir kayıp yaşayıp Stalker 2’yi denedim. Neyse ki Gothic Remake’teki durum olmadı ve neredeyse bitmiş bir oyunla karşılaştım. Demo uzun ve oldukça başarılı bir sinematikle başlıyor; ilk Çernobil’e ayak attığımız andan itibaren temel mekanikleri öğreterek kontrolü bize bırakıyor. Buralar oyunun başı olduğundan; karakter animasyonları, ambiyans oldukça Metro serisini andırıyordu. Ama bu demek değil ki tüm oyun böyle ilerleyecek! Demoyu oynarken haritaya göz gezdirdiğimde karşımda DEVASA bir şey çıktı. Zaten keşif hissinin, yalnızlık hissinin de var olacağını önceden söylemişlerdi. Geliştiriciler tüm haritanın el yapımı tasarlandığını belirtti. Üstüne bir de yağ gibi akıyordu her iki platformda da.

Demoda bir de, zaten oynanış fragmanlarından gördüğümüz “anomali” olayından bahsedildi. Olay demek, ne kadar doğru bilmiyorum ama bunlar evrimleşmiş, içinden geçtiğinizde mevta olacağınız görünmez dalgalar. Fazla anlatmaya gerek yok; zaten önceden de gösterildi. Aslında demoda açılış sinematiği haricinde pek yeni bir şey de görmüyorsunuz ama işte, dedik ya görmek başka, deneyimlemek başka; ilk izlenimim fazlasıyla olumlu oldu. Zaten yüksek olan beklentilerim biraz daha arttı. Savaşın ortasında post-apokaliptik bir oyun yapmanın ironisi bile işleri ilginçleştiriyordu. Radyasyon maskemi taktım ve 20 Kasım’ı bekliyorum vesselam!

Bu fotoğraftan sonra burası hiçbir zaman boş olmadı! Vaktim de kalmadığından hızlıca deneyebileceğim yer ararken, zaten listemde olan Towerborne’u gördüm. Veryan dilimden düşmeyen The Banner Saga üçlemesinin geliştiricisinden çıkan Towerborne, ARPG ve Beat ‘Em Up türünün karışımı bir oyun. Özellikle co-op olarak tasarlandığı için demoyu bir başkasıyla oynadım. Kim neden daha önce bu fikri uygulamadı diye düşündüm vallahi! Beat ‘Em Up türünün (benim için) çok çabuk sıkıcı hale gelmesi dezavantajını farklı karakterler ve yetenekler ekleyerek ortadan kaldırmışlar. Bu yeteneklerden bazıları sınırlı sayıda kullanılıyor; zira oldukça güçlüler. Gayet çeşitli ve keyifli kombolar yapabilmek mümkün ve alışması da kolay. Boss savaşına kadar patır kütür hallettik düşmanları ama boss savaşında işlerin rengi değişti ve ekip oyunu önemli hale geldi. Durum “Acaba oyun dengesi sorunlu mu?” diye düşündürse de, kesinlikle radarımda olan bir oyun ve “Lütfen güzel çık!” diyerek aklımda tutuyorum Towerborne’a dair.

Derken gün bitti yav! Yani artık oyun oynatmaz oldular. Ben de acı-tatlı bir halde, en azından tecrübeli bir şekilde olay yerinden ayrıldım. Ama şunu fark ettim ki Gamescom, yanında biri olduğunda çok daha güzel bir yer. En azından sağlı sollu standları gezip, birbirinize bilgi verebilirsiniz. İnsan bu kadar çok şey deneyimlediğinde de, haliyle bunu istişare etmek istiyor.

