Lies of P: Overture İncelemesi – Karanlık Bir Yolculuk

Lies of P: Overture – Karanlık Bir Yolculuğa Hazır Mı?

Arkadaşlar, Lies of P: Overture hakkında yazacak bir şey bulamıyorum. Beklenti dolu bir paketi övme çabası değil bu; cidden, girişte yazacak bir şey bulamıyorum. Soulslike oyunlara dair yazılabilecek tüm giriş kalıplarını tükettim gibi hissediyorum. Zaten Eser’le birlikte ana oyun için yazdığımız incelemeye baktım, orada da benzer bir döngüye girdim. Artık yazacak şey bulamamakla ilgili çevirdiğim geyiğin bile kendini tekrar ettiği bir noktaya geldim. Bu yüzden, normalde açılış paragraflarıma gösterdiğim özeni bu sefer pek göstermeyeceğim. Lies of P: Overture nasıl aniden dijital mağaza vitrinlerine daldıysa, ben de yazıya öyle dalacağım.

Neredeyse iki senedir beklediğimiz Lies of P ek paketi Overture, sızıntılar sayesinde sürpriz olmaksızın, Summer Game Fest günü ve saati çıkışını gerçekleştirdi. NEOWIZ kodunu ertesi gün yollayınca, oynaması da bana kaldı. Ancak zamanda geriye gidip karlar içinde yeni yolculuğuma başlayınca, ne göreyim? Yapımcı stüdyo Round 8, ek paketi NG+ zorluklarında hiç mi hiç dengelememiş. Oyunu tüm başarımlarını alarak NG+2’de bırakmış biri olarak, ortam Shadow of the Erdtee’den bile beter. DLC ilk turda zor olsa da, NG+ ve ötesinde normal düşmanlar bir iki darbeden sonra beni imamın kayığına bindiriyor, oyuncular da inim inim inliyor. Adamlar, Miyazaki ile ekibine öykünüp kendi Shadow of the Erdtree’lerini yapmak istemişler ve ana oyunda elde ettikleri en iyi Soulslike oyunu gibi, Overture’da da en iyi Soulslike eklentisini yaratmışlar. Fakat zorluk kısmında kantarın topuzu biraz fazla kaçmış.

Daha doğrusu kaçmıştı. Ben paketi bitirdikten sonra, 20 Haziran tarihinde gelen güncelleme ile oyunun sonraki turları daha insaflı bir hale getirildi. Aradan geçen iki yılda oyunu bitirip sonraki turlarına başlamış aşırı hevesliler olarak, bizler kafamızı duvarlara vura vura o ilk çıktığı kâbus gibi haliyle bitirmiş bulunduk. Bu yüzden, her ne kadar Overture benden kan almış olsa da (eklentinin ilk beşte birlik kısmını bitirmem, kalanını bitirmemle aynı süreyi aldı), incelemeyi yaparken aynı derecede acımasız davranmayacağımı bilmenizi isterim. Zaten son gelen denge yamasına rağmen şahsınıza gösterdiği muameleden memnun kalmazsanız, oyuna eklenen daha düşük iki zorluk seviyesi sayesinde Lies of P ile yine de uzlaşma şansınız olacak.

Zorluk meselesini bir kenara koyduğumuzda, yukarıda belirttiğim gibi Lies of P: Overture, From Software tarafından yapılmamış en iyi Soulslike eklentisi. Dengelenmiş son haliyle, paketlemesinin 15-20 saat kadar alacağını düşündüğüm Overture, beş kısma ayrılmış içeriği süresince oyuncularına bolca yeni silah, düşman ve dram sunuyor. Chapter 5 itibariyle erişebildiğiniz, ancak oyunu ilk defa oynuyorsanız kesinlikle bu kadar erken girmenizi tavsiye etmeyeceğim DLC, nedenini bulmayı size bırakarak P’yi Krat’ın geçmişine ışınlıyor.

Maceramız, şehrin hayvanat bahçesinde başlıyor. Karda kışta, kendimizi yeni belamız olan ve düşmanların sanki kamyon gibi vurmuyormuş gibi yediğimiz hasarı daha da artıran Frostbite etkisinden sakınarak ilerlemeye çalışıyoruz. Bu şekilde alelade bir maceraymış gibi başlayan hikâye, bizi “Legendary Stalker” diye anılan gizemli bir karakterin peşine takıyor. Barındırdığı anlatıyla, karakterlerine, bölüm sonu canavarlarıyla da bize acı çektiren bu yolun sonu, ana oyundan tanıdığımız bazı harika karakterlerin geçmişlerine çıkıp, Lies of P hikayesinin bağlamını hatırı sayılır ölçüde değiştiriyor. Eğer Lies of P‘yi hikayesi için ayrı bir seviyorsanız, Overture’un sizi mest etmeme şansı yok. Dahası, geçmişe olan yolculuğumuzun etkileri Overture’un kendi hikaye kolunda sınırlı kalmıyor; DLC’yi oynadıktan sonra ana oyuna döndüğümüzde, ufak tefek birtakım sürprizlerle karşılaşıyoruz.

Overture’u Lies of P’nin Shadow of the Erdtree’si olarak görmek mantıklı olsa bile, Round 8, From Software’ın kendi ek paketinde yaptığı gibi oyun alanını tasarlarken deneysel bir yaklaşım sergilememiş. Bölüm tasarımlarında pek bir değişiklik yok; çıktığımız yol, tıpkı ana oyunda olduğu gibi, oyuncuya nefes alacak kadar alan tanıyan ama bunun dışında büyük oranda çizgisel olan, tanıdık dolambaçlara sahip bir yol. Bunun yerine en deneysel takıldıkları şey, toplamda 8 tane olan yeni bölüm sonu dövüşlerinden ikincisi, yani Markiona ile olan dövüş.

Markiona dövüşünde hem mevzubahis karakterle hem de kontrol ettiği aşırı mobil kukla ile dövüşüyoruz. Esas düşmanımız kuklasını mavi renkli bir sicim ile kontrol ediyor ve kuklanın saldırılarını yine bu sicim, kırmızıya dönerek haber veriyor. Esasen Markiona’yı öldürmemiz gerekli ancak kendisi kuklası ayaktayken az hasar alıyor. Bu nedenle kuklanın sağlığını bitiriyoruz, Markiona onu tamir edene kadar bir süre teke tek takılıp akabinde üçlü dövüşe geri dönüyoruz. Round 8’in klavye fare kontrollerini oluştururken hedef değiştirme fonksiyonunu değiştirilemez bir şekilde fareye atamış olması, fazlasıyla hareketli bu dövüşü şahsıma zehretmiş olsa bile, bir Soulslike’ta gördüğüm en ince mekaniklere sahip çift Boss dövüşlerinden olduğunu inkâr edemem. Bu arada tasarım olarak aynı şekilde orijinal olduğundan değil ama Overture’un son Boss dövüşüne de bayılacaksınız. Ana oyundaki Laxasia’yı tahtından edecek kadar epik ve zorlayıcı bir dövüş ile karşı karşıya kalacağınızı müjdeleyebilirim.

Oyun alanımızla düşmanlarımızdan bahsettikten sonra sıra, Overture’un alet çantamıza yaptığı eklemelere geldi. Ek pakette aralarında bir adet yayın da bulunduğu toplam 10 yeni silahımız var. Bunlardan bölüm sonu canavarlarından edindiğimiz üç tanesi de birbirinden güzel. Death’s Talon, P’nin elinde ne kadar acımasız olacağını tahmin edebileceğiniz, deli gibi hasar çıkaran bir çift pençe. Pale Knight, üzerinde şarjlı saldırı yaparken patlayıp sahibini geri iten bir silah. Sonuncusunu ise ben anlatıp sürprizini bozmayayım, tadına doyum olmaz Fable Art