The Last of Us 2. Sezon: İntikam ve Öfkenin Karanlık Yolculuğu

Açıkçası, The Last of Us’tan bir dizi beklemek pek de sürpriz değil. Yani, kim bu muhteşem baba-kız ilişkisini bir dizi haline getirmek istemez ki? Arka planda ise belirgin bir kötü adam olmadan, dünyaya karşı verilen o mücadele oldukça ilginç bir durumu ortaya çıkarıyor. Üstelik, siz izleyicilerden Ellie ve Joel dışında herhangi bir bilgi talep edilmediğinde, bunun cesur bir yolculuk hikâyesi olacağını anlamak hiç de zor değil! Ancak, 2. sezon, o eski sıcak dokunuşun yerini alan başka bir çerçevenin içine girdiğinde işler biraz karışıyor. Hani işin içine intikam ve öfke girince, ortalık biraz karışır ya, işte tam da orada, izleyiciyi eline alacak büyük bir mücadele başlıyor. Şimdi, bu dönüm noktası biraz daha hemen herkesin kafasında aynı “Aa, işte böyle derler” cümlesini canlandırıyor.

Şimdi gelelim, herkesin merak ettiği 2. sezona. Bu sezon, baba-kız ilişkisinin sarmalından çıkıp sadece öfke ve intikam üzerine kurulu bir hikâye benimsiyor. Hani derler ya, bir köşede dövüşen iki çocuk var; içerideki diğerları da geleni geçeni dövüyor! Bu dönüşüm, bazı sahnelerde izleyiciye yaptıklarıyla oha dedirtecek, bazılarında ise, “Bu ne şimdi?!” dedirtecek cinsten. Dizi adına korkarak ve heyecanla bekleyen oyuncuların da öne çıkmadığı, adeta işten el çektirildiği bir şekilde sahnelerin çoğunda bir şeyler kayboluyor. İlk sezondaki etkileyici sahneleri takiben, Ellie ve Dina’nın yolculuğu bir anda düşüşe geçiyor.

• İlk sorunum: İzleyiciyi aptal yerine koymak! Joel’ın yaptıklarının, sezon sonunda 4 farklı yerde tekrarlanması ise fazlasıyla düşündürücü. Yani dikkatli izlemeyen biri sormaz mı, “Arkadaşım, bu zaten 10 bölüm önce oldu, şimdi neden tekrar çıkıp geliyor?”
• İkinci sorun: Ellie’nin aptallaştırılması! İstediğiniz kadar derin olsun, Ellie sorumluluktan uzak. Adeta “Tüm bu çirkinliğin içinde ben de varım” diye geziyor ama bir yerde pat diye düşüp kalıyor. O eski Ellie, kim bilir nerelerde gizli? Etrafta herkes ciddi, o ise yüzünde bir “uçuyorum” ifadesiyle dolaşıyor.

Şimdi meseleye biraz daha derinlemesine bakalım. Bir oyunda gelişen olaylarla dizideki aksiyon arasında oluşan kırılmalar fazlasıyla dikkat çekici. Hani bazı şeyler sadece cümlelerde kalıyor, gözlerinizle izlediğinizde “Oha, ben bu kızın böyle olmasını beklemiyordum” dedirtecek sahneler var. Abby karakteri ise, iyice gizemli bir hal almış durumda. Oyunda tanıdığımız ancak arka planı anca oyunun yarısından sonra kavranılan bu karakter, dizinin en başında karşımıza çıkıyor. Bütün çalışmalarıyla, “Ne oluyor lan burada?” dedirten bir tavrı var adeta. Herkes bir şeylere hazırlıklı, ancak Abby’nin motivasyonu hepimiz için bir sır. Bu, hiç de doğru bir strateji değil.

Öyle ki, birinci sezonun izleme potansiyelini gözler önüne serdiği bu hikâye, böyle karmaşık yapılar için televizyonun ne denli zorlayıcı olduğunu gözler önüne seriyor. Hatta bazen, “Bu kadar derinlikte bir kurgu gerçekten de gümüş ekranlarda yer alabilir mi?” sorusu akıllarda dolanıyor. Dizi, tonunu belirlemekte zorlanıyor ve bunun yanı sıra, izleyicide merak yerine sıkıntı yaratıyor. Hani bir çocuk uykusuz kalır, “Beni arasınlar,” diye düşünür ya, işte öyle bir zorlayıcılıkla, *The Last of Us’ın* bu sezonu, benim için bir hayal kırıklığına dönüşüverdi.

Verilen bazı kararlar bence üçüncü sezonu da ciddi anlamda etkileyecek; Ellie’ye biçilen rol ve hikâyedeki o kırılma noktası dizinin geleceği için çok önemli.

Editörün Notu: İlk sezondan sonra dizinin kalitesinde gözle görülür bir düşüş var. Sonraki sezon için de endişe verici…

Not: 2/5