Eşeği saldım çayıra, otlaya karnın doyura! İnanılmaz, değil mi? Yani herkesin kafasında bir şekilde “ben burada otluyorum ve her şey harika” hissi var. Ama esas soru şu: Gidecek yer kalmadı mı? Gözlerimize çarpan düşsel rüyalara daha fazla ülke, kent ya da hayvan sığdırmamız gerektiğinde o kadar zor bir durumdayız ki, bambaşka bir hayatın kapılarını aralamak için başka bir gezegene ihtiyaç duyuyoruz. Bence bir uzaylı işgali gelirse, bu işte ben de varım! Öyle görünüyor ki, dünya üzerindeki en büyük doğal afetlerde bile hayatta kalmanın yolu “soru işaretleri peşinden koşmakta” yatıyor. Lütfen, biz insanlar neden hayatta kalma savaşını, muhteşem açık dünya oyunları ile pekiştirme gereği hissediyoruz? Mesele şu ki, RPG ve benzeri oyun türlerinde en derin rahatlığı bulabiliyoruz; bir bakıma stres atmanın en eğlenceli yolu oluyor.
Dünya Patladı Yaşasın Yeni Dünya! Şimdi gelelim oyunumuza. Hiç mi hiç oraya gelmedik mi? Hadi gelin, Mira adındaki bu uzaylı gezegeni hep birlikte keşfe çıkalım! İki uzaylı ırkın el birliğiyle bizim tatlı gezegenimizi yerle bir etmesinin ardından, insanlık çaresiz bir arayış içine giriyor. Mira, hadi orası kolay; ama gidiş yolu zor. Yani, ben orada istediğim yemeği bulabilirim ama bir yandan da yaratıklar altında kalmaktan korkmuyorum dersem yalan olur. Bu ortamda hayatta kalmak bir sanat! Oyun boyunca hayatta kalabilmek için yırtıcıların hışmına uğrayıp kaçmaya çalışmak bir yandan eğlenceli, bir yandan da göz korkutucu. “Burası doğal zenginlik bakımından zengin, ama bir o kadar da tehlikeli” diyor bana Mira. Hey, işte burada çevreyi keşfederken hangi yırtıcılarla karşılaşacağımı merak etmemek mümkün mü? Ama ne yapalım, biz riesgosuz yaşamaya alışkın değiliz.
Mira’nın hala hayatta kalması için bazı ilginç detaylarla karşılaşıyoruz. Gezegende o kadar çok biyoçeşitlilik var ki, kendinizi her yerde cennet gibi hissediyor, en azından başta. Fakat alışverişte yırtıcılarla karşılaşmak zorundasınız. Oh, bir de düşman saldırılarına kapalı kalabileceğiniz bir üstelik bu hava durumu sistemi neler neler getiriyor. Elektrikli fırtınalar ya da asit yağmurları bu atmosferi daha çekici hale getiriyor; insanın ruhunu okşayan bir özelliği var. Ama bunların hepsi keşfin belirsizliğiyle iç içe geçmiş durumda. “Aman Tanrım, beni bu kadar zorlayamazsınız!” demeden edemiyorum.
Xenoblade Chronicles X’i yaklaşık 35-40 saat boyunca oynadım ve Chapter 6’ya kadar geldim. Anlayabilmek için tüm yan görevleri itinayla yapmam gerektiğini düşündüm. Bunlar bazen, “Aman Tanrım, daha ne kadar soru işareti var?” sorusunu aklımda canlandırdı. Ama bir bakıma bu, bana büyük bir haz veriyor, oyun tarihimi iyileştiriyor. Doğru ama başları mı yoksa sonları mı tartışmalı? Gerçekten XD X’te biraz daha hikaye derinliği bekledim, ama 6. bölüm sona erdikten sonra bir şeylerin geleceği hissi ortaya çıktı. Umuyorum ki, ileride daha büyük sürprizlerle karşılaşacağım.
Ve tabii ki, Mira’nın hava durumu oyun için bir başka çılgın unsur. Gerçek hayatta bile bu kadar aşırı hava durumu yok, değil mi? Maden gibi kaynaklar bulup hızlı seyahat noktalarınızı açarken bir yandan da bu karmaşa içinde hem kaynak hem para kazanmanın yollarını arıyorsunuz. Ancak asıl eğlencenin nerede olduğunu bulabilmeniz için bu karışıklığı solumanız gerekiyor. İnanın bana, ben 40 saatlik zor bir maratonu tamamladım ve hala “beni daha fazla beceri kazanmaktan alıkoyma!” diyorum.
Xenoblade Chronicles X Definitive Edition, bana her açıdan tatmin edici bir deneyim sunmayı başardı. İşte bu kadar uzun süren bir oyunun sonunda her şeyin muazzam görünmesi gerekiyor. Bir konsolda özellikle de Nintendo Switch gibi bir ortamda bu görsel şöleni yaşamak harika bir tecrübe. Şimdilik anlatacaklarım bu kadar! Ancak, benim kurtarmam gereken bir insanlık ve peşinden koşmam gereken sonsuz soru işareti var. Gerçekten bunları yapabilmek için hala büyük bir maceraya ihtiyacım var, sizce de öyle değil mi?
