Path of Exile 2: Alışkanlıkların Peşinde Bir Oyun Deneyimi

İnsanın alışkanlıklarından vazgeçmesi, bana kalırsa, insanın işten ayrılması kadar zor. Yani gerçekten. Çocukken üzerinde durduğum her şeyi büyük bir ciddiyetle benimsedim ve onları hayatımın bir parçası haline getirdim. Oyunlara gelince, işte orada tamamen bir alışkanlık zincirine dönüşüyor her şey. Ne kadar profesyonel bir gözle bakmaya çalışsam da, kalbim sadece bana keyif veren oyun türlerini kabul ediyor. Yapacak bir şey yok, bu tamamen benim seçimim. Dürüst olmak gerekirse, çok da faal olarak bilmediğim oyunlar hakkında yorum yapmaya çalışmak, içimden “Beni bırakın!” diye haykırmak istiyor. O yüzden, evet, ben “bitmeyen” ya da “servis” oyunlarına resmen tutkundum. Yani sizlere boşuna anlatmıyorum, bu konuşmalarımda “battle pass” ve “grind” kelimeleri geçebilir, hoşunuza gidebilir ya da gidebilir. Ve o zaman başlar benim için büyük bir zevkle yolculuk!

“Grind” dediğim kavramın nereden kaynaklandığını tam olarak hatırlayamıyorum, ama Diablo 3 üzerindeki ateşi yakarak alevlendirdiğini biliyorum. Aniden düşen eşyalar, yakaladığınız currency’ler ve o parlak kırmızı ışık -hadi canım bu ne hoş bir hatıra değil mi? Hatta son dönemlerde harita üzerinde primal eşyaların düşmesi, beni tıpkı bir çocuk gibi heyecanlandırıyor. Gözümü kapatıyorum ve içimde mutluluk kaynağı olan bir tatmin duygusu kaplıyor her bir hücremi. Diablo 4 ile yeni bir maceraya atıldım, ama detay vermeyeyim. Şimdi diğer büyücüleri kıskandıracak bir alışkanlığım var: Path of Exile 2. Yani kısaca, oyun dünyasında bir alışkanlık haline gelmiş olan bu alışkanlığı yere göğe sığdıramıyor, her sezon minimum bir karakterimi 100 seviyeye ulaştırmanın keyfini çıkarıyorum (tabii ki 97-98 kalanlar yok değil). Ama merak etmeyin, incelemede sadece “campaign’i geçerim” mantığı yok. Anlayacağınız, bu inceleme bir tür ruhsal rahatlama seansı olacaktır. Haydi bir bakalım, neler hissediyorum?

Bu Ne Biçim Hikaye Böyle?

Path of Exile 2’yi ilk elime aldığımda, abartmak istemem ama aklımı yitirmemek için kendimi zor tutuyordum. Evet, Diablo 4’te aradığım tüm tatmin duygusunu bana sunan bir oyun. Her sezon yeniden başlangıç yapmayı özledim ve yeni eşyalar ya da support gem’leri denemek benim için harika bir eğlence haline geldi. Tabii bu dediğim “eğlence”, kısa bir süreliğine böyle; sonrasında işler biraz karışıyor. Oyun hayatımda ilk kez alışkanlığımı sorgulamaya iten bir deneyim yaşadım: Last of the Druids. PoE 2’de geçen yeni sezon bana uzun zamandır hissetmediğim bir boşluk yaşattı. Gerçekten, bir ileri bir geri gitmekten sıkıldım. Her sezon ya parıldıyor ya da sönük bir mum gibi solup gidiyor. Peki, bu nasıl mümkün olabilir?

Söyleyeceklerim var! Birçok yeni içerik girdi, yeni haritalar eklendi ama ilk başta en büyük sıkıntı şuydu: 4. Act eklendi ve çok şükür ki kampanya kısmını iki defa oynamak zorunda kalmadım. Ancak, benim gibi her sezon yeni karakterler açanlar için bu bölümler artık bir işkenceye dönüşmüş durumda. Özellikle Act 3, dev bir harita ve yan görevleriyle, insanı gerçekten canından bezdiriyor. Şöyle bir düşünün; 666 saatlik bir oynanışım var. Ve bunun en az 300 saati sadece endgame’e ulaşmak için harcadım. Evet, 20. oynayışınızda hala “aman be” moduna geçmenizi sağlayacak bir durum.

Yetmezmiş gibi, yeni sezon dinamikleri hikaye ilerlemenizi yavaşlatıyor. Birazdan ince detaylara ineceğim ama Vaal Temple işinin can sıkıcı hale geldiğini söylemeden geçemeyeceğim. çünkü buraya girer girmez en az 15-20 dakikanızı kaybediyorsunuz ve asıl amacınız olan endgame’e ulaşma çabaları göz önünde bulundurulduğunda kaybettiğiniz zaman anlam kazanıyor. Sonuç olarak, en büyük değişim: endgame kısmından sonra çile bitmiyor!

Ekonomik Denge

Bitmiyor! Şimdi endgame konusuna değinirsek, bu yazı uzadıkça uzayacak. Ama daha sinir bozucu bir detayı da konuşmadan geçemeyeceğim: ekonomi dengesi. Grinding Gear Ekonomiye son derece dikkat eden bir geliştirici. Skeptik bir tavırla söylemiyorum ama gerçekten bizi dinliyorlar. Öyle ki bu sezon drop rate’inin yükseltildiği bilgisini aldık ve bu sefer hikaye kısmında çok daha fazla hard currency bulma fırsatı elde ettik. Druid ve Sorceress ile hikaye bölümünde 40’a yakın Exalted Orb düşürdüm. Hatta, endgame’de çok daha az currency bulmaya başlamış olmamız bir tuhaf. Ama bu iş ekonomiyi patlatma noktasına getirdi. PaE2’nin bazı eşyaları artık öyle bir denge kaybına yol açtığı halde, sıradan unique eşyalar bile değer kazandı. İşte tam burada sezonun ilk Divine Orb’u 51. seviyede düştü.

Yani “yayıncı vergisi” burada devreye giriyor. Her zamanki gibi, önemli içerik üreticilerinin yaptığı build’lerde bulabileceğiniz eşyalar artık, yağmur gibi yağmadığına göre, bu durumda motivasyonunuzu kaybetmemeniz biraz zor hale geliyor. Hadi gelin, tüm bunlardan daha fazla eğlenceli olan bir konuya geçelim:

Kurt Ayazı Unutur Mu?

Yeni sezon hakkında söylenecek çok şey var. Last of the Druids oyuna en yeni sınıfımızı Druid’i ekliyor. Druid, keyifli bir sınıf olsa da eğer ligde üst sıralara oynamam gerekiyorsa yeterli olmayacak gibi görünüyor. Çünkü Druid ile birlikte kurt, wyvern ve ayı formlarına dönüşebiliyoruz. Wyvern formu bana göre en eğlenceli yapı, ancak kurt formu, özellikle oyunun ilk safhalarında oldukça hızlı geçmeme olanak sağlıyor. Ayı ise açık ara en güçlü form. Ancak bu, oyuncunun ilerleyen aşamalarda Druid ile üst sıralara tırmanması gerekecekse, “olağan şüpheliler” (spark gibi) geçmek zorunda kalacak demektir. Kalabalık bir ligde çalışmayı amaçlıyorsanız bu durumda hızlı değişimler önemli!

Vaal Temple mekaniği ise bana Loop Hero’yu hatırlatıyor. Yani Vaal Temple’a girmek için haritalarda bulabileceğimiz 6 girişten başlıyoruz. Bu bölümlerdeki canavarları temizleyerek seviye artırıyoruz ve sonrasında zorlu bir boss savaşı ile karşı karşıya kalacağız. Bu yeni boss tamamen çileler içinde fakat içine girebilmek de hiç kolay yok. Ancak endgame kısmında bazı değişiklikler mevcut. Eski sezon teması olan Abyssal artık endgame’in bir parçası. Evet, Abyssal temalı haritalar gibi, tabletlerini elde etmek artık mümkün hale geldi. Yani atlas haritamızda da新 özel kısımlar yer alıyor. Ancak en önemli değişim: waystone’larda gündeme geldi. Başka bir deyişle, GGG bu sistemi büyük bir değişimle ortadan kaldırıyor.

Bundan böyle, haritaların güvenliğine tabletlerden geleceğiz. Arbiter’i ilk kez öldürdüğünüzde, tabletlerinizi rare hale getirip 4 farklı mod eklemekte özgürsünüz. Evet, bu mod sayısı kalın haritaların yerini karşılamıyor ama tabletlerin bonusları oldukça yüksek. Artık haritalara üç tane tablet yerleştirebildiğiniz için endgame’de harita yapma yükünden kurtulmuş olacağız. Harika değil mi?

Son Söz

Dedim ya, alışkanlıklarından vazgeçmek gerçekten zor. İlk sezonu 20 saat kadar oynayabilmiş olsam da devamının geleceğinden eminim. Göreceksiniz, ben PoE2 ile aramızda bir bağ kurmuş durumdayım… Son olarak, bu güncellemeyle birlikte performans sorunlarının bazılarını çözebileceklerini duymuştum. Neden bilmiyorum ama bu sezon en çok teknik sorunlarla karşılaştığım sezon olmaya devam ediyor. Ani donmalar, haritanın ortasında bağlantı problemleri… derken, oyun çok geç yükleniyor. GGG’nin kısa süre içerisinde bir hotfix açıklaması bekliyorum ama yazmanın tam bilinçli olduğu zamana kadar, henüz güncelleme gelmemişti! Hadi bakalım, bakalım bu hikaye nereye varacak!