Vakıf Dizisi: Kitapların Gölgesinde Bir Uyarlama İncelemesi

Henüz birkaç yıl önce, neredeyse bir kütüphane dolusu kitap okuduktan sonra, daha önce hiç okumadığım için bin pişman olduğum vakıf serisinin dizi uyarlaması geldiğini duyduğumda, “Hoo birader, atlarını tut” demiştim. Şu hayatta okuduğum kitaplar arasında diziye veya filme uyarlanmaya en az uygun olanı bu olabilir. Çünkü Vakıf’ta odakta olan şey karakterler, dram veya aksiyon değil; sadece o müthiş ve sürükleyici hikâyesidir. Yani bu kitabın sinemaya uyarlanması, biraz köfte ile dondurmayı buluşturmak gibi bir durum. “Yani biader, nerede köfte orada dondurma!” diyecek olursanız haklısınız. O soğuk ve akademik atmosferde “Merhaba, ben karakterim” diyen birini görmek, elma ile armut karşılaştırılması gibi bir şey. İşte tam bu yüzden, yapımcıların “Açık hava konseri gibi bir seyirci kitlesine ulaşalım” demek için gerekli değişiklikleri yapma zorunluluğu benim için tahmin edilebilir bir durumdu.

Ah o dizi… Şimdi ne çok başarılı demek istiyorum ne de “yahu felaket olmuş” diyebiliyorum! Oldukça ilginç bir seyirlik sunuyor. Dizi, birbirinden neredeyse bağımsız iki hikâye anlatıyor. Bunlardan biri, kitapta neredeyse hiç olmayan ve sıfırdan yazılmış bir İmparatorluk hikâyesi! Düşünsenize, genetik kopyalar olan imparatorların, hem dışarıdan hem de içeriden oldukça karışık bir durum içinde olduğu sahneler var ki, Lee Pace’in oyunculuğunun da etkisiyle bu bölümler oldukça etkileyici bir şekil alıyor. Galaksiyi yönetken pekte sakin görünmeyen bir imparatorluk ve onun içindeki çatışmalar… Zaten işin içine girdiğinizde kendinizi izleyip, “Yahu bu işler böyle mi oluyordu?” diye sorgularken buluyorsunuz. Ama hemen şunu da belirteyim; “Aman dikkat, elinizi kolunuzu yanlışlıkla oynatıp bilgisayarınıza bir şey yapmayın” diyerek uyarıda bulunmam lazım.

Diğer kısma gelirsek, o ünlü Hari Seldon’ın psikotarih bilimini kullanarak Galaktik İmparatorluk’un çöküşünü öngördüğü ve çöküş sonrası toparlanma sürecini hızlandırmak için bir bilim merkezi olan Vakıf’ı kurduğu hikâye, işte orada benim için işler biraz inişli çıkışlı. Elimdeki kitap, müthiş zekice yazılmışken; dizide kahramanlara, dramatizasyona ve aksiyona göz atmak isterken, birden o eski Bilimkurgu dönem dizilerine dönüveriyor. Aksiyonu artırmak adına bir iki tane yapay aşk hikâyesi eklemişler! Hadi bu İmparatorluk hikâyesindekini geçtim, o çok başarılıydı ama diğerleri… “Neden böyle yapılıyor?” diye haykırdığım anlarım oldu. Mesela bir baş düşmanın başına silah dayayıp, birden “Ne de olsa ben çok iyi niyetliyim!” diyerek başka tarafa çevirmek ve kendi kendinize “Hayır, bunu yapma!” demek. Her seferinde “Ya belki içeride başka bir kapı var!” diye düşündüğümde, sahnelerin yetersizliğinden dolayı hayal kırıklığına uğradım. Kısacası dizi biraz garip bir şekilde ilerliyor, karakterlerin eylemleri nereye koştuğu konusunda kafa karışıklığına yol açıyor.

Aksiyon konusunda ise “meh!” dediğim zamanlar geldi geçti tabii ki. Tam bir dizi izleyip heyecanlanacağınız anlar beklerken, karşınıza sıfır duyguyla duygu yüklü sahneler çıkıyor. Hani patron “Yalnızca budayalım, yavaş yavaş alışsınlar” diyor gibi. Aslına uygun kısımları dizide akabilecek hale getirmeye çalışırken biraz batırmışlar diyebilirim. Ancak, sıfırdan yazdıkları bölümlerin genel hatlarıyla müthiş yapıldığını da belirtmek gerekir. Sonuç olarak, büyük bir prodüksiyon mevcut. Çok iz bırakmayacak olsa da, izlediğinize hiç pişman etmeyecek; sırf izlemek bile, uzay manzaralarına kapılarak keyif almanıza neden olacak bir dizi var karşımda.

Editörün Notu: Eğer, iyi yapmasını beklediğiniz şeyleri kötü, kötü yapmasını beklediğiniz şeyleri iyi yapan bir yapım bulmak istediyseniz, bu dizi tam size göre. Kitapların hakkını vermesini beklemezseniz, kendinizi keyifle izleten bir dizi olduğu kesin! 3/5