Baby Steps duyurusunu gördüğünüzde pek çoğunuzun aklında beliren düşünceyi tahmin edebiliyorum. Evet, “Bir trol oyun daha geliyor” diyenlerin sayısı hiç de az değil. Bu oyun, 23 Eylül’de meraklı oyuncuları ile buluştu ve genel itibarıyla oyuncular tarafından beğenildiği anlaşılıyor. Ne de olsa absürt ve eğlenceli bir deneyim sunduğu kesin. Karakterleri ve senaryosu ile dalga geçerek, komik anlar yaşatmayı başarıyor. Bu da bazı oyuncuların “aptalca” diyerek övdüğü bir oyun haline gelmesine neden olmuş durumda. Bir Steam yorumunun derinliğine inersek, ‘Hikaye aptalca, oynanış aptalca, kontroller aptalca, baş karakter aptal, ara sahneler aşırı aptalca. Oyun mükemmel!’ cümlesi, aslında oyunun tuhaflığını çok iyi özetliyor.
Bu “aptalca” oyunun sunduğu başka bir sürpriz de var; eğer hikayedeki ara sahneleri geçmeyi başarabilirseniz (ki bunu başarmak sanırım çok zor), oyun sonunda tam 28 dakikalık bir sinematik ile karşılaşacaksınız! Şayet bu ara sahnelerden kaçmayı başardıysanız, sizi tüm bu süre boyunca oyunun derinlerine inecek güçlü bir ödüllendirme bekliyor, ya da belki de cezalandırmaya hazır bir sona doğru ilerliyorsunuz! Sonuçta, oyunun son kısmı öyle bir noktaya geliyor ki, Nate ve Moose karakterleri, oyuncularla doğrudan konuşarak birçok absürtlüğü masaya yatırıyorlar. Vay canına, demek ki tüm bu absürtlükler, bizi eğlendirmek için hazırlanmış!
Bu 28 dakikalık sinematik, oyunun son kısmında Nate’in Moose’u kulübede ziyareti sırasında geçiyor. Baş karakterin, dördüncü duvarı yıkarak, neden bu kadar gereksiz sahneleri atladığımızı sorgulaması pek komik bir anekdot. Hani, “Bunu neden yapıyorsunuz? Yahu burada ne kadar içerik var bilmiyor musunuz?” dercesine bakışları, oyuncularla olan etkileşimi bir hayli eğlenceli hale getiriyor. Sinematik sırasında Nate ve Moose, gerçek dünya olan hayatta, Gabe Cuzzillo ve Bennett Foddy isimli oyun geliştiricileri olarak sohbet ediyorlar. Brokoli sandviçleri, karakterlerin neden kaş kaldırma yeteneğinden yoksun olduğu gibi bir dizi sorunu da tartışıyorlar.
Buna ek olarak, ses kaydı yapmanın zorlukları ile ilgili yaptıkları esprili yorumlar da oldukça dikkat çekici. Gözlerimi süreli olarak ekrandan ayırmakta güçlük çekiyorum çünkü sohbetleri hem absürt hem de eğlenceli. Orada bir noktada, bir nevi şekerleme yapmayı düşünseler de, bu da olmadı. “Ah ne güzel uyumak vardı, ama biri hemen ‘Hadi gel, devam edelim!’ diyerek beni uyandırdı!” diyerek sohbetin akışını kaynatıyorlar. Bunun yanında, ara sahneleri geçmekle ilgili oyunculara içsel bir bakış açısı sunan bu sinematik kapanış, tam da oyunun ruhuna uygun bir dramayı yansıtıyor. Yani, tüm bu emek verilen animasyonların oysa ki kayıtsız kalacağınızı mı düşündünüz? Sonuç olarak, bu oyunun absürt dünyasında, absürtlük dışına çıkmak asla bir seçenek değil!
