Superman’in Geri Dönüşü: James Gunn’ın Yepyeni Yorumu ve Eski Değerlerle Buluşma

Bazı güçler gerçekten sorumluluk getirir, evet, bu doğru. Ancak, peki, o gezegenin en güçlü bireyi iseniz, bu ağır yükü nasıl taşıyacaksınız? Biliyorsunuz, bu ağır iş, 1938 senesinden beri hayatımızda olan Superman’in ahlaki pusulası oldu. Kalbi ne kadar kararsa kararsın, her daim hak, hukuk ve adalet yanlısı olan bu “büyük mavi” kahraman sorumluluğunu taşıyabiliyor. Üstelik taşımakla kalmıyor, umudun sembolü haline geliyor ve naif bir iradenin açgözlü hükümetlere ve şirketlere boyun eğdirebileceğine bizi inandırıyor. Günümüz dünyasında bu kadar naif bir bakış açısı kalmadığı gerçeğiyle yüzleşmek zorundayız. Sonuçta, çoğumuz sinik, bencil ve iyiliğe olan inancını yitirmiş bir toplum olarak yaşıyoruz. Ancak, tam da doğru bir zamanda, Superman, kızıl pelerini ve sarı ağırlıklı amblemiyle, bizimle olmayı başarıyor; demek ki dünyamız onun değerlerine fazlasıyla ihtiyaç duyuyor!

Yönetmen James Gunn, bu noktada son derece doğru bir tercih ile karakteri 1960’lı yıllardaki daha naif ve belki de çocukça hâline döndürüyor. Bunu yaparken en büyük desteği, Superman’in süper köpeği Krypto’dan alıyor. Gerçekten, Krypto’nun filme eklenmesi, hem işin çizgi roman ruhunu güçlendiriyor hem de bolca komik sahneler sunarak gülmemizi sağlıyor. Evet, filmde günüm teknolojimizin bolca tükendiği aletler olsa da, nostaljik, renkli ve güven veren bir atmosferle karşı karşıyayız. Karanlık ve gerçekçi çizgi roman uyarlamalarının ardından, bu tür bir güvenlik hissine cidden ihtiyacımız varmış gibi geliyor.

Film, Superman’in geçmişine bir bakış attıktan sonra bodoslama aksiyona dalıyor ve bu yolculukta hiç de fena olmuyor. Bu sayede bize karakterle olan bağımızı derinleştirme şansı tanıyan Gunn, pelerini David Corenswet’e armağan etmiş ki onu izlerken, Superman/Clark Kent ikilisini görmek çok daha kolay hale geliyor. Aslında, bu durum, Henry Cavill’de yoktu. Cavill “Tom Cruise etkisi” dediğim şeyle boğuşuyordu; ne yapsa bir şekilde yine Henry Cavill’i görüyordunuz. Ama Corenswet, beden dili ve ses kullanımıyla, Çelik Adam’ı belki de Christopher Reeve’den bu yana en iyi taşıyan aktör olmayı başarıyor.

• Rachel Brosnahan ile olan sahnelerindeki kimyası resmen göz kamaştırıcı!
• Yaşlanmamaya ant içmiş gibi görünen Nicholas Hoult ise tam bir zalim kötü adam olarak harika bir Lex Luthor olmuş; ona gerçekten nefret etmemek elde değil.
• Abartılı ama ölçülü bir performansla, Superman’e karşı zekasını ve olanaklarını etkili bir şekilde kullanıyor.

Peki, filmin bir olumsuz yanı yok mu? Elbette var, ama bu genelde senaryonun fazla dallanıp budaklanmasından kaynaklanan sorunlar. Bunlar o kadar da baş ağrıtıcı değil; sonuçta, filmin aksiyon sahneleri, sanki çizgi roman karelerinden fırlamış gibi görünüyor. Zaman zaman yavaş çekim harici yaratıcı çözümlerle hayata geçmiş bu sahneler, gerçekten nefes kesici. Her darbeyi hissettiğimiz dövüşler, Superman’in ikonik uçma sahneleri ve James Gunn’ın imza niteliğindeki karmaşık plan sekans kapışmaları, filme bolca dahil edilmiş. Ve en iyi kısmı, tüm bu aksiyonun dramatik etkiyi hiçbir şekilde düşürmemesi.

Benim en sevdiğim özellik ise, tüm bu fırtınalar içinde Superman’in yaşayan her şeye olan özenli tavrı. Gerçekten olması gereken buydu dedirten anlar var; mesela bir sincabı kurtardığında, içten bir gülümseme ile yüzümde ağır bir neşe belirmiyor mu? Ve işte burada Superman tam olarak bu! Bizden çok öte tanrısal bir güce sahip. Ancak o gücünü, en küçük canlıları kurtarmaya adayacak kadar yüce gönüllü, yardımsever ve sorumluluk sahibi. Eski filmlerde bolca gördüğümüz kendini feda etme ritüellerinin burada olmaması ise sevindirici; çünkü bu tür dramaların, renkli bir filmde gereksiz yere yer kaplayacağı aşikar. James Gunn, bu noktada vizyonunu doğru bir şekilde taşıyor ve 2025 model Superman’in ayakları yere sağlam basıyor, uçarken de bizi peşinden sürüklüyor.

Küçük dağınıklıklarına ve James Gunn usulü sululuklarına rağmen, film kesinlikle en geniş ekranlarda izlenmeyi hak ediyor. Yazın bombası olacağı bile şimdiden belli! Hepimizin havalarda süzülen ve bizi gözeten bu kahramana, umutları yitirdiğimiz anlarda dönüşüne çok ihtiyacımız olduğu açık. Ara ara ön plana çıkan liberal tonda, sürekli baskılanan ruhlarımıza nefes aldıran bu film, hem DC Evreninin yeni dönemi için sağlam bir başlangıç hem de sinemadan çıkarken iyi hissettiren bir deneyim sunuyor. Sırf bu pozitif ruh hali bile bizi uçuruyorsa, kanatlarımızı hatırladığımızda, neler olacağını düşünmek gerekmez mi? Editörün Notu: Bu adam cidden uçuyor!

Filmin Notu: 4 / 5