Warcraft: Arclight Rumble – Mobil Oyun Deneyimi ve İlk İzlenimler

Blizzard’ın mobil oyun yapmasına karşı değilim. Hatta Diablo Immortal hakkında duyduğum o üzücü esprileri dinlerken biraz içim sızlıyor. Millet, “Ehi ehi, telefonunuz yok muuuu?” diyerek oyunun potansiyelini göz ardı ediyor. Oysa bu oyun, birçok açıdan Diablo III’ü bile geride bırakacak kadar güçlü bir mobil deneyim sunuyor. Ama sanırım bu sahnede uzun zamandır “Oyun PC’ye de geliyorken bu şakalar neden hala devam ediyor?” diye sormadan geçemiyorum. Heyecanla beklediğim Warcraft mobil projesi sonunda karşımıza çıktığında, test etme fırsatını kaçırmak istemedim. Hemen atladım ve yapımcılarla da kısa bir sohbet gerçekleştirdim; böylelikle sizlere ilk elden izlenimlerimi aktarma şansı buldum.

Şimdi biraz eğri oturup doğru konuşalım. Warcraft: Arclight Rumble’ın “tarzı” beni çok etkilemedi. Warcraft’ın kendine özgü bir görsel estetiği var, ama bu oyundaki tarz bana sanki “Warcraft’ın çakması” gibi hissettirdi. Yani, az çok karikatürize kaçıyor ve sanki “Sakin ol, Clash of Clans fanı mısın?” demek istiyor. Ekranın köşesine şöyle bir bakıp, “Ee, ben ne oynuyorum şimdi?” diye düşündüğümde bir garip boyut buluyorum. Her neyse, belki de ben fazla sanat eleştirmeni kesildim; aranızda bu sevimli çizim stilini beğenenler varsa saygı duyarım, ama benim gözümde çok orijinal değil. Ancak, mini-figür style karakterler kesinlikle hoş duruyor. Yani tabii ki bu da bir bakış açısı; sersemletici boyutlardaki rakiplerini dövdüren oyunun estetiğine alışmak zor olabiliyor.

İlk izlenim olarak, görsel olarak pek çekici olmasa da Arclight Rumble oynanması oldukça keyifli bir mobil oyun gibi görünüyor. Hani öyle çok uzun sürecek, saatlerimi alacak bir oyun değil; daha çok üç beş dakikanızı dahi olsa mutlu edecek türden. Kaptırıp oynadığınızda, seviyeler ilerledikçe zorluk derecesi arttıkça en etkili dizilim ve taktiği bulmaya çalışmak oldukça eğlenceli hale geliyor. Yani, sıkılmadıkça kıymetli zamanınızı heba etmiyorsunuz.

Oyun mekaniğini çözmeye geldiğimizde, alt ekranımızda birkaç saniyede bir artan bir altın haznemiz var. Biriktirdiğiz altınları kullanarak birimlerimizi sahaya sürüyoruz ve rakip liderin sağlık puanını sıfıra indirmeye çalışıyoruz. Rakip lider de aynı amacı taşıdığı için heyecan biraz daha artıyor. Eğer maç 3-3.5 dakika sürer ve henüz bir galip yoksa, o zaman altın kazanma hızınız iki katına çıkıyor. Burada bir geri sayım başlıyor ve bu süre zarfında rakip lideri devirmeye çalışıyorsunuz. Başaramazsanız, sonuçta bir eşitlik çıkıyor ki bu da aslında kaybetmiş olduğunuz anlamına geliyor. Görünüşte basit bir mantığa sahip ancak derinlemesine kazdıkça karşımıza birçok katman çıkacak.

Her harita birbirinden farklı bir tasarıma sahip. Bazen iki, bazen de üç koridordan ilerliyorsunuz. Yol boyunca ele geçirdiğiniz karakollar, extra birimler basmanıza olanak tanıyor. Eğer altın madenlerine kobold gönderirseniz, bu minik yaratık bize ekstra altın sağlıyor. Başta basit görünen bu haritalar ilerledikçe adeta bulmacaya dönüşüyor. Bir bölümü, mesela, Banshee liderle kapışırsanız, o bölgede kontrollü yollara dikkat etmeniz gerek. Aksi takdirde, oyunun büyü ya da zehir atacak bir boss çıkar, ve ordunuz bir anda yok olup gidebilir. Eğlenceli bir zorluk yaratıldığını kabul etmeliyiz.

Bir ordunun liderine ihtiyaç olduğu aşikâr. Daha önce bahsettiğim liderler, Warcraft dünyasından tanıdık figürler. Jaina, Baron Rivendare, Maiev gibi çeşitli isimlerle karşılaşıyorsunuz. Bu karakterler sahaya sürdüğünüz birimleri de temsil ediyor ve her birinin kendine özgü avantajları mevcut. Mesela, Jaina sahadayken büyü yaptığınızda etkisi artıyor; Tirion yakındaki dost birimleri iyileştiriyor. Üstelik, bu liderler kullandıkça deneyim kazanıyor ve seviye atladıkça yetenekleri güçleniyor. Aile sistemleri de dikkat çekici; liderleriniz ve diğer birimler arasında etkileşimler, farklı ordu aileleriyle birleşiyor. Alliance, Horde, Beast, Blackrock ve Undead gibi gruplar seçenekleriniz mevcut.

Kurukafa kazanma sistemi de mevcut; her ana bölümü bitirdiğinizde topluyorsunuz. Kurukafa sayınız arttıkça açık kalan yeni oyun modları ve özellikler sırayla açılıyor. Mesela, 12 olduğunda PVP, 22’de Zindanlar açılıyor. Yani, nereye kadar ilerleyebilirim diye kendinize sorduğunuzda nerdeyse sonsuz olan bu düzlemde bazen kendinizi kaybetmiş bulabiliyorsunuz. Aslında pek mobil oyun tarayıcısı değilim. Ama mobil oyunlardaki o “Enerjiniz bitince 3 saat bekleyeceksiniz” mantığı benim için tam bir fiyasko. Neyse ki, Warcraft: Arclight Rumble bu işi birkaç adım öteye taşıyor. Yani kendi ordunuzla kusursuz şekilde rakiplere toslamanız gerektiğinde burada harcanan zamanlık, kaydolabilmek an meselesi. Günlük görevler nostalji tadında, hızlıca lezzetli ödüller sunabiliyor. Çeşitli mikro-ödemeler de mevcut ancak bunlar o kadar agresif değil; en azından şu an için.

Sonuç olarak, Warcraft: Arclight Rumble oynanabilir mi? Eğer önyargıları bir kenara bırakırsanız, bu oyunda bir parça eğlenmek mümkün. Belki de bazen başka bir şey bulamadığımda birkaç el oynarım diyebilirim. Ancak, Blizzard’ın en çok üzerinde durduğu “Warcraft’ın kökleri” temasını sohbetlerimde bir türlü hissedemiyorum. Beni atlatıp gözlerime bile soksalar, “Aaa, yine Warcraft’ın mobil çakması yapmışlar” demekten kendimi alamayabilirim. Ama, eğer kapalı beta kapandığında sıradan bir “Eee, açık olsaydı da biraz daha oynasaydım” dediğim anları yakalarsanız, heyecan kepçemi sağlam tutun, zira işin komik tarafı, kaybetmiş bile olabilirim!