La Quimera: Nostaljik Bir FPS Denemesi mi, Yoksa Tam Bir Hayal Kırıklığı mı?

PS3-Xbox 360 dönemindeki FPS/TPS bolluğuna özlem duymamak elde değil. O dönemde Call of Duty ve Gears Of War benzeri oyunlarla çokça eğlenceli vakit geçirmiştik ama şimdilerde tekrar bu oyunları denemek yine eskiye dönüş, biraz nostalji yolculuğu gibi gelse de, aynı tadı verebilir mi? İyi de, ne olmuştu o yıllarda? Şimdi ise karşımızda La Quimera gibi bir oyun duruyor. Belki de “Neden bu kadar kötü yapıldı?” sorusunu sormamıza sebep olacak kadar kötü. Neden kötü mü? Hadi, elden geçirelim bakalım.

Yıl 2064. Artık her şeyin tanıdık bir dünya yaratımıdır desek, çok da doğru olmaz. Ulus devletlerin yerini mikro devletler almış, teknolojik gelişmeler hem harika hem de felaket boyutlarına ulaşmış. Hatta robotların da bir kafayı yiyip felakete katkıda bulunduğunu söylemek gerek. Oyun fikri Nuevo Caracas diye hayali bir Güney Amerika şehrinde geçiyor. Kahramanımız bir paralı asker olarak gruba katılmaya çalışıyor ama önce onunla dalga geçiyorlar, sanki bir komedi filmindeyiz. Sonunda bir eğitim var mı var, ama o kadar sıkıcı ve yetersiz bir eğitim ki, “Ben burada ne yapıyorum?” dedirtiyor. Oyun ilerledikçe sıfırdan yavaş yavaş nişan almayı öğreniyorsunuz, ardından gruba katılıyor ve ilk görevimize çıkma şansı buluyoruz. Fakat o da ne? La Quimera, dünyasını tanıtma konusunda aşırı yetersiz bir yapım olarak karşımıza çıkıyor.

La Quimera’nın tanıtımında ünlü yönetmen Nicholas Winding Refn’in adı geçiyor ama bu tamamen marketing oyunu! Gerçekten onun yaratıcı gücünden bir şey var mı? Oyun, hikâye ve dünya yaratımında hiçbir öne çıkmayan unsurlarla dolu. Her şeyin ötesinde o kadar kötü yazılmış ve kurgulanmış bir hikaye var ki, daha aniden milattan sonra cehennem köyü olan bir yer yazılsaydı, böyle salak bir yapıma dönüşmezdi. Düşünsenize, bu kadar yetersiz bir içerikle nasıl bir yol kat edebilirsiniz ki? Girişte sıkışıp kalıyor ve oyuncuya hiç hoş bir deneyim sunmuyor.

Oynanış kısmında Exosuit güçleri öne çıkıyor fakat ortada sadece üç görev var. Birini zaten Exosuit olmadan yapıyorsunuz, bir diğerinde de sibernetik güçlerinizle oynamaya başlıyorsunuz ama ne yazık ki tüm bunlar 3-4 saatte bitecek kadar kısa. Bu süre, oyun zor olduğu için de biraz uzuyor fakat etkin bir oynanış keyfi vermiyor. Olayın vahim tarafı, oyun sizi bu zorlukların üstesinden gelebilecek kadar eğlenceli bir deneyim sunmaması. Silahların ses ve görsel geribildirimi ortalamada kalıyor ama düşmanlara kurşun sıkmak sinir harbi haline geliyor; bir de arada bağlantı problemleri eklenince eğlence yerini hüsrana bırakıyor. Yani o “ölüm” moduna girdiğinizde, bazen bir loading ekranında kalırken, aniden kırılma noktası yaşatıyor.

Üzerinizde bir tüfek, bir tabanca ve el bombası ile mi başlayacaksınız? İşte juju oyunun can alıcı noktası. Silahlar arasında geçiş yapmak zorundasınız ama istediğiniz her şeyi önceden seçemiyorsunuz. Sızlanmalar dönmeye başlıyor! Evet, Exosuit güçlerinizi sadece dört görevde kullanabiliyorsunuz ve ardından o korkunç “Horde Mode” haritasına sahipsiniz ki o da başka bir hayal kırıklığına dönüşüyor. Yani özün özünde, oynamak zorunda kalacağınız görevleri tekrar oynayıp sıkılmak durumundasınız. Eğer eski okul oyunlardan zevk alıyorsanız, tabii ki başka bir şey bekliyorsunuz!

Bütün bu eksiltilerle dolu olan La Quimera, garip bir dönüm noktasına ulaşmış. Planlar, murat edilen tarih öncesinde erteleniyor ve 7 Mayıs’ta “Erken Erişim” olarak yayınlanıyor. Bir süre sonra oyunun teknik sorunları da ortadan kalksa da, içerik konusunda kayda değer bir ilerleme yok. