Resident Evil 4’ün orijinal versiyonunu oynayanların hafızasında yer eden bazı sahneler var ki, bunlar ne olursa olsun asla unutulmaz! özellikle de Ashley’in eteğinin altına bakma becerimizi denediğimiz o anlar… Leon, saf bir niyetle ilerlerken, Ashley’in ona söyledikleri tam da bu anların ne denli komik bir hale dönüştüğünü gözler önüne seriyordu. “Sapık!” edasıyla Leon’a çaktığı laflar, aslında hem Leon’un günahıydı hem de oyuncunun yerinde olsanız, “hadi ama, göz var nizam var!” dedirten cinsten bir mizah anlayışıyla doluydu. Ancak *şimdi*, Resident Evil 4 Remake, bu durumu daha da ilginç bir hale getirdi.

Yani burada olan biteni anlayabilmek için biraz daha derinlere inmekte fayda var. Meraklı oyuncular, Resident Evil 4 Remake’te aynı sahneye geri döndüğünde, eski oyundaki o klasik “sapık” diyalogunun yerine, Ashley’in tam da kameraya (ahh, o canım kameramız!) bakarak, sanki *“Beni izleme, sen sapıksın!”* dercesine bir gözdağı verdiğini fark ettiler. Yani burada çaresiz bir Leon değil, doğrudan oyuncunun kendi eylemleri sorgulanıyordu! Bu durumda Adamlar ne kadar yerinde bir iş yapmışlar!

*Vay canına*, demek ki bu durumu üst seviyeye taşımak mümkünmüş! Resident Evil 4 Remake, sadece etkili bir yeniden yapım değil, aynı zamanda mizaha ve oyunculuk deneyimine bir istihza olarak, gözlerimizi kameradan başını çevirme teşvikiyle karşılıyor. Bu değişim, yalnızca bir oyun dinamiği değil, aynı zamanda bir parodiye dönüşmüş durumda. Bir nevi, oyuncuların gözleri belki de bir film sahnesindeymişçesine birer sapık olarak, onları yanlış bir yola sürüklüyor. Kim bilir, belki de oyunun başındaki “korku” öğelerinin yerini bu komedi alıyor. *Şaka* bir yana, bu durum bambaşka bir *eğlence* anlayışını gözler önüne seriyor.

Aslında, Resident Evil 4 Remake ile bu noktada *nadir bir başarı* sağlanmış. Unutmayalım ki, Nier Automata’da da 2B’ye yaptığı köşeye sıkıştırmaya çalıştığımızda, cidden elini kameradan uzaklaştırıyordu. Oradaki o an da komik bir öğe taşırken, burada daha açık bir bağışıklık kazanılıyor. Nier Replicant’ta ise bu denemeleri yaparak “Daredevil” başarısını kazanıyorduk. Şimdi Resident Evil 4 Remake ise bu çıtayı daha da yukarı çıkardı, sanki izleyiciye *“Bu sahne senin için, şimdi eğlenmen gerek!”* der gibi… Kim bilir, oyunun ilerleyen bölümlerinde daha nelerle karşılaşacağız!

Bütün bunlar yaşanırken, oyuncular arasında dönen *şaka ve yüksek sesli kahkahalar*, bir oyun geliştirme sürecinin ne denli eğlenceli olabileceğini gösteriyor. Yani, belki de Leon’un “sapıklık” insafına kalmamış olması bir *tercih* değil, bir tazeleme ve deneyim kazandırma kararıydı. Özetle, Resident Evil 4 Remake, oyuncuları hem korkutmayı hem de gülmeyi başaran bir örnek oluveriyor. *Ahh, oyun dünyası ne garip bir yer!*