Leila gibi oyunlara karşı kesin bir zaafım olduğunu fark ettim. Böyle derdini sessizce fısıldayan, anlamsız kelimeler kullanmadan, sanatıyla anlatan oyunları gördüğümde içim kıpır kıpır ediyor. Üstelik yerli yapım olduğunu görünce bu hisse kapılmam kaçınılmaz. İlk bakışta basit bir point & click macera oyunu gibi görünen Leila, aslında derin atmosferiyle zihinlerde kalıcı bir iz bırakıyor. Hikâyesini kelimelerle değil, tamamen çizimlerle aktarmayı tercih etmiş. Karmaşık bir kurguya sahip olmasına karşın, bu yapısı insanı yormuyor ve hikâyeye mükemmel bir şekilde yansıyor. Bu hisleri oyuncuya çok iyi yedirebilen bir oyun; oynarken bunun farkına varıyorsunuz.

Oynanış bakımından bazıları için karmaşık veya dikkat çekici bulunabilir. Belirli bulmacaları çözerek çevreyle etkileşime giriyoruz ancak asıl olay bu değil. Oyun, atmosferi, müziği ve yavaş temposuyla size psikolojinizle ne kadar oynayabileceğini sakin bir biçimde gösteriyor. Yer yer tetikleyici sahnelere sahip olduğunu belirtmeliyim; ancak bu durum, oyunun can alıcı bir parçası. Leila’nın oynanışında ekrana tıklamanın ötesinde, sanki geçmişle hafif bir temas kuruyormuşsunuz hissi var. Leila’nın hayatındaki dönüm noktalarına tanıklık ettiğimiz sahnelerde dolaşıyoruz. Bulmacalar daha önce deneyimlemediğimiz türde değil belki, ama hikâyeyle olan bağlantıları açısından başarılı buluyorum. Bazen bir devreyi onarıyorsunuz, bazen de gizli bir nesneyi buluyorsunuz; her biri Leila’nın hayatındaki bir duyguyu temsil ediyor. Bu açıdan sizi sadece hikâyeyi izleyen biri değil, o hikâyenin bir parçası haline getiriyor. İşte oyunun büyüsü burada başlıyor.

Bu oyunun sunduğu duyguları en iyi deneyimleyenlerden biri olarak, Leila’nın hayatındaki sorunların büyük ölçüde kadın olmanın getirdiği zorluklarla şekillendiğini ve bunun yanında genel insani zorlukları yaşatabilmesi, kalbi sıkıştıracak bir empati oluşturmaya imkan sağlıyor. Psikolojik oyunların önemli unsurlarından biri olan hikâye ve kurgu açısından Leila’nın oldukça etkileyici olduğunu belirtmem gerekir. Hikâyenin kurgusunun neresinde yer almak istediğimizi seçebilmemiz de hoşuma gitti. Çok iyi bir bölüm seçme mekanizması geliştirilmiş. Hem adım adım ilerleyebildiğimiz hem de tetikleyici bölümlere henüz hazır değilken o kısımları geçip sona bırakabilmemiz sağlanmış. Herkes aynı bölümleri oynuyor, sıralamanın farklı olması oyunu kötü değil, aksine rahatlatıcı kılıyor.

Oynarken en büyük korkum, oyunun çok uyumsuz duruma düşerek Türk dizilerine benzemesi ya da aşırı Türk kültürü ile doldurulmasıydı. Ancak Leila, bu ikisini de üst düzey bir şekilde harmanladı; bir Türk veya yabancı oyuncu bu oyunu oynadığında aynı hisleri yaşayacaktır. Bu, Leila’nın en sevdiğim yönlerinden biri oldu. Asla yapmacık hissettirmiyor.

• Bağımsız oyun severlerin tek seferde bitirebileceği, oyun esnasında kendilerinden bir şeyler bulacağı, özellikle kadınların karşılaştığı zorlukları yüzleştiren etkileyici bir anlatım.
• Kısa sürede bitmesine rağmen uzun süre akılda kalan bir oyun.
• Etkili ve düşündürücü bir deneyim sunuyor.

Göz atmayı ihmal etmeyin; zaten tek bir göz atışta bitiyor diyebilirim.

Leila’nın sunduğu hikaye, anlatım tarzı ve genel sunumu gerçekten tatlı bir oyun ortaya koyuyor. Yaratıcı sahnelerle dolu, müthiş bir iş çıkardıklarına içtenlikle inanıyorum. Sonlara doğru Leyla ile Mecnun hikayesi ve buna paralel bulmacalar ile Leyla’nın ruh halini yansıtan imleç hareketi gibi detaylar oldukça keyifliydi. Ancak bulmaca yönü biraz az kalmış (Havsala’nın çıtayı yükseltmiş olmasının da etkisi var), daha uzun bir oyun ile Leyla’nın hayatındaki daha fazla olaya tanıklık etseydim, daha çok beğenirdim. Yine de sert sahnelerden kaçınmamış olmaları, kadınların günlük yaşamda karşılaştığı sorunları etkileyici bir şekilde işleyebilmiş olmalarıyla beni derinden etkileyen bir oyun oldu.

Bunu samimi bir şekilde söylüyorum; eğer bu stüdyoya yüksek bir bütçe verilse ve daha geniş bir ekiple çalışma imkânı bulsalar, ortaya harika işler çıkabilir. Ubik’in geleceği beni gerçekten merak ettiriyor.

♦ İnceleme puanlarımız ne anlama geliyor?