2. Gün – Gün Bitiyor, Gezilecek Yer Bitmiyor

Önceki günün akşamı Köln’de yaşayan ve tam 14 Gamescom görmüş bir arkadaşım beni bilgilendirdi. Açılış saatleri ile kapanış saatlerine yakın zamanlarda daha az insan olduğunu söyleyince, ben de bu kez çok daha erken gittim basın kartımın avantajını kullanarak. Üstelik bu kez, dünkü bozuk olan randevu sistemi de çalışıyordu! Hemen yapıştırdım Indiana Jones ve Avowed’a, ohhh! Sıra beklemeden çatır çatır girip çıkmak, her şeyden önce müthiş bir zaman tasarrufu sağladı. Indiana Jones videosu Starfield: Shattered Space ile birlikte gösteriliyordu ve ilk Starfield’i izledik. Bethesda, resmen zorla Starfield’ı izlettirdi bize ve ne yalan söyleyeyim, Shattered Space’in gizem dolu hikayesi fena durmuyor. Ama biz buraya Indy için geldik; kırbaç için geldik!

Ve tam da istediğimiz alındı! Indiana Jones and the Great Circle, fazlasıyla filmlerin tadını yaşatıyor. Machine Games’in önceki oyunlarından Wolfenstein II: The New Colossus’taki gibi geniş, keşfedilebilir mekanlar var; hem yakın dövüşte hem de bulmacalarda kullanılabilen kırbaç, tam Indy’ye yarışır şekilde otantik bulmacalar, Dünya’nın farklı yerlerine yapılan yolculuklar falan… Ben çok memnun kaldım gördüklerimden. Sunum çıkışı bir de Indy’nin şapkasını verdiler! Kemerlerimden birini kırbaç yaptım mı hazırım demektir oyuna (düşük bütçeli cosplay taktikleri!).

Bundan sonra direkt Avowed’a geçiş yaptım. Avowed’da da demo yoktu ama geliştiriciler PC üzerinden bize hem canlı oynadı hem de neler olup bittiğini anlattı. Avowed, sevgili YİM’in büyük bir merakla beklediği bir oyun olduğu için kulağımı daha bir açarak dinlemeye başladım. Ancak Obsidian, aynı demoyu YouTube’da paylaşınca pek bir havamız kalmadı. Yine de gördüklerimi aktarmalıyım; ne tür bir Godlike olduğunu bilmediğimiz ana karakterimizin 5 farklı arkaplan hikayesi olabilecek. Ayrıca diyalog ekranında, sahip olduğumuz yeteneklerle farklı seçenekler açmak mümkün, aşina olduğumuz diğer Obsidian oyunları gibi. Burada arayüz bile aşina gelecek; eğer Pillars of Eternity oynadıysanız. Bununla birlikte, demoda özellikle bize verilen seçimlerin çokluğundan da bahsedildi. Bu, sadece diyalog değil; oynanış olarak da, bulmacalara yaklaşım olarak da çeşitli olacakmış. Hatta 4 farklı yoldaş seçeneğimiz bile var. Daha da fazla detay var ama uzatmamayı tercih ediyorum; benim solan umudum yeniden gün yüzü görmüş oldu Avowed’da. Ne yapmak istediklerinden eminler, artık cilalama kısmına geçtikleri belli oluyor. Şubata kadar da yeterli vakit var.

Avowed sonrası Business alanından birkaç randevu ayarlamayı başardım. Bakın, nasıl da akıllandım ikinci günden ehehe! Sıra beklemeden birkaç oyunu direkt geliştiricilerle beraber denemiş olduk. Bunlardan biri Xbox’ın reklamını yaptığı Winter Burrow isimli tatlış, chill bir hayatta kalma oyunu. Klasik hayatta kalma oyunlarında gördüğümüz dal, taş toplama ve crafting olaylarının yanı sıra, aynı Don’t Starve’daki gibi soğuk, ölümcül bir sonuca yol açıyordu. Bu yüzden ana karakterimizi (kendisi bir fare bu arada!) güzel güzel giydirip onu yerel halkla interaksiyona sokuyoruz. Zaten Steam’de de demosu var ama bana çok sade geldi gördüklerim. Belki isimle ifrit etmek amacıdır ya da oyun ilerleyen kısımlarda açılır, bilemeyiz; ama türün alıcılarının bir göz atması tavsiye olunur.

Buradan direkt THQ Nordic ofisine geçtim Disney Epic Mickey: Rebrushed randevusu için. Ünlü tasarımcı Warren Spector’ın da dahil olduğu orijinal oyunun üzerinden 14 yıl geçince remake yapmaya karar vermişler. Ancak herhangi bir bölüm ekleme ya da çıkarma yapmamışlar; onun yerine mekanları, hikayeyle uyumlu olacak şekilde detaylandırmışlar. Ayrıca boss’ların hareket setlerini de detaylandırmışlar daha keyifli savaşlar olabilmesi için. Ancak ara sahneler için herhangi bir yenileme yerine, sadece çözünürlüğünü artırmışlar. Kontroller oldukça akıcı, Mickey’i oynanması da oldukça eğlenceli geldi bana. Zaten çıkış tarihi çok yakın; 3D platform ve Mickey Mouse sevenler için güzel bir alternatif olacak.

Buradan da direkt Civilization 7 sunumuna geçtim. Ancak kendimi bir oyun toplantısı yerine, siyah koltukların yer aldığı, klima köklenmiş, sıkıcı bir iş toplantısında buldum. PowerPoint’ten sanki biz hissedermişiz gibi ne yapıldığından bahsettiler. Ciddi ciddi oturup, Civilization nedir, yenir mi, içilir mi falan anlatıldı ve nihayet yeni oyunla ilgili detaylara girildi. Ancak burada da özel bir bilgi verilmedi. Zaten YouTube’dan paylaşılan bilgilerle paralel, üç yeni çağ olacağı, her bir çağın kendine özgü bir sistemi olduğu ve çağlar arası geçişte farklı olaylar yaşanabileceğinden bahsedildi. Ayrıca ilk kez medeniyet ile liderleri birbirinden bağımsız olarak seçebiliyor olacağız, bu da yeni bir bakış açısı getiriyor! Sunumda dikkatimi çeken iki nokta oldu; birincisi, geliştirici Firaxis’in hikaye yazımı için ilk kez ayrı bir ekip oluşturmasıydı. Her bir maratonun farklı olabilmesi için ekstra çaba gösteriyorlar bu konuda. Zaten lider-medeniyet ayrımı; oyuncuların alternatif tarih oluşturmada daha esnek olacağına işaret ediyor. İkincisi ise, hala eski Civilization oyunlarını oynayan binlerce oyuncunun olmasıydı. Bu yüzden “yeni” bir Civ oyunu aslında geliştirmelerden ziyade farklı bir lezzet sunuyordu bizlere. Bu gözle bakıldığında Civ 7, olmayacak olup diğer oyunlarda var olan bazı mekanikleri görememek, belki de iyi bir şeydir! Katılmıyorsunuz, tamam be tamam. Sizi Augustus ile Japonya’yı seçip, İsveç’i ele geçirmekle baş başa bırakıyorum.

VIP hizmetlerin sonuna geldiğimiz için tekrar eğlence alanına döndüm ama bırakın bir şeyler oynamayı, adım atacak yer yoktu! Zaten yorulmuştum da, bu yüzden açık alanda staminayı artırıp fuarın diğer taraflarına göz attım. Assassin’s Creed Shadows’ların, Kingdom Come: Deliverance’ların falan devasa standlarını görüp fotoğraf çekiniyordum ama içeriye girmeye tenezzül etmedim. Hem kalabalık yüzünden hem de zaten çokça detayı önceden paylaştıkları için. Gamescom kesinlikle FOMO’su olanlar için değil, o anda onu anladım. Muhakkak göremeyeceğiniz, deneyimleyemeyeceğiniz şeyler olacak. Ben de oyun oynamayı daha arka plana atıp, tüm alanları gezmeye karar verdim o andan sonra. Farming Simulator’ın getirdiği traktörü görmek, Krafton’un portal içinden çıkan devasa kedisinin fotoğrafını çekmek, Delta Force sırası beklemekten daha cazip geldi. Zaten birkaç saate vakit de doldu ve dağıldık.

3. Gün – Demo Oynamaktan Çok Daha Fazlası Var Burada!

Son günümü daha çok “Gamescom’un diğer taraflarını” görerek harcadım. Bu diğer taraflar, ana oyunların bulunduğu eğlence alanlarıyla neredeyse eşdeğer büyüklükteydi. Ama önce sabah sakinliğinin avantajını kullandım ve kendimi Little Nightmares 3 standına attım. Bu oyunun o kadar çok bekleyeni var ki, ne zaman baksam aşırı uzun bir kuyruk görüyordum önünde. Ama nihayet bir şekilde kontrolcüyü elime aldım ve yeni ana karakterler Low ve Alone’dan Alone’u seçerek kısa macerama başladım.

Little Nightmares 3, ilk iki oyunun aksine Supermassive Games tarafından geliştirildiği için ilk dikkat ettiğim şey, ilk iki oyundan ne kadar farklı olduğu oldu. Gördüklerim, atmosfer olarak, ton olarak pek bir şeyin değişmediği yönündeydi. Ek olarak Low’un oku, Alone’un da İngiliz anahtarı var ve bunları bulmacalarda koordineli kullanıyoruz. Yine, ilk iki oyunda olduğu gibi, hiçbir HUD yok ve kasvetli, ürkütücü ortamlarda ilerliyoruz. İzlenimlerim genel olarak seriyi sevenlerin bunu da seveceği yönünde oldu.

Buradan sonra Gamescom gurusu, Köln yerlisi arkadaşımla buluştum. Oyun zevki benden farklı olduğu için daha çok stand gezip oylama yaptık. Bazı standlar gerçekten göz kamaştırıcıydı. Mesela Kingdom Come Deliverance 2’de Orta Çağ savaşçıları ve demir döven köylü cosplay’leri büyük bir köy gibi alanın içindeydi. Bu noktada, Gamescom’un sadece demo koşturmaktan ibaret olmadığını anlıyorsunuz. Sadece devasa standlara hayran olmak da değil! Kutulu oyun alanına gidip Magic oynayan ve D&D oynayan insanların arasına karışıp yeni arkadaşlar edinebiliyorsunuz, ya da indie alanına gidip inanılmaz heyecanlı geliştiricilerle kanka olup, dertlerini dinleyip heyecanlarına ortak olabiliyorsunuz (Türkiye standına gidip “As bayrakları as!” da yapmak mümkün tabii). Retro alanına gidip NES Tetris’in ne kadar zor olduğunu anlayıp, ufacık çocukların eski oyunlara olan sevdasına şahit olabiliyorsunuz. Aynı zamanda mağaza alanında almak istediğiniz eşyaların boyutlarını valizdeki boş alanla hesaplayabiliyor ve sonunda sığmayacağını anlayarak bir metrelik Snorlax peluşunu olduğu yere bırakabiliyorsunuz. Hepsi bir deneyimin parçası, hepsi kesinlikle denenmesi gereken bir şey.

Ha evet, gitmeden bir de Replaced oynadım. Maalesef çok uzun deneyimleyemedim ama denediğim kısımlarda kombat çok tok ve keyifli hissettirdiği için dikkatimi çekti. Batman: Arkham serisinden esinlenildiği her halinden belli oluyordu, ama gereğinden fazla düşmanı üstüme saldı demoda. Aşina olduğumuz “üstüne işaret çıkınca savun, yoksa vur” haricinde, bir de silahla bitirici hamle yapabiliyoruz. Zaten harika bir sanat tasarımı var; merakla beklerken daha bir bekler oldum demodan sonra.

Seneye Tekrar Edelim, Tamam mı?

E3’ün hüzünlü yok oluşundan sonra Gamescom, elimizdeki en büyük fuar oldu, o yüzden onu sevip ona sıkıca sarılalım lütfen. Neyse ki hem firmalar hem oyuncular bu sene de Gamescom’u daha önce olmadığı kadar büyük bir hale getirdi. Haliyle derdine, yorgunluğuna rağmen uzaktan gördüğün, duyduğun her şeyin içinde olmak, hatta bazen parçası olmak, özel bir his cidden. Oyun sektörünün acımasız kapital tarafını unuttuğun anlar, neden birçokları her şeye rağmen bu endüstride yer almak istediğini ilk gözden deneyimlemek; asıl yaptığımız şeyin ne kadar tutkulu olduğunu gösteriyor. Yoksa kim oda arkadaşlarım gibi Avustralya’dan 30 saat yolculuk yapmak ister, değil mi?