Metal Gear Solid Delta: Snake Eater ile Geçmişe Yolculuk

[Neden Çok Sevdim köşemizde etkisinden uzun süre çıkamadığımız oyunları, bizi en çok etkileyen yanlarıyla birlikte anlatmaya çalışıyoruz.] Ah, dostlarım! Konami ile Kojima’nın yollarının ayrılması, birçok oyun sever için olduğu gibi benim için de bir hayal kırıklığı oldu. Bu durum, sanki en sevdiğim çocukluk arkadaşımın başka bir şehirde yaşamak üzere gitmesi gibi hissettirdi. Metal Gear gibi efsanevi bir seriyi bizlere armağan eden bu ikilinin ayrılığı, belli bir devrin kapanması gibiydi. Sonrasında Hideo Kojima, yine kendine yakışır bir tarzda, yepyeni bir serinin temellerini attı. Bu süreçte bizler de “Acaba sırada ne var?” diye heyecanla bekler hale geldik. Ama yahu, biz ihtiyarlar(!) için Metal Gear Solid serisi her zaman apayrı bir yere sahip oldu. Konami bir şeyler yapsın ve seriyi diriltsin diye bekliyorduk. Sağ olsunlar, bir nebze de olsa bizleri üzmediler ve belki de en sevilen oyunlarından birini yeniden bizlerle buluşturmaya karar verdiler. Haliyle, ben de eski dostumla kavuşmak için gün saymayı ihmal etmedim. Nihayet o gün geldi çattı; Metal Gear Solid Delta: Snake Eater arz-ı endam etti!

Yıllar sonra bir kez daha Metal Gear evrenine dönüş fırsatı bulunca kaçıramazdım! Yeniden meşhur Big Boss’un Naked Snake olduğu günlere döndüm. Ormanlarda kaybolma, hayvanları avlama, yenilikleri keşfetme heyecanı tatmaya başladım. Ve tekrar söylemeliyim ki, bu oyunu ne kadar sevdiğimi hatırladım. Şimdi, böyle hissederken, sizlerle de paylaşmak istiyorum; Metal Gear Solid Delta: Snake Eater’ı neden çok sevdiğimi…

Ben Snake, Naked Snake…

Bu oyun, Metal Gear külliyatının 5. ve MGS serisinin 3. oyunu olmasına rağmen, kronolojik olarak ilk oyun olma unvanını taşıyor. 1960’lı yıllara, Soğuk Savaş’ın soğuk hallerinin yavaş yavaş eritildiği, akıllardaki o korkunç kırmızı düğmelere yaklaşıldığı günlere götürüyor bizi. Tabii ki, birçok tarihi olayı ve kişiyi alıp, kurguyla birleştiriyor. Zaman zaman fantastik ögeleri de işin içine katarak bizi “Vay be, adamlar ne yapıyor?” dedirtecek bir senaryo sunuyor. Bu oyunda, serinin diğer oyunlarda anlatılan olayların kökenlerine inmeyi başarıyor ve Big Boss’umuzun sahneye çıkış hikayesini deneyimleme fırsatı buluyoruz. Baksana, bunu daha önce düşünmemiş biri buna şaşırır!

Kahramanımız Jack, namı diğer Naked Snake, “Virtuous Mission (Erdemli Görev)” adına bir göreve çıkıyor. Bu görev, Küba Krizi’nin sona ermesi için Sovyetler Birliği’ne teslim edilen Nikolay Sokolov isimli bir bilim insanını bir kez daha kurtarmak üzerine kurulu. Yani şunu anlıyoruz, adamlar birilerinin başına bela olmuş ve her an dünya savaşı çıkabilir. Malum, Shagohod adlı bir projenin tamamlanmasını engellemek için Sokolov’un peşindeler. Shagohod, Soğuk Savaş’ın seyrini değiştirebilecek bir nükleer tank. ABD, bu silahın hayat bulmasına engel olmalıdır, yoksa bir sorun var demektir!

Tabii işler yolunda gitmez. Naked Snake, Sokolov’u alıp tahliye noktasına doğru giderken, her şey birden altüst oluyor. Akıl hocası The Boss, yıllarca birlikte çalıştığı ve bir anne figürü gibi gördüğü kişi, onun karşısına çıkıyor. “Hadi canım, bu ne dert!” dedirterek Sokolov’u bir GRU Komutanı olan Yevgeni Volgin’e teslim ediyor. Üstelik yanında iki tane ABD menşeli nükleer başlık da var. Kimi zaman hayat öyle bir dönemeç alır ki, onunla başa çıkabilmek görülmüş şeydir! Sonuç olarak, bu patlama ABD ile SSCB arasında iplerin gerilmesine neden oluyor. ABD Başkanı Johnson, Kruşçev’i ikna etmeye çalışırken, işin içine girdiğini bilmediği bir uçağın radara yakalanması işleri zorlaştırıyor. O sırada oyun başlıyor!

Snake artık yeni görevine başlamaktadır: “Operation Snake Eater (Yılan Yiyen Operasyonu)”. İsmine bakınca hemen söylenecek cümle şudur: “O yılanların ne kadar lezzetsiz olduğunu ben de biliyorum!” (Bir parantez açmak lazım, Jack’in hayatta kalma eğitimlerinin bir parçası olarak yılan yemesi yüzünden bu isim verilmiş). Hedeflerinden biri gene Sokolov’u kaçırmak ve Shagohod tanklarının üretilmesini önlemek. Ama suratsız The Boss’u yok etmek de var işin içinde. Düşünsenize, hemen başında bu kadar kayıplar yaşıyoruz, ne kadar büyük heyecan! Sonrası, bizler o anları deneyimlemek üzere kalıyoruz. Hikaye, duygusal bir derinlik ile bambaşka bir hale geliyor. Gelişmeleri açıklamaya devam ederken, bu güzel senaryoyu henüz oynamamış olanların keyfini kaçırmak istemiyorum. Yine de belirtmeden geçemeyeceğim, oyunda o kadar çok detay düşünülmüş ki, bu hikaye adeta bir şairin kaleminden fışkırıyor.

Kozmik bir deneyim yaşamak istiyorsanız, Kojima’nın sinemaya olan aşkı her daim oyunlarında var. MGS Delta: Snake Eater’ın bu alandaki sunumu da harika. Oyun boyunca yaşanan absürt sahneler, hikayenin tuzu-biberi. Hem ara sahneler hem de diyaloglar oynanışı zenginleştiriyor. Mesela, oyunun kaydetmek istediğinizde, dönemin meşhur filmleri üzerine yapılan sohbetlere kulak misafiri olabilirsiniz. 007 James Bond meraklısı Major Zero’nun Snake’e Bond’un ne kadar iyi bir ajan olduğuna dair verdiği dersi izlemek… Gerçekten boğazımda bir yumru hissettiriyor. Ahşap masada oturarak bu diyalogları dinlemek, araya girip “Ben de Bruce Lee’yim!” demek istememe neden oluyor!

Karakterler ise hafızalarımda öyle yer ediyor ki, aklımıza gelince gülesimiz geliyor: Cobra ekibinin çeşitli üyeleri, The Pain, The End ve The Fear gibi düşmanlarla başımız belada. Bu karakterler hakkında ne kadar çok yazılırsa yazılsın yeri dolmaz gibidir. Hatta oynanışı ele alırsak, bugün bile eleştirilebilir noktaları vardır. Orijinal oyuna sadık kalırsak biraz kolaya kaçmak gibi görünse de, MGS ve Splinter Cell gibi devlerle rekabet etme şansı bulması, bölgedeki dengeleri değiştiriyor. Her seferinde aman ne işte! Oynanışı, karakteri öyle bir şekilde yönetiyorsunuz ki, bu bir ajan gibi hissediyorsunuz!

Bütün bunları bir kenara koyduğumuzda, Metal Gear Solid Delta: Snake Eater, benim için “kesinlikle oynanması gereken oyunlar” listesinde yer almaktadır. Ne yapın edin, bu oyuna şans verin derim. Eminim pişman olmayacak, gülmekten yarılacaksınız!