Tunic: Açık Dünya Oyunlarına Farklı Bir Bakış Açısı

Açık dünya oyunlarına duyduğum ilgi, birçok kişi gibi bende de azalmaya başladı. Sürekli olarak birbirine benzeyen içeriklerle dolu olan bu tür oyunların benzerliğinden dolayı artık sıkılmaya başladım. Fakat Tunic, bu genel yargımı değiştirdi. Evet, kısmen açık dünya unsurlarına sahip, fakat kendine özgü bir yapısı var, tıpkı eski bir Zelda oyununu andırdığı gibi. Bunu biraz daha açayım…

Sen bir tilkisin, kesiyorsun… Tunic’in evreni öncelikle bir açık dünya gibi görünmekte. Sahilde uyanan küçük bir tilki olarak, etrafınızdaki bilinmeyen dillerde yazılmış mesajlar arasında kaybolmuş hissediyorsunuz. Yolu deneme yanılma yöntemiyle keşfetmeye çalışıyorsunuz. Ancak şu ana kadar anlattıklarım, klasik bir açık dünya oyununa benziyor olabilir. Fakat Tunic, oyun deneyiminizi ekipman eksikliğiyle ya da aşırı güçlü düşmanlarla kısıtlayarak sizi belirli yolları keşfetmeye zorlayarak ilerliyor. (Link’s Awakening yani? -Can) Zamanla oyunun tasarımının, Zelda oyunlarından nasıl ilham aldığını gözlemliyor oluyorsunuz. Başlangıçta yolunuzu bulmakta zorlandığınız yerler var. Zindanı temizledikten sonra oyunun sizi Overworld’de duvar arkasına çıkararak gizli geçitler olduğunu anlamanızı sağlıyor. Bunu öğrendikten sonra, gördüğünüz her mekanı araştırmaya başlıyorsunuz.

Görüldüğü üzere, oyun haritasının keşfini teşvik ediyor ve bu sayede tilkinizi güçlendirebilir ya da gizli geçitler bulabilirsiniz. Etrafta keşfedeceğiniz özel malzemelerle (ne olduklarını söylemeyeceğim, siz keşfedin) tilkinizin canını, dayanıklılığını ve iksirlerden alacağı can miktarını yükseltebilir, ayrıca altın ve tek kullanımlık bomba gibi faydalı nesneler bulabilirsiniz. Bulduğunuz gizli geçitler, daha önce gitmediğiniz bölgelere açılabilir ya da kısa yollar bulunmasına olanak tanır. Bunlar, Zelda’dan esinlenmekle kalmayıp aynı zamanda Metroidvania unsurları da içeriyor. Geçtiğiniz alanlar, tekrar dönmek isteyeceğiniz şeyler sunuyor. Ama oyun dünyasını keşfettikçe, Tunic’in o canlı ve az poligonlu sanat tasarımının aslında oyuncuyu tuzağa düşürmek için yaratıldığını anlıyorsunuz, tıpkı sinsi bir tilki gibi…

Ölme tilkim ölme Tunic, her yönüyle dünyanın en sevimli oyunlarından biri olarak başlıyor. Şöyle düşünün; pofuduk bir tilki olarak renkli bir adaya düşüyorsunuz ve ilk edindiğiniz silah bir sopa. Etrafta birkaç slime benzeri yaratık görüyorsunuz, ve sopanızla birkaç vuruşta bunları etkisiz hale getiriyorsunuz. Ardından bir zindana giriyorsunuz ve elinde kılıç olan dev bir yaratıkla karşılaşıyorsunuz. Sopayla zor bir mücadele vererek geçtikten sonra, karşınıza bir boss çıkıyor… Oyunda kılıcı ilk defa edindiğinizde duyduğunuz rahatlığı kelimelerle ifade etmek oldukça zor. Çünkü Tunic’in belirli bir zorluk ayarı yok; size sadece “Buyur geç” diyor. Boss dövüşleri, From Software yapımları kadar olmasa da kesinlikle zorlayıcı ve akılda kalıcı.

Fakat, eğer aradığınız şey “eşi benzeri görülmemiş bir oyun” ise, maalesef Tunic bu konuda beklentileri tam olarak karşılayamayabilir. Oynanış açısından, Zelda ve Souls oyunlarından farklı bir şey sunmuyor. Hikaye olarak da olağanüstü bir anlatım sağlamadığını söylemek mümkün. Ancak özellikle Zelda oyunlarında bulunan o “yolculuk” hissini seven biri olarak, Tunic bu hissiyatımı son derece tatmin etti. Özellikle müziği ve dünyası, uzun bir zaman boyunca benimle kalacak gibi görünüyor. Bu oyunun tek bir kişinin yaratıcılığıyla ortaya çıktığını hâlâ kabullenmekte zorlanıyorum.