Stray: Kedi Olmanın Keşfi ve Duygusal Bir Yolculuk

Stray’in ilk günü, en küçük kedimiz Turşu evin kapısında şişmiş bir ön patiyle belirdi. Vakit epey geçtiği için veteriner bulma konusunda umudumuzu kaybetmek üzereydik. Babamla birlikte, evin en huysuz kedisinin başında bekleyip dururken, “Böcek mi soktu, arı mı, acaba bir şey mi oldu?” gibi kaygılı düşüncelerle çalkalandık. O anda Stray’i incelemek zorundaydım; çünkü bu oyunda bir şey olursa gerçekten katlanamam. Yüreğim dayanmaz, nasıl başlayacağım ki?

Oyunu başlatır başlatmaz, sarman karakterimiz bir borudan aşağı düşüp hem kedilerin yanında kalamadı hem de ayağını incitmiş oldu. O hayvanın sekerek hareketlerini izlemek benim için dayanılmaz hale geldi; bu yüzden kalktım. Evde bir tane, oyunda iki tane kedi olunca nasıl oynayabileceğim hakkında kaygılarım arttı. İki gün ve yaklaşık on saatlik bir süre zarfında oyunu tamamladım ve gözyaşları içinde bitirdim. Kesinlikle söyleyebilirim ki, bu oyunu herkese tavsiye edeceğim ve Stray, en iyi on oyundan birine rahatça adını yazdırır.

BOZUK VERİ YARDIM GEREK

Tek başımıza ve gündüz ışığından uzak, zamansız bir yolculuğa çıkıyoruz. Kendimizi birden karanlık ve terkedilmiş bir şehirde buluyoruz, yeşil çimlerin içindeyken. O tabelalarda bir kedi resmi mi var? İşte ilk arkadaşımız B-12’yi böyle kazanıyoruz! Bir kedi olarak sağdan soldan pil toplamanın ne kadar kolay olduğunu bilmeniz zor; ama neyin potansiyel bir “vücut” olabileceğine karar vermek oldukça zor. Organik bir vücudu olsaydı, B-12’nin belirli bir şeye ihtiyacı olurdu, çünkü bu küçük drone-droid, hiçbir şey hatırlamıyor. Tek bildiği, insanlara yardım etmesi ve bu şehirden çıkmanın bir yolunu bulması gerektiği.

Peki, bu şehir neresi? İnsanlar nerede? Neden her zaman… Gece? İnanıyorum ki, B-12’nin yardımıyla bu durumu aşacağız. Şu ana kadar, Stray sizlere ihtiyaç duyacağınız tüm temel mekanikleri sunuyor. Zıpla, tırmala, miyavla ve devrilmekten kaçın. Dikkatinizi çekmiştir ki, burada normal bir şehirde değiliz; peşimizden kovalayan büyük yaratıkların başka yaşam belirtileri yok gibi.

Zurk mu? Zurk değilim ben!

Ve işte ilk yaşam belirtisiyle karşı karşıyayız! Herkes bizden kaçıyor. Kaçmayın, durun! Ben küçük ve sevimliyim! Ama köyün bekçi robotu, beni yemediği sürece etrafta dolaşmama izin veriyor. Yemek mi? Ha, o peşimizden koşan şeylerin bizi yediğini düşündüler. Zurk muymuş onlar? Düşman başına bir Zurk gerçekten; ama ben bir kediyim. Bu da, drone-robot arkadaşım B-12! Bunu duyan köylüler dışarı çıkmaya başlıyor ve onlardan bir tanesi için bir dakika bekliyoruz. Herkes robot mu? Ama hiç de robot gibi davranmıyorlar! Bu durum gerçekten garip. Bir Zurk-yeniği kokusu alıyoruz ve elbette peşine düşüyoruz.

Stray’in hikaye sunum tarzı oldukça etkileyici bir şekilde tasarlanmış. Lineer bir oyun olmasına rağmen, keşif mekânlarına serpiştirilmiş yan görevler hem oyuna derinlik katıyor hem de güzelce hazırlanmış köyde gizli parçaları organik bir biçimde bulmamızı sağlıyor. Örneğin, muhafızla B-12 aracılığıyla konuştuktan sonra hemen sola dönersek, hiç müziği olmayan bir sokak müzisyeni robotu ile karşılaşıyoruz. Ona nota kağıtları bulacakken, melodileri ile birlikte robotların insansılaşma yolculuğuna tanık oluyorsunuz. Elbette burada insanların yok oluşu da mevcut… Ama gerçekten hepsi mi yok? Geride kalan bu robotlar insanlardan geriye kalan tek şey mi?

Kediyim ben, tırmanırım, ne var?

Stray ekibi kedi olmanın sunduğu olanakları sonuna kadar değerlendirmiş. Bunu çevre tasarımlarında da görebilirsiniz. İlk gittiğimiz köy oldukça küçük aslında, fakat yükseklik açısından… Her yere tırmanabilen bir kedi olarak, dolaşma özgürlüğümüz, aslında bu birkaç sokağı büyük bir oyun alanına dönüştürüyor. Buradaki görevlerimizi tamamlayıp ikinci bölüme geçerken de aynı durumla karşılaşıyoruz. Bir insanın ya da robotun sınırlı gözüyle görmek mümkünken, bir kedi olarak çok daha geniş bir alanda ilerleyebiliyoruz.

ANAM SARMANIN GÖZLERİ DE PARILDIYOR!

Şehir demişken, böyle basit bir mahallede dolaşarak duvarların dışına çıkmayı beklemezdiniz herhalde. Çünkü kendimizi, bu devasa karantina kubbesinin farklı katmanlarında buluyoruz. Ara duvarlar, kanalizasyonlar, büyük bir şehir! Neon tabelalar, robot kıyafet satan dükkanlar ve ilginç içeceklerin sunulduğu robot barlar ile tam anlamıyla bir şehir tasvir ediliyor. Burada hem bir kedi olarak sergilememiz gereken birçok yetenek var, hem de hikaye bize insan olmanın anlamını sorgulama yolculuğunda rehberlik ediyor.

Kedi olmanın ve kendini farklı şekillerde ifade etmenin anlamı ne? Belirli bir düzeni kurmanın yanı sıra onu yıkmak mı? Tüm bu soruları sorarak, B-12 ile birlikte insan varlığının anlamını sorguluyoruz. İnsandan sayılmak ne demek?

Göğsüme bir taş oturdu, tek çaresi kediler…

Turşu’nun patisinin şişi ertesi gün inmeye başladı. Başka bir sorun gelişmediği için, onu göz önünde tutup zorla kendimizi sevdiğimizi anlatmaya çalıştık. Evet, bu zaman zarfında elimiz kolumuz tırmalandı ama o Turşu; yumuşak, henüz anne sütü emmemiş olduğundan bir yetişkin kedi için küçük kalıyor. Onu sevmek istiyor insan.

İşte böyle bir hikaye olursa, Stray isimli oyun ortaya çıkıyor. Sevimli bir yaratıkla kurulan dostluğun ve daha iyi günler için hayatta kalma içgüdüsünün hikayesidir bu oyun. Uzun süredir, “Lineer oyun, düz olsun ve kısacık bir hikaye olsun” dediğimi biliyorum. Stray, tam da böyle bir oyun. On saat içinde bitirdim; ancak aktif oyun sürem sadece altı saat civarı. B-12’nin bulamadığım birkaç anısı ve açamadığım birçok başarım var; hepsini keşfetmek için bir kez daha oynamayı kesinlikle düşünüyorum.

Kısa bir oyun olmasına rağmen, gerçekten çeşitli oyun mekanikleri, platform bölümleri ve bulmacaları var. Birleştirmeniz gereken ögeler ve sırasına dikkat etmeniz gereken görevler mevcut; fakat hepsi de mekana organik bir biçimde dağıtılmış. Kedilerin doğal karıştırma isteği sizlere de bulaşacak. Robotların insanlar sonrası kendilerini buldukları bu durum, kurduğunuz dostluklar ve tanıdığınız her karakter, keşfettiğiniz her surprise oyunu bir tık ileri taşıyor. Bu 10 saatlik deneyim, her adımında hikayeye katkıda bulunuyor. Kullanılan tekrarlayan görevler kadar, hikayenin özüne sadık kalmak da önemli bir nokta. Stray ekibini bu açıdan kutluyorum ve gerçekten uzun zamandır dört dörtlük bir oyun deneyimi yaşadığımı belirtmem gerekiyor.

Ayrıca belirtmekte fayda var; Stray, kedileri seven bir ekip tarafından geliştirildi. Çeşitli yerlerde başarısız olursanız, elbette ki öleceksiniz. Ancak, eğer kedi sevginiz bulundugundan çekim hissediyorsanız, hayvanların zarar görmesi sizin için de hassas bir konu olabilir. Stray ekibinin bu konuda dikkat gösterdiğini düşünüyorum; çünkü ölüm sahneleri, ne görsel ne de işitsel olarak abartılı bir şiddet içermiyor. Hayvanların oyun ve filmlerde, yalnızca şok etkisi için zarar gördüğüne pek çok kez tanıklık etmiş biri olarak bu seçimlerini takdir ettim. Bu tür bir oyunda, şiddet olmaması hiç de mantıksız değil, değil mi?