Metal: Hellsinger – Müzik Temelli Aksiyon Oyununda Sert Metal Deneyimi

Efendim, sert müziğin aksiyon oyunlarına uyum sağladığını hepimiz biliyoruz. Özellikle şeytan dolu sahnelerde, pompalı tüfekle iblisleri yere serdiğimiz oyunlar için bu durum daha da belirginleşiyor. Evet, aklınıza tek bir oyun gelmiş olabilir, o da Doom; özellikle 2016 yapımı Doom ve Doom Eternal. Mick Gordon’un etkileyici müzikleri, Doom’un korkutucu atmosferini o kadar güzel tamamlıyordu ki, bazen sadece müziği dinlemek bile yeterli geliyordu. Tahminimce, bu etkiyi yakalayan diğer yapımcılar da benzer bir deneyim sunma çabası içine girmiştir. Peki, bu başarıyı elde edebilmişler mi? Gelin birlikte inceleyelim.

Headbang yapmayı acilen bırakmalısın…

Metal: Hellsinger, görünüşte basit bir Doom kopyası gibi gözüküyor. Klasik aksiyon shooter dinamikleri mevcut: İlerle, iblisleri alt et, yeni silahlar ve beceriler aç, devam et, boss varsa onu yık… Bu döngüyü hepimiz anlamış durumdayız. Cehennemin derinliklerinde yaratıklarla mücadele ediyoruz. Senaryo ise pek ilginç değil; açıkçası, neden şeytan avladığımızı anlatan basit bir hikaye var. Sesini kaybetmiş bir şeytan olan The Unknown’u yönetiyoruz ve sesini geri kazanmak için cehennemi yöneten The Judge’ı arıyoruz. Bu kadarla sınırlı. Senaryo açısından pek yenilik içermediğini söyleyebilirim. Peki bu oyunu FPS dünyasından ayıran özellik nerede? İşte, en büyük fark burada: Oyunun savaş mekanikleri tamamen müzik odaklı.

Evet, doğru okudunuz. Bu durumu biraz abartmış bir benzetme ile Guitar Hero serisine benzetebilirim. Yani, iblisleri müziğin ritmine göre etkisiz hale getiriyoruz. Arkada çalan parçanın ritmine uyarsanız, ekstra puan ve hasar kazanıyorsunuz. Bu yüzden ritimden kopmak oyuncuyu cezalandırırken, ritmi yakaladığınızda büyük bir avantaj elde ediyorsunuz. İster istemez, ritmi yakalamak zorundasınız. Bu nedenle kulaklarımız hep müzikte, gözlerimiz de ekranda kalıyor. Ayrıca, ritim sadece ateş ederken değil; zıpladığınızda, dash yaptığınızda, şarjör değiştirdiğinizde… Yani, yürümek dışında hemen her eylemi müziğe uygun yapmak zorundasınız. Ritmi yakaladıkça müzik katman katman açığa çıkıyor. Örneğin, çoğu parçayı x2 ritmiyle yakaladığınızda sadece synth ve bas sesleri çıkıyor. Devam edip x4 yaptığınızda davul ve ritim gitarı, x8’de lead gitar ve x16’da çığlık atan solistler devreye giriyor. Böylece parçayı tam anlamıyla duyabilme şansına sahip oluyorsunuz. Ve bu ritmi x16’da yakaladığınızda, gerçekten eşsiz bir oyun deneyiminin tadını çıkarıyorsunuz.

Kulaklığım olmadan asla!

Şimdi oyunun müziklerine gelelim. Gördüğünüz üzere, başrolde Unknown veya Judge yok; asıl yıldız müzikler. Ve bu müzikler gerçekten harika. Sert müzik tutkunları, bu oyunu oynarken yüzlerinden bir gülümseme eksik olmayacaktır. Besteler, Two Feathers tarafından yapılmış. Daha önce duymadığım için biraz araştırdım ve League of Legends, Aragami 2, Warhammer: Vermintide 2, Angry Birds 2 gibi oyunların müziklerinden de sorumlu olduklarını gördüm. İlk başta “Ne alaka?” dediğinizi duyar gibiyim ama Two Feathers’ın yaptığı besteler o kadar etkileyici ki, günlük hayatımda da keyifle dinlemeye devam edeceğim gibi duruyor.

Eğer ısındıysak, şimdi oyunun en büyük sürprizine gelelim: Oyundaki müzikleri seslendiren solistler, metal camiasında gerçekten tanınmış isimler. Bu tarz müziklerden hoşlanan herkes, solistler arasında mutlaka favori bir isim bulacaktır. İşte sıralı tam liste: Tatiana Shmayluk (Jinjer), Bjorn Strid (Soilwork), Matt Heafy (Trivium), Mikael Stanne (Dark Tranquillity), Serj Tankian (System of a Down), Randy Blythe (Lamb of God), Alicia White-Gluz (Arch Enemy), Dennis Lyxen (Refused) ve James Dorton (Black Crown Initiate). Listeye bakar mısınız? Gerçek bir yıldızlar geçidi! Her biri alanında uzman olan müzisyenler, bu harika besteleri öyle bir seslendiriyor ki… Müziğin kalitesi 10/10! Randy Blythe sesiyle iblisleri yok etmek paha biçilemez.

Gelelim gitarın zurt dediği yere…

Eğer siz de benim gibi, incelemeyi okumadan önce puana bakanlardansanız, “Ee bu adam övdükçe övüyor, 6,5 neden verdi o zaman?” şeklinde düşünebilirsiniz. İşte şimdi eleştiri kısmına geçiyoruz. Oyun, kendini o kadar fazla tekrar ediyor ki… Bunu nasıl ifade edeceğimi bilemiyorum. Başlarda tüm unsurlar mükemmel gibi duruyor: Harika müzikler, güzel grafikler, iyi oynanış ve özgün mekanikler… Ancak, ilk saatin sonunda tüm silahları açtığınızda ve hemen hemen tüm düşmanları gördüğünüzde, ağzınızdan şu kelimeler çıkıyor: “Bu kadar mı tüm bunlar?” Gerçekten bu kadar! İlk saat geçtikten sonra, oyunun ilerleyen kısmında deneyimleyeceğiniz pek bir şey kalmıyor. Yapımcıya bu konuda gerçekten çok kızıyorum… Mekân çeşitliliği son derece zayıf, düşman çeşitliliği sınırlı, silah ve yetenek çeşitliliği de yetersiz. Boss çeşitliliğine hiç girmiyorum bile, oldukça zayıf. Her bölümün sonunda gördüğünüz o kanatlı iskelet şeytanla savaşıyoruz ve onun farklı varyasyonlarıyla karşılaşıyoruz. Bu, inanılmaz bir durum. Bu durum, kesinlikle isteyerek seçilmiş bir durum. Çeşitliliğin bu denli az olması oldukça yanlış bir tercih.

E bitti ki bu hemen?

Uzun uzadıya konuşmayacağım; Metal: Hellsinger, ana hikayenin tamamlanması yaklaşık 4 saat sürüyor. Farklı yetenekleri açmamızı sağlayan yan görevlerle birlikte tüm oyunu bitirmek ise yaklaşık 7 saat alıyor. Bu kadar emek harcanmış, müzikleri ve oynanışı derinlemesine işlenmiş bir oyunun bu kadar kısa sürmesi, bence affedilemez bir kusur. Çeşitlilik az olduğu için süre de kısalmış durumda, ama kesinlikle böyle olmamalıydı. Eğer bu kadar az çeşitlilikte oyun 20 saat sürseydi, puanım 5 civarlarında olabilirdi. Ancak bence yapımcı, çeşitliliği artırmalı ve oyunun süresini en azından 10-12 saat civarına çıkarmalıydı. Belki de yapımcılar, iyi bir fikrin uzadıkça sıradanlaşacağını düşündükleri için bu şekilde kısa tutmuşlardır, bilemiyorum. Bildiğim tek şey, oyunun şu kısacık haliyle bile yetersiz bir içerik sunması ve potansiyelinin çok altında kalmasıdır. Müziklerin mükemmel olması ve oynanışa tamamen uyması için gösterilen çabanın, diğer unsurları arka plana itmiş olması da bir gerçek. Eminim müziklere harcanan bütçe ve emek, oyunun içeriğine de harcansaydı, bugün yeni bir efsaneyle karşılaşabilirdik.

Kafalar karışık…

Metal: Hellsinger, harika bir fikrin desteklediği ama yine de istenen başarıyı yakalayamayan bir futbol takımı gibi. Başlangıçta çok eğlenceli, ancak oynadıkça tada kayboluyor. O kadar ilgi çekici bir deneyim sunuyor ki, genel olarak pek beğenmemiş olmama rağmen, heavy metal tutkunlarına gönül rahatlığıyla tavsiye edebilirim. Gerçekten tuhaf bir durum… 🙂