House of Ashes: Sümer Mitolojisiyle Korkunun Derinliklerinde Bir Yolculuk

Supermassive Games ile olan ilişkimin bir aşk-nefret döngüsü olduğunu söyleyebilirim; bu durum dalgalı, sarp ve karmaşık bir seyir izliyor. Aralarında hayranlık ve sıkılma hissi gidip geliyor. Onlarla tanışmam ise Until Dawn sayesinde oldu ve bu oyuna hayran kaldım. O dönem bir PS4’üm yoktu, bu yüzden Bursa’ya gittiğimde Erce’nin PS4’ünü kullanmaya karar verdim. Bir hafta sonu boyunca oyunu bitirdim; Erce ve Bahar kararlarım üzerine sürekli müdahale ettiler, bazen daha kötü hatalar yapmama sebep oldular ama sonuçta en çok Bahar karakterin elini kurtardı. Kısa bir süre sonra, ben de bir PS4 alarak oyunu tamamlamak için tüm kupalarını toplamaya başladım. Ancak The Dark Pictures antolojisini duyduğumda hissettiğim duygu çok farklıydı; Man of Medan çıktığında ise bu duygu yerini “bu mu yani?” düşüncesine bıraktı. Kendi açımdan Man of Medan pek etkileyici bir oyun değildi ve karakterleri de ilgimi çekmedi. İkinci oyun Little Hope ile biraz daha iyi hale geldiler, QTE öncesinde oyuncuyu haberdar etme gibi ilginç unsurlar eklediler. Will Poulter başarılı bir performans sergilese de hala o hayaletliği ve korku hissini tam anlamıyla veremediler. İşte o eksiklerin tamamlandığı oyun House of Ashes oldu.

Pazuzu sarması yaptım oğlum, yer misin? Sümer mitolojisine olan ilgim her daim güçlü olmuştur; tanrıları ve Lamashtu ile Pazuzu gibi varlıkları oldukça çeşitlidir. Necronomicon’da bir çok Sümer metni yer alır ve Cthulhu mitosundaki eski tanrıları çağırmak çoğunlukla Sümerce bilmekle mümkündür. House of Ashes, bu mitoljiyi sevenler için yeni bir deneyim sunarak Sümerlerin yeraltı dünyasında, ölülerin yaşadığı KUR’da geçiyor; burada ölüleri cehenneme çeken iblis Gallu’lar ve dev Pazuzu heykelleri bulunmaktadır. Tüm bu korkutucu unsurlar, oyunun hikayesine mükemmel bir biçimde yedirilmiş durumda ve hayatta kalma içgüdüsünü tetikleyen tehlikeleri de harika bir şekilde işliyor.

Yıl M.Ö. 2231. Akadlarla Gutiler arasında bir çatışmanın olduğu bu dönemde bir Guti olarak Kurum, bir Akad olan Balathu tarafından kurban edilmekten son anda kurtulur. Bu iki ismin önemi büyük; çünkü kısa bir süre içinde savaş alanında karşılaşacaklardır. O dönemde Naram-Sin isimli gerçek bir hükümdar, tanrılar için kurbanlar verilmesini savunan bir kişidir. Bir gün bir güneş tutulması ile tapınakta kötü bir varlık uyanır ve Balathu ile Kurum arasındaki husumetler bir kenara bırakılarak ortak düşmana karşı savaşmaya karar verirler. Ancak ne yazık ki yaratıktan kaçamayacaklardır… ve işte burada yakın geçmişte, Saddam dönemine geçiş yapıyoruz.

Bir diktatör geçti o topraklardan Irak’taki bir Amerikan askeri birliğinde yarbay Eric Edmund King, CIA’de çalışan eşi Rachel King, Rachel’ın gizli sevgilisi çavuş Nicholas Kay, teğmen Jason Kolchek ve diğer askerlerle birlikte Saddam’ın gizli kimyasal silahlarını bulmak için bir baskın yapıyorlar. Bu yer aslında yeraltı dünyasına açılan bir kapıdır ve gerçek anlamda kötü bir şeyin uyanmasına neden olmuştur. Bizim karakterlerimiz, korkunç bir diğer dünyayla yüzleşirken ve düşmanlarının nefesini enselerinde hissederken, Supermassive’in sunduğu karışık ilişkilere, ölüm anlarına ve karar verme aşamalarına tanık olacağız.

Bir aşk hikayesi olarak House of Ashes House of Ashes sadece bir korku oyunu değil. Fantastik bir konu işlemekte olsa da, Irak Savaşı’ndaki Amerika’nın rolüne dair anlamlı göndermeler barındırmakta. Karakterler arasındaki ilişkiler, çekişmeler ve rekabet hoş bir şekilde işlenmiş; bu yüzden sırıtmayan bir aşk hikayesi de mevcut. Oyun, Ahlak Pusulası ise yeni bir boyut kazanmış, Until Dawn’ın etkileyici kelebek etkisini andıran karga temasıyla zenginleştirilmiş. Ayrıca, önceki oyunlardan farklı bir deneyim sunmak için 360 derece kameraya geçiş yapılmış. Bu değişiklik, sıradan sabit kameraların sunduğu gerilimi artırıyor.

Elbette, her şeyin yolunda gitmediği bir Doğu cephesi mevcut. Özellikle aksiyon dolu sahnelere ulaşmamız bir süre alıyor ve eğer karakter ilişkilerine duyarsızsanız bu kısımlar sizi sıkabilir. Yeraltı dünyasındaki koridorlar oldukça dar ve karanlık; bu da kamera açılarını da zorlayarak deneyimi etkiliyor. Hızlı nişan alma anları, özellikle oyun kumandası ile, tam istediğim performansı vermiyor. Sonuç olarak, House of Ashes, Until Dawn’a yakın bir deneyim sunuyor. Ancak grafiksel açıdan daha başarılı bulduğum için, gelecekteki oyunlarda da bu kaliteyi sürdürmeleri durumunda önceki iki oyunu unutarak saygı göstereceğimi belirtmek isterim.