V Rising 1.0 İncelemesi: Vampir Temalı Hayatta Kalma Oyununda Yenilikler ve Savaş Sistemi

V Rising’i tam bir yıl kadar önce erken erişim döneminde deneyimleme fırsatım olmuştu. Açıkçası, oyunu seviyor olmama rağmen, o zamandan beri bir daha V Rising oynama fırsatım olmadı. Eğer oyunun 1.0 versiyonu resmi olarak çıkmamış olsaydı, muhtemelen V Rising’e geri dönmeyebilirdim. “Peki, bu geri dönüşten memnun musun?” derseniz, “sanırım” diyebilirim. Geçtiğimiz süre zarfında V Rising dünyasında pek çok değişiklik yaşandı ve nihayetinde oyunun final halini inceleme fırsatı buldum.

V Rising, bir vampiri canlandırarak insanların üzerinde korku yarattığımız açıksözlü bir hayatta kalma kaynağına dönüşmekte. Elbette, bu konudaki “servis oyunu” teriminin de eklenmesi gerekiyor çünkü V Rising, sezonluk “wipe’lar” alacak. Yani, resmi sunucularda oynayan oyuncular böyle bir durumdan etkilenecek. V Rising’in döngüsü oldukça basit ama o kadar da bağımlılık yapıcı: Yeni boss’lar kesmek, yeni eşyalar açmak, o eşyaları üretmek, ardından tekrar boss’lar kesmek… Hatta aynı baltanın, silahın veya zırhın 120 farklı versiyonunu kullanıyorsunuz. Eşya seviyeniz, boss savaşları ve çevredeki düşmanlarla mücadelede büyük bir rol oynamakta. Bu nedenle, boss’larla başa çıkabilmek için eşya seviyenizi mümkün olan en yüksek seviyede tutmanız gerektiğini unutmayın.

Bu noktada, V Rising’in herhangi bir hikaye içermediği de dikkat çeken bir detay. Stunlock, oyunu çok oyunculu sunucularda oynamak amacıyla geliştirmiş. Oyunu yaklaşık 30 saat, tek başıma kurduğum sunucuda normal ayarlarla oynadım. Burada 1.0 versiyonunda gerçekleşen önemli değişikliklerden biri, geliştirici ekibin solo oyuncuları düşünerek sunucu ayarları üzerinde büyük değişiklikler yapmış olması. Sunucudaki her ayarı değiştirmek mümkün. Oyunun ilerleyen saatlerinde stack sayısını artırıp gündüz süresini kısalttım; yani oyun ilerledikçe bu ayarlarla oynamak mümkün.

Battle Roza Geçelim

Bu döngüye ayak uydurmanın tek sebebi, yalnızca “gelişme hissini” yaşamak değil. Oyunun savaş sistemi, hala ilk günkü kadar eğlenceli. Yeniden o sistemin keyfini yaşamak oldukça keyifli geldi. V Rising, basit saldırıların yanı sıra silahlarınızın çeşitli yeteneklerini de barındırıyor. Ayrıca, vampir güçlerinizi kullanabileceğiniz (Chaos, Illusion, Unholy, Frost, Blood ve Storm) altı kategoriden oluşan bir yetenek ağacınız var. Bu yetenekler, boss’ları öldürdükçe erişiminize açılırken; her boss, kendine özgü bir puan verir. Dolayısıyla yetenek ağacını oluşturmak da oyunun ritminin bir parçası haline geliyor.

Bu yeteneklerin kendine özgü debuff’ları da mevcut. Örneğin, Unholy kullanıyorsanız, Condemn debuff’ı verdiğiniz karakterleri öldürdüğünüzde iskeletler çıkabiliyor. Kendi oyun deneyimimde, Bone Explosion ile Condemn etkisi vererek rakiplere Stun atma fırsatını yakalayan Storm yeteneklerini sıkça kullandım. Bu yeteneklerin gücünü artırmak için bir mücevher eklemek de mümkün. Bunun yanı sıra, her şeyi değiştiren bir kan tipi de mevcut. Favori kan türümü bulmak, oyun stilinize uyum sağlamak adına önemli bir ayrıntı. Ben genellikle ok ve silahla oynadığım için Rogue ya da Scholar kan tiplerini tercih ettim.

Geliştirici Sevgim

V Rising’in geliştiricisi Stunlock’a olan sevgimi, erken erişim incelememde de dile getirmiştim. Ancak bunun nedenlerine daha detaylı bir bakış yapmam gerekecek. Stunlock, bence en iyi PVP uygulamalarına sahip. Battlerite ile MOBA türüne farklı bir boyut kazandırmayı başardılar. Yeterince konsantre, ancak bir o kadar mekanik derinlik sunan bir MOBA deneyimi yaşatıyorlar. Hatta, oyuncuların ilgisini çekmek için Battlerite’ı bir battle royale oyununa dönüştürmüşlerdi. Bu deneyim, oynadıklarım arasında en keyif aldığım battle royale oyunlarından biri olmuştu.

V Rising’de, karakterinizin karşı atak animasyonları bile benim için Battlerite’ı hatırlatıyor. Bu detaylar, diğer oyuncuların V Rising’i keyifle oynamasını sağlamak üzere tasarlanmış. Stunlock’un dikkatli ve yaratıcı yaklaşımını oyun içerisinde görmek oldukça rahatlatıcı. Oyuncunun hayatını kolaylaştıran bir dizi ayrıntı var; örneğin bir sandığın içindeki eşyaların hepsi üstünüzde mevcutsa, tek bir tuşa basarak o eşyaları sandığa atabiliyorsunuz.

Görsel Yenilikler

Son dikkatimi çeken ve en sevdiğim şeylerden biri, kullanıcı arayüzünün tamamen yenilenmiş olmasıydı. İlk günlerde mobil oyunlardan alınmış gibi görünen menülerin yerini çok daha şık tasarımlara bırakmış. Aynı durum kalenizin içini tasarlarken de geçerli. Stunlock, buradaki ince detaylarla oyuncuyu kalelerini daha iyi tasarlamaya yönetti. Örneğin, basit bir ocağın tarifini açtıktan sonra daha geniş ve yeni malzemeler üretebilen gelişmiş bir ocak elde ediyoruz. Bu makinelerin konumları kritik öneme sahip. Her makine, kurulduğu kategoriye ait bir zeminle etkileşime girdiğinde farklı bonuslar sunar.

V Rising’in dünyasında geçirdiğim ilk 30 saatte, yalnız ya da arkadaşlarımla oldukça eğlenceli zaman geçirmiş bulunmaktayım. Ancak, oyun bir “servis” oyunu olduğundan, bunun “end game” kısmının da oldukça tatmin edici olmasını bekliyordum. Fakat şu anda “end game” içeriği sadece Taç kraker olarak adlandırılabilecek düzeyde. Bunun dışında “Rift Incursion” adlı ekip etkinlikleri gibi, harita üzerinde belirli zaman dilimlerinde ortaya çıkan bir etkinlik bulunuyor. Yani yapabileceklerimiz kısıtlı.

Son uygun düzenlemesinin ardından, değerli kan gücünüzle dolu bir zindan, büyük bir kale ve kendi vampirlerinizden oluşan bir grup oluşturabiliyorsunuz. Ancak bu dev boss savaşının akabinde susuz kalıyorsunuz. V Rising, o noktadan sonra sanki tamamlanmış gibi geliyor. Gelecekte daha fazla içerik kesinlikle eklenecektir, ama mevcut haliyle, ‘keşke tek kişilik bir oyun olsaydı’ diye düşünüyorum. Zira bu sefer tarihsel olarak önemli boss’ları tek başınıza geçmek zorunda kalıyorsunuz.

Son olarak, “hızlı seyahat” sisteminin neredeyse işlevsiz hale geldiğini belirtmeliyim. Üzerinizde herhangi bir malzeme varsa bu sistemi kullanamıyorsunuz. Bu nedenle, haritanın diğer ucundaki boss’lardan atınıza binerek geri dönmek zorunda kalıyorsunuz. Ancak, V Rising son dönemlerde oynadığım en ilginç projelerden biri. Kendine özgü rutini ile bağımlılık yaratırken, sonuna geldiğinizde elinizin boş kalması, sürekli değişken bir deneyim yaşatıyor. Sonuç olarak, Levent Bey’in dediği gibi, “vazgeçilir gibi değil bu medcezirler.”