Crisis Core Reunion: Final Fantasy 7’nin Zaman Yolculuğu

Crisis Core ile ilgili harika anılarım var. 2007 yılında çıktığında, Final Fantasy hayranıydım ama seriyi tam anlamıyla üniversite yıllarımda tanımıştım; FF7’yi ilk oynadığım zaman çok da zaman geçmemişti. Crisis Core’u görünce beynim adeta patladı! Efsane oyunun hikâyesinin geçmişini oynayacak olmam, Cloud ve Sephiroth’un karşımda normal bir insan gibi yürüyüp konuşmaları, görselliğin gerçekçiliği ve savaşların gerçek zamanlı olması beni oldukça etkiledi. O gün kadar gerçek zamanlı bir Final Fantasy oynamamıştım; hatta Dirge of Cerberus ile tanışmadığım için şanslıydım, yoksa belki FF serisinden soğmuş olabilirdim. O heyecanla Crisis Core’a daldım ve her sahnesini, her diyalogunu hayranlıkla izledim. Sephiroth, Genesis ve Angeal sahnesini herhalde yüz kere izlemişimdir, tam bir Final Fantasy 7 hayranının ihtiyaç duyduğu oyundu! Peki ya bugün?

Görmeyeli kendini toparlamışsın.

Crisis Core Reunion, bir yenilenmiş versiyon yani bir remaster; ancak bu, görüp görebileceğiniz en detaylı remaster’lardan biri. Görsellik gerçekten muhteşem; karakterler, mekanlar, her şey yeni Unreal motoruyla öyle bir yenilenmiş ki FF7 Remake kalitesine ancak bir adım geride kalmış. PSP’den çıktığına inanmakta zorlanıyorsunuz. Seslendirmeler de FF7 Remake seslendirmenleri tarafından baştan yapıldı ve eski oyunun aksine bu sefer ufak tefek konuşmalar dâhil her şey seslendirildi. Eski Crisis Core’un oynanışının mükemmel olduğunu hatırlıyordum, ancak şu an iki oyunu kıyaslayınca bazı yanılgılara düştüğümü anlıyorum. Reunion yalnızca görsel ve işitsel yenilemeler sunmakla kalmadı, aynı zamanda oyun deneyimini de modern bir hale getirdi.

Oynanışın temellerini değiştirmemişler; her şey FF7 Remake gibi yapıldığında zor olurdu ve oyunun özünü de bozmuş olurlardı. Blok almak, koşturmak ve dodge yapmakla bildiğiniz gerçek zamanlı savaşıyoruz ama savaş esnasında ekranın sol üst köşesinde bir slot makinesi dönüyor, adı DMW; üzerindeki semboller oyundaki karakterler ve summon’lardan oluşuyor. Doğru kombinasyon geldiğinde birkaç saniye için hiç mana harcamadan büyü yapmak, limit break patlatmak ve summon çağırmak mümkün oluyor. Şansa dayalı ama aynı zamanda çok da şansa dayalı değil, oyuncuya belirgin bir avantaj sağlıyor. Normal zorlukta oyunda oldukça rahat ilerliyorsunuz. Eski oyunda, ekranın büyük bir kısmını kaplayan gereksiz unsurlar vardı, summon çağırdığınızda da araya giren sahneleri geçme şansınız yoktu. Tüm bu rahatsız edici ayrıntılar bu sefer iyi bir şekilde düzeltmişler.

Daha önce sürekli menülerden seçim yapmaya çalıştığınız şeyi akıllıca kısayollara ayırmışlar. Kısacası, dövüş sistemi hakkında şikayetim yok. Dünyanın en harika sistemi değil; FF7 Remake seviyesine ulaşmayı beklemeyin ama yine de kendine özgü ve eğlenceli. Reunion’daki dokunuşlar sayesinde günümüzde geçerli bir seviyeye aktarılmış. Oyun içeriği anlamında ise ne bir eksiklik ne de bir fazlalık var. Ana hikâye uzun değil; yaklaşık 10-15 saatte sona eriyor. Bunun dışında 5-15 dakika arasında süren, birbirinin tekrarı olan birçok yan görev mevcut ve bu görevler aynen korunmuş. İçimdeki FF7 sevgisiyle tüm yan görevleri yapmaya niyetliydim fakat sonuç olarak %30’a ulaşınca kendime dur demek zorunda kaldım. Gerçekten çok fazla ve fazlasıyla monotonlar; el konsolu için uygundular ama büyük ekranda pek dayanılabilir değiller.

Ben Gongaga

Peki ya hikâye? Gerçekten de zamanında çok güzelmiş gibi hissediyor muyum? Cevabım net değil; hem evet hem hayır. FF7 Remake’i oynadıktan sonra, Zack gibi hikâyede önemli yeri olan ancak FF7’de rolü neredeyse sıfır olan bir karakterle oynamak, FF7’de gerçekleşen olayların içinde yer almak, Cloud, Sephiroth ve Aerith gibi ikonik karakterlerle aşina olmak kaçınılmaz şekilde güzel bir duygu. Senaryo da genel hatlarıyla iyi; hem olaylar hem karakterler ana oyun ile güzel bir bütünlük oluşturmuş. Ama hikâyenin yazımı o kadar parlak olmadığı için övgüde bulunmak olası değil; özellikle de Aerith’in karakterinin özünü bu oyunda yakalayamamışlar gibi görünüyor (bu, geçmişte çıkan diğer FF7 Compilation materyalleri için de geçerli). Yazıma eleştirilerim var fakat bazı sahnelerde FF7 hayranlarını etkileyebilmeyi başarıyorlar; hele o son bölüm ve “Why” şarkısı… Yani demek istediğim; oyunun hatırladığım kadar güzel olmadığı ama yine de çok güzel olduğu. Yenilenme sayesinde modern bir oyun haline gelmiş. Eğer FF7’nin ikinci bölümü için sabırsızlanıyorsanız, biraz hasret giderin derim.