Knights and Bikes: Bir Macera Beklentisi

Uzun mu uzun yıllar bekledik, şu iki hanımcağızla oynayalım diye. Gerçekten de pek sevimli duruyorlardı. Ama sürekli erteleme haberleri aldık. “Neyse” dedik, güzel olsun da geç olsun. Zamanın durmadan akmasının olumlu yanlarından yararlanarak bir baktık ki Knights and Bikes oynanabilir durumda. “Hele şükür be, sonunda!” tepkileri eşliğinde ve merak duygusuyla girdim Nessa ve Demelza’nın macerasına.

Evet, Nessa ve Demelza. Ana karakterlerimizin isimleri. Nessa, yaş ve boy olarak daha büyük, esmer saçlı, görece daha sakin ve olgun bir karakterken; Demelza, sarışın, kıvırcık saçlı, bisikletine aşık ve macera ruhu tavan yapmış bir karakter. İkili, Nessa’nın Penfurzy adasına gelmesiyle kazara tanışıyorlar. Demelza, adanın yerlisi; babası ve kazları onlara eşlik ediyor. Ailesi, adanın geçimini turizm sayesinde sağlıyor fakat babasının işinin durma noktasına gelmesiyle geçim sıkıntısına düşmüş durumda. Demelza, bu durumu değiştirmek için adada sürekli dile getirilen bir hazineyi bulmak amacıyla kankası Nessa ile birlikte altı günlük bir maceraya atılıyor.

Bu hazine avı macerası, oyunun ana hikâyesini oluşturuyor ve açıkçası pek de sürpriz içermiyor. Bu yüzden asıl odaklanmamız gereken yer, büyümüş bireylerin davranışlarını bir türlü anlayamayan, gördüklerini çocuk aklıyla değerlendiren ana karakterlerimizin diyalogları oluyor. Özellikle Demelza’nın fikirleri çok eğlenceli. Bazı yerlerde adada yaşamış şövalyeleri anlatırken, ekranda o anlatının canlanması gerçekten hoş. Ancak, ne yazık ki Nessa’ya pek ısınamadım ve ikilinin arasındaki diyaloglar yer yer sıkıcı hale geliyor.

İkili, birbirine çabuk ısınıyor ve Stranger Things tadındaki maceradan çeşitli güçler sayesinde başarıyla çıkabiliyorlar. Bu güçler oyun ilerledikçe açılıyor ve her iki karakterde üç tane olmak üzere toplam altı farklı özellik mevcut. İlginç kılınmak için çaba harcanmış ama çok da zevk veremeyen bir oynanış sunuyor. Özellikler ilk bakışta çok farklı duruyor; mesela Demelza’nın tuvalet pompası. Hem yere istediğimiz kadar koyabiliyoruz, hem de ok gibi fırlatıp kapılara ya da düşmanlara saplayabiliyoruz. Her özelliğin iki ayrı kullanımı var ve bunları kullanmak için tuşa basılı tutmak gerekiyor.

Knights and Bikes, sadece önümüze geleni vurduğumuz bir oyun olmamak için çabalamış. Oyun güzel olsun diye gerçekten ekstra bir efor sarf edildiğini hissedebiliyorsunuz. Oynanış açısından devamlı olarak gelen yeni özellikler ve yer yer aksiyon, yer yer bulmaca sekansları bir dinamik oluşturuyor. Gerek savaşlar, gerekse bulmacalar kötü değil; fakat beni eğlendirecek seviyede değillerdi. Beni eğlendirememesinin bir sebebi de oyunu tek başına oynamam olabilir. Çünkü oyun, her şeyiyle iki kişi oynansın diye tasarlanmış.

Sürekli birbirleriyle yarış yapan, konsoldan dövüş oyunu oynayan, kısacası önüne ne geldiyse kapışmak isteyen bir ortam var. Eğer tek başına oynuyorsanız, bunlar çok anlamsız hale geliyor. Çünkü rekabet anında diğer karaktere de geçebiliyorsunuz ve yapay zekaya karşı bir şey kazanmak, sizi pek mutlu etmiyor. Neyse ki her şeyi örtbas edebilecek bir güzellik var oyunda. Oyunun her bir köşesi harika bir görsel ziyafet sunuyor. Her yer cıvıl cıvıl, rengârenk. Baktıkça bakasınız geliyor. Üstelik kendine has, el işi kâğıdıyla yapılmış gibi hissettiren bir ortam var. Binalar, karakterler, animasyonlar… Hepsi kâğıda çizilmiş de elle oynatılmış gibi duruyor. Bu tasarım, oyunun tartışmasız en güçlü yanı ve orijinal yönü. F11’e basmadan duramayacağınız bir yapım Knights and Bikes.

F11’e basıyoruz bol bol, güzel tamam ama aynı zamanda yer yer ses kapama tuşuna da basabilirsiniz. Çünkü bazı nesnelerin ve karakterlerin sesleri kulak tırmalayıcı olabiliyor. Mesela iki karakter koşarken ağızlarıyla motor sesi yapıyorlar. Fikir olarak güzel duruyor, değil mi? Ama gelin görün ki pratikte o sesler rahatsız edici hale geliyor ve ona özel bir ses ayarı yok. Ayrıca karakterlerimizin de konuşmaları metin üzerinden ilerliyor. Normalde bu durumu hiç dert etmezdim ama bu oyun için karakterlerin sesinin olmayışı, atmosferi zenginleştirecek bir hamle olurdu. Ancak bütçe sıkıntısı sanırım bu hale mecbur etti.

Oyunda müzik olarak çok az şarkı yer alıyor. Bu şarkılar gayet güzel ve eğlenceli. Hatta bu sahnelerde gerçekten keyif aldığımı söylemeliyim. Ama oyunun büyük bir kısmı sessizlik içerisinde geçiyor ve bu durum, oyuncunun oyuna girmesine engel olabiliyor. Keşke fazlaca şarkı ekleselermiş dedim. Sonuç olarak, Knights and Bikes potansiyelinin tamamını yansıtsa, çokça dile getirilecek bir oyun olabilecekken bunu başaramayan; ama sevdiğiniz biriyle oynadığınızda gayet eğlenceli bir deneyim sunan sevimli bir yapım.