Disintegration İncelemesi: Potansiyeli Yüksek, Ama Yüzeysel Bir Hikaye

Halo serisinin yaratıcısı Marcus Lehto’nun yeni bir stüdyoya sahip olduğunu ve bu stüdyonun ilk oyunu olan Disintegration ile karşımıza çıkacağını duymak, oyun dünyasında büyük bir heyecan yarattı. Beklentilerimiz oldukça yüksekti ve nihayet oyun çıktı. Şimdi sormak istiyorum: Hala robotlaşma sürecine karşı mısınız? Disintegration, yaklaşık 150 yıl sonrasını ele alıyor. İklim değişikliğinin ve kaynak kıtlıklarının insanlığı zor bir duruma sürüklediği bir dünyada, bazı bilim insanları bu sorunu çözmek için “Integration” adında bir yöntem geliştirmişler. Bu yöntemle, insan zihni robot bedenlerine aktarılıyor ve böylece açlık gibi sorunlar tarihe karışıyor. Ancak, bu durumun doğurduğu başka sorunlar da var.

Özellikle, Rayonne adında bir fraksiyon, başlangıçta gönüllü olarak yapılan entegrasyon işlemini zorla uygulamaya başlamış. Uçan hapishanelerinde tutulan mahkumlara karşı oldukça sert bir tutum sergiliyorlar. İşte bu mahkumlardan biri de başkarakterimiz Romer Shoal. Oyunun başında, bu uzay gemisinden kaçıyor ve ekibimizle birlikte Rayonne güçlerinin eline düşmemek için yola çıkıyoruz. Ancak, koşullar ne yazık ki bu planımızı boşa çıkarıyor ve kendimizi bir çatışmanın ortasında buluyoruz.

Yaşlı bir ‘natural’ (robot bedenine entegre edilmemiş insanlar bu şekilde adlandırılıyor) olan Waggoner ile tanıştıktan sonra direniş güçlerine katılıyor ve Rayonne birliklerini alt etmek için mücadeleye girişiyoruz. Bir noktada HLC birlikleriyle karşılaşarak, Rayonne ile çatışmalarda onların yanında yer alıyoruz. Oyunun finalini anlatmak istemiyorum, ancak hikâyenin yüzeysel olduğunu ve sonunun oldukça hızlı bir şekilde bağlandığını belirtmeliyim. Bu, oyuna yönelik en büyük eleştirilerimden biri.

Aslında, yaratılan evrenin muazzam bir potansiyele sahip olduğunu düşünüyorum; buradan çok şey çıkarılabilirdi. Fakat nedense, bu potansiyel yeterince değerlendirilememiş. Karakterimiz Romer ve karşılaştığımız diğer karakterlerin her biri daha derinlemesine işlenebilirdi. Geçmiş hikayeleri hakkında sadece birkaç cümle duyuyoruz ve bu durum, hikayenin zayıf noktalarından biri. Özellikle, karakterlerden birinin yapmaması gereken bir şey yapması ve bu eylemi tetikleyen sürecin işlenmemesi, hikayeyi zayıflatıyor. Baş kötümüz “Black Shuck” ile karşılaşıyor ve çatışıyoruz, ama onun geçmişi hakkında hiçbir bilgiye sahip değiliz. Romer’in entegrasyon öncesinde ünlü bir gravcycle pilotu olduğunu biliyoruz, ancak bu durumun derinliği yeterince işlenmemiş. Özetle, oyunun zayıf noktası hikaye anlatımıdır.

Gravcycle Kullanımı ve Oynanış Dinamikleri

Oyun mekanikleri açısından, hikaye anlatımına göre daha tatmin edici bir deneyim sunuluyor. Disintegration, bir yandan birinci şahıs nişancı, bir yandan da taktiksel strateji unsurları barındıran bir oyun. Karakterimiz gravcycle üzerinde düşmanlarına ateş ederken, ekip üyelerine komutlar vererek onların da saldırı gerçekleştirmesini sağlıyoruz. Gravcycle, yerçekimi etkisini azaltarak belirli bir yükseklikte hareket etmemizi sağlayan bir araçtır. Bu sayede, düşmanlarımızı kuşbakışı görebilir ve stratejik hamleler yapabiliriz.

Tek başınıza düşmanlarla başa çıkmak zor olabilir, bu nedenle destek almak hayati önem taşıyor. Ekibinizdeki karakterlerin kendilerine has yetenekleri var ve bu yetenekleri kullanarak çatışmanın seyrini değiştirebilirsiniz. Zorluk seviyesini ‘Story’ moduna çekerek oyunu daha basit bir FPS deneyimi olarak da oynayabilirsiniz, ancak bu durumda ekip üyeleriniz kendi başlarına hareket eder ve özel yeteneklerini kullanmazlar.

Görevlerin öncesinde, görev merkezi olarak adlandırabileceğimiz bir alanda görevle ilgili bilgi alıyor ve karakterlerle konuşabiliyoruz. Bu diyaloglar, ek hedefler belirleyerek daha fazla ödül kazanmamızı sağlıyor. Örneğin, belirli sayıda düşmanı özel bir yöntemle alt etmek veya ekip üyelerimizi kaybetmeden görevi tamamlamak gibi hedefler mevcut. Ayrıca, görev esnasında toplayacağımız hurda ve yedek malzemeler, karakter gelişimi için de değerlendirilebiliyor.

Karakter gelişimi açısından, seviye atladıkça dayanıklılık, yenilenme hızı veya silah etkisini artırabiliyoruz. Ancak, oyun boyunca yeni bir özellik ekleme imkânımız yok. Dolayısıyla, bu kısımda oyunculara sunulan seçenekler oldukça sınırlı. Ekip üyelerinizin özellikleri kadar gravcycle için de temel özellikler mevcut. Ancak, hangi göreve hangi teçhizatla çıkacağımızı seçme şansımız yok; otomatik olarak belirlenen ekipmanlarla ilerlemek zorundayız.

Oyun, tek kişilik senaryo modunda toplamda 12 görev barındırıyor ve bu da yaklaşık 10 saatlik bir oynanış süresine denk geliyor. Sonrasında ise, oyunun çok oyunculu moduna geçiyoruz. Disintegration’ın çok oyunculu kısmında 3 farklı mod mevcut: Zone Control, Collector ve Retrieval. Bu modlar, emrinizdeki ekip ile birlikte oynamanızı sağlıyor ve her grup farklı yetenekler sunuyor. Ancak, bu gruplar, oyunun genel oynanışını köklü bir şekilde değiştirmiyor, yalnızca görsel bir farklılık sağlıyor.

Teknik olarak, Disintegration oldukça sağlam bir yapıya sahip. Oyun boyunca herhangi bir hata ile karşılaşmamak sevindirici. Seslendirmeler başarılı bir şekilde gerçekleştirilmiş ve görsel detaylar oldukça etkileyici. Yıkılabilir çevre unsurları ile düşmanlara karşı stratejik hamleler yapmak mümkün; bu özellik, oyunculara büyük bir tatmin sağlıyor.

Son Değerlendirme

Disintegration, beni kararsız bırakan oyunlardan biri oldu. Evet, bu oyuna emek verildiği hissediliyor, ancak yeterli mi, orası tartışmalı. Sevdiğim yanları olmakla birlikte, eksik kalan birçok yönü de göz ardı edemem. Bu oyun, aslında daha iyi bir deneyim sunabilirdi; ancak sanki belirli bir tarihe yetiştirilmek için aceleye getirilmiş gibi hissettiriyor. Hikâyesinin yüzeysel anlatımı ve finalinin hızlı bir şekilde bağlanması, oyunun genel keyfini olumsuz etkiliyor. Multiplayer kısmında ise içeriklerin henüz tam olarak hazırlanmadığı görülüyor. Güncellemeler belki bu eksiklikleri giderebilir, ancak hikâyede kaçırılan detayların toparlanması zor görünüyor. Disintegration, potansiyeli yüksek bir oyun olmasına rağmen, bir dizi eksiklikle karşımıza çıkıyor.