INDUSTRIA: Bağımsız Oyun Dünyasında Half-Life Etkisi

Oynamış olduğumuz bağımsız oyunların neden tercih edildiği üzerine düşündüğümüzde, aklımıza birçok geçerli neden gelebilir. Belki de kullandığınız cihaz, günümüzün AAA oyunlarını kaldıracak kadar güncel değildir ve bu durum sizi bağımsız yapımlara yönlendirmiştir. Ya da bu tür oyunların genellikle daha ekonomik fiyatları, tercih sebeplerinden biri olabilir. Ancak kişisel olarak, AAA oyunlarda eksik kalan mekanikleri ve sanat tasarımlarını keşfetmek amacıyla bağımsız yapımlara yönelmeyi tercih ediyorum. Özetle, bağımsız oyunların ortaya koyduğu cesaret ve yenilikçiliği görmek bana bambaşka bir deneyim sunuyor.

Çünkü bağımsız yapımcıların yaratıcı potansiyeli, büyük oyun stüdyolarının milyonlar kazanma kaygısıyla sınırlamadıkları zaman daha da belirgin hale geliyor. Fakat AAA mantığına benzer bir yaklaşım sergileyen bazı bağımsız oyunlar, oynarken eğlenip eğlenmediğiniz konusunda kafa karıştırıcı bir deneyim sunabiliyor. INDUSTRIA, işte bu tür yapımlardan biri; düşük bir bütçeye sahip olmasına rağmen, AAA kalitesine ulaşmaya çalışıyor.

Half-Life’ın Evdeki Hali

INDUSTRIA hakkında bir benzetme yapmak gerekirse, bu oyun çocukken McDonald’s’ın önünden geçip annenize “Hamburger yemek istiyorum!” dediğinizde ona “Evde sana daha güzel bir hamburger yaparım.” dediğiniz anı hatırlatıyor. Yani, INDUSTRIA bir anlamda annenizin evde hazırladığı hamburger gibi. Tadı fena değil ama aklınızda o an için McDonald’s’tan yediğiniz lezzet var. Özetle, canınız sağ olsun. 😛

INDUSTRIA ve Half-Life benzetmesi de benzer bir şekilde gerçekleşiyor. Oyun içerisinde hemen hemen her nesne ile etkileşimde bulunabiliyor ve bunları bir yerden başka bir yere taşıma imkanınız var. Bu detayı ilk deneyimlediğimde oldukça şaşırdım, çünkü bağımsız bir yapımdan bu kadar detaylı etkileşim beklemiyordum. Fakat bu mekanik kısa sürede sıradanlaşıyor ve oyunun ilerleyen bölümlerinde aklınıza bile gelmiyor. Oyun, büyük ölçüde yakın menzil silahlarıyla geçiyor ve bulmacalar çözmenizi gerektiriyor, bu da Half-Life uyandırıyor. Ancak bu kalitenin çok uzağında olduğu aşikar.

Soğuk Savaş mı, Yoksa Yapay Zeka mı?

Oyun, Soğuk Savaş’ın sürdüğü alternatif bir senaryo sunuyor. Çevredeki belgeler ve ana karakterin (Gordon Freeman gibi) konuşmaları, hikâyenin aktarımında önemli bir rol oynuyor. Aşırı aksiyon beklerken, beni atmosferik anlarla da karşı karşıya bırakan bir deneyim yaşamak beni şaşırttı. Ancak düşmanların üzerime akın etmesi kısmını bir nebze gerçekleştirdiğimi düşünmekteyim. Çünkü yapay zekânın tek amacı benim üzerimden yürümek. Üstelik düşman tipinin azalması, INDUSTRIA’nın kaliteli bir FPS olmaktan çok yürüme simülasyonuna dönüşmesine neden oluyor. Oyunun “çok zor” bir modu da var ama bu moda geçmek pek de ilgi çekici değil; sadece daha az kaynakla mücadelenizi artırıyor. Düşük bütçeden kaynaklanan durumla birlikte, vuruş hissiyatı yeterince tatmin edici olmadığından etkileyici çatışmalar yaşamak pek mümkün olmuyor.

İşte burada, “AAA benzeri bağımsız yapımlardan eğlenip eğleniyor muyum?” sorusu gündeme geliyor. Oyun boyunca sıkıldığımı hatırlamıyorum ancak şimdi geriye dönüp baktığımda çok kalıcı bir deneyim yaşadığım fikri de doğmuyor. Bağımsız geliştiricilerin daha farklı olabilmek için mekanikleri zorladığını düşünüyorum. Fakat INDUSTRIA gibi pek de “farklı” bir şey sunmayan bir oyunu başkalarına tavsiye eder miyim? Muhtemelen önermem. Ama yine de çok kötü bir deneyim sunduğu söylenemez. İşte bu, benim için bir ikilem yaratıyor!