Still Wakes the Deep: Korku ve Gerilim Dolu Bir Yürüyüş Simülasyonu İncelemesi

Son dönemde, hikaye anlatımının öne çıktığı ve oynanışın gölgede kaldığı yapımlara karşı bir ön yargı oluştuğunu gözlemliyorum. Özellikle eğer oyun bir FPS ise, insanlar hemen “Yürüme simülasyonu! Harekete geçelim!” gibi tepki veriyorlar. “Still Wakes the Deep” oyununa dair çıkan ilk videolar, bu ön yargıları beslercesine etkiler yarattı. Bir kısım izleyici “Bu harika görünüyor!” derken diğerleri ise “FAKİN WEALKIN’ SIM AYE?” diyerek tepki gösterdi. Oyun, The Chinese Room stüdyosu tarafından geliştirildiği için, oyuncular ne tür bir deneyimle karşılaşacaklarını tahmin edebiliyordu. Ancak Still Wakes the Deep öyle bir deneyim ki ne tam anlamıyla bir yürüyüş simülasyonu ne de klasik bir korku oyunu; ikisinin arasında, gerçekten dikkat çekici bir konsept oluşturuyor.

Oyuna gelince… Tanıtımına biraz değinmek gerekirse, Jeff Lemire’ın “Sualtı Kaynakçısı” ve Lem’in “Solaris” eserlerini bir araya getirin. Atmosferi hemen hayal ediyorsunuz. Şimdi bir tutam “Dead Space” ruhu ekleyelim ve üstüne “Amnesia” ile “Outlast” tarzı bir oynanış koyalım. Tamam, biraz da platform unsurları ekleyerek bu oyunu hazır hale getirdik! Tabii, bu anlatım pek de iyi olmadı; o yüzden hemen uygulamalı anlatıma geçiyorum. 🙂

1970’lerde, İskoçya’da geçen oyunda, başı belada olan, iki çocuğuna ve eşine bakmaya çalışan Cameron Mcleary’i (kısaca Caz) oynuyoruz. Yaşadığı sıkıntılar dolayısıyla İskoçya’dan uzaklaşması gereken bu genç işçi, bir aile dostu aracılığıyla petrol platformunda çalışma teklifini alıyor. Ancak eşi, bu durumun ciddi sonuçları olabileceğini söyleyerek ona karşı çıkıyor. Caz, problemlerinden kaçma yolunu seçerek ailesinden ayrılarak platformda işe başlıyor. Ancak işler beklenmedik bir şekilde kötüye gider. Çalıştığı sırada, platformda meydana gelen tuhaf bir kaza, herkesi paniğe sürüklüyor. Strangely, bir varlık platformu sararak insanların aklını başından alıyor ve kendi garip dokusunu yaymaya başlıyor. Biz de aklımız başımızda kalan birkaç kişiden biri olarak olayların çözümünü ve kaçış yollarını arıyoruz.

Geriye dönüp bakacak olursak, oyun ilk görünüşte bir yürüyüş simülasyonu gibi görünse de, çok daha fazlası var karşımızda. Still Wakes the Deep, bir gerilim filmi hissi taşıyor. Patlamalardan kaçarak ilerliyor, aniden ortaya çıkan kovalamacalarla karşılaşıyoruz, bulmacaları çözmeye çalışıyoruz. Kısacası, sürekli aktif olmak zorundayız. Bu oyun, sadece yürümekten ibaret değil; savaş mekanikleri yok ama sürekli hayatta kalmak için hareket etme gerekliliği var. Eğer bu tür oyunlarla ilgileniyorsanız ve “Kim yürüye yürüye hikâye dinleyecek ki?” diyorsanız, endişelerinizi bir kenara bırakabilirsiniz.

Oyunun gerginliği, özellikle ikinci yarıda hiç düşmüyor ve oyuncuların dikkatini sürekli üzerinde tutmayı başarıyor. Bu noktada, hikayenin derinliği büyük rol oynuyor. Caz dışında diğer karakterler de ilgi çekici bir biçimde yazılmış. Diğer karakterlerle sürekli iletişim halinde kalarak sorunları çözmeye çalışıyor, hikayenin akışını derinleştiriyoruz. Bazı aksiyon sahneleri o kadar iyi kurgulanmış ki, izlerken kendinizi bir filme kaptırıyorsunuz. Ancak hareket etme yetkiniz olduğu için etki çok daha fazlasıyla hissediliyor. Tekinsiz atmosfer, oyunun içine dalmamızı sağlıyor. Yani, oynarken kendinizi kaybetmeniz an meselesi.

Atmosfer için özel bir parantez açmak gerekiyor. İskoç aksanı ile İngilizler arasındaki gerginlik, denizin sonsuzluğu, petrol platformunun karamsar yapısı ve çevredeki sesler son derece iyi yapılandırılmış. İnsanın, soğuk hava ve kaybolmuşluk hissiyle o platformda olduğu hissi oldukça etkileyici. Başarılı bir seslendirme ekibi de, bu atmosferi tamamlıyor.

Oyun Xbox Series S üzerinde bazen FPS kayıpları yaşatsa da genel olarak akıcı bir performans sergiliyor. Ara sıra karşılaştığımız hatalar can sıkıcı olabiliyor fakat bunlar, oyunun genel akışına büyük ölçüde etki etmiyor. Grafiklerin harika olmasa da oldukça güzel tasarlandığını söyleyebilirim. Ancak asıl can sıkıcı durum, görsel zenginlikteki eksiklikten çok, görünmez duvarlar.

Evet, görünmez duvarlar. Organik bir şekilde tasarlanmadığında, bu tür bir engelleme, oyuncuların sinirini bozan bir faktör haline geliyor. Eğer böyle bir tasarım hatası bir veya iki kez yaşanıyorsa, bunu bahane edebiliriz ama beş saatlik bir oyunda sürekli aynı durumu yaşamak, oyuncuları hayal kırıklığına uğratır. Gerilim-korku-hayatta kalma unsurlarının olduğu bir yapı için, bu durum gerçekten talihsiz.

Bazı küçük hatalar da oyunun akışını zedeleyebiliyor. Koşarken Caz’ın aniden kilitlenmesi ya da kapıların açılmaması gibi durumları zaman zaman deneyimlemeniz mümkün. Ancak, bu durumlar çok sık yaşanmadığı için büyük sorun oluşturmuyor. Şimdi gelelim en büyük sıkıntıya.

Oyun süreci boyunca en çok dikkatimi çeken husus, mekaniklerin tekrarlılığıydı. Yüksek bütçeli bir yapım olmasına rağmen, farklı mekanikler eklenmesi ve çeşitlendirilmesi gerekirken, aynı şablonun tekrarını görmek can sıkıcı. Oyun neredeyse beş saat sürüyor ve ikinci saat itibarıyla tüm mekanikleri çözümlemiş oluyorsunuz. Caz’ın bir mesafeye atlaması, yangın söndürme tüpü bulmak gibi görevleri tamamlamak oldukça mekanik bir hale geliyor. Böyle bir durum, bazen hayal kırıklığı yaratabiliyor.

Her şeye rağmen, Still Wakes the Deep oldukça özgün bir deneyim vadediyor. Bu tarz oyunlara ilgi duyan herkesin denemesi gerektiğini düşünüyorum. Derin ve akıcı hikayesi, karakterlerin mücadeleleri ve etkileyici atmosferiyle birlikte, gerçekten kaliteli bir oyun sunuyor. Eğer yukarıda bahsettiğim sorunlar olmasaydı, bu yapım ilerleyen yıllarda sıklıkla hatırlanırdı.