Bir ucundan diğerine bisikletle yarım saatte gidilen bir kasabada, gizemli bir şekilde kaybolmuş bir çocuğu ararken karşılaşılan doğaüstü olaylar, izleyicileri büyülemeye devam ediyor. Resmen konusu bile buram buram seksenler kokuyordu Stranger Things‘in. Çocuk oyuncular kadar hızlı büyüdü kerata, hatta bazen onlardan daha hızlı. Düşünsene, bir gün çocuk oyuncular küçücüktü, ertesi gün birden bire ergenlik dönemine girmişler. O kadar büyümüşler ki, her sezon 30 yaşındaki bir akrabanın doğum günü kutlamasında hediye verilince, bir an bile çocuk görünmüyorlar. Bu durumu görünce, insana ‘Upside Down’da ne var böyle? Kim bilir, belki de orada zaman gerçekten duruyor!

İnsan üstü güçler, gizli deneyler derken, dönemin popüler düşmanı olan Rusya’nın da işin içine girmesiyle olaylar, şirin kasabanın karanlık sırrından çarpıcı bir uluslararası meseleyi dönüştü. Çok garip, değil mi? Yani, bakalım gelecekte başka hangi ülkelerin sırları açığa çıkacak? Mesela, kasabanın arka sokağındaki fırıncı hala o eski ekmek tariflerine sadık mı? Düşmanlar da yerinde saymadı. Demogorgon, Mind Flayer, Vecna… Her sezon, öyle bir büyüme yaşandı ki, karşısındaki her şeyi ezer geçer hale geldik. “Bir dakika, yeni trend bu mu?” diyerek sürekli kendimizi sorgulamaktan geri duramadık. Şimdi, 4. sezona geldik. Benim daha düne kadar son sezon zannettiğim 4. sezon!

Sezonun ilk yarısına dair izlenimlerimde de bahsettiğim gibi, ilk iki bölüm gerçek bir tembel temasıyla açılmış olsa da, “Dear Billy” ile aksiyonun doruklarına çıkarak Stranger Things işte budur dedirtmişti 4. sezon. Oradan sonra da hız kesmedi. Oh be! Nihayet! Dizi bir ay ara verdikten sonra iki saatlik bölümlerle geri dönünce, izleyiciler olarak karnımız bayram etti. California ekibi başlangıçta fazlasıyla geri planda kalmış olsa da, sona doğru *kapanış anı* hepimizi sarhoş etti. Eleven, kendisinden bekleneni yaptı, Hawkins tarafını yürüten Goonies ekibi de mükemmel bir planla son hamlelerini yaptılar. Tabii evdeki hesap hep çarşıya uymuyor ama sizin de bilmediğiniz gibi, D&D’de böyle değil mi zaten? Bazen ne kadar mükemmel bir plan yaparsanız yapın, zarlar yine de size ihanet eder!

D&D referanslarına bayılıyorum, aslında Hollywood yapımcıları bu işlerden hiç çakmadıkları için çoğunlukla her türlü oyun ve D&D referansi rezalet ve yıkım getiriyor. Ama Duffer kardeşler bu duruma düşmemişler; dönemin ruhunu yakalamışlar. Hatta, Türkiye’ye biraz gecikmeli olarak gelen D&D ve metal müzik eşittir satanizm algısına da çok güzel dokunuyorlar. “TV’de gördüm kesin Satanizlermiş, bir yerde okudum ayin yapıyorlarmış!” gibi kulaktan dolma saçmalıklarla eğitimsiz kitleleri linç çetelerine çevirmenin ne kadar basit olduğunu, Eddie’nin sorgusuz sualsiz suçlu ilan edilmesinden anlayabiliyoruz. Ki Eddie de, alışılageldik asosyal ve gülünç nerd klişesinin dışına çıkarak derinliklere sahip, ilginç ama sevilesi bir karakter olmuş.

Bu sezonun farklılıkları, kendine özgü olmayı kabullenme temasına tam da oturuyor. 4. sezonu son sanıyordum, ama doğrusu bu yanlış anlamadan şikayetçi değilim. Dizi bitecek ve her şey olabilir diye heyecan dorukta seyretmiş oldum bir yandan. Üstelik kabul edelim, bu sezonda dizinin finali yapmak için gereken tüm sosyal medya elementleri de vardı. Milyonlarca soru çözüme kavuştu, eski düşmanların motivasyonları ve orijinleri hakkında o kadar çok bilgi edindik ki, kafamızda oluşan bulutlar birer birer dağılmaya başladı. Dört bir yana dağılmış olan ekibin her bir parçası, nihai senfoninin kreşendosunda birleştiler. O noktada diziyi bitirselerdi de pek bir itirazım olmazdı, ama bir sezon daha Stranger Things keyfi yaşamaya hayır diyecek değilim. Umarım nefis bir sonla bitirirler ki, yıllar sonra diziyi tekrar tekrar izleriz. Bu arada notum da, 5/5!

Son Karar: 80’ler yapımlarını ve nostaljisini sevenler için birebir. Son sezona yüksek notadan girdik, umarım düşürmeden bitirirler. Tüm bu kıyametin içinde bir de uzay boşluğuyla ilgili birkaç gerçeklik de koysalar, tam olur! Ama tabii, ++ karakterleri ve çok katmanlı hikayeleri izlemekten kimseye bir zarar gelmez!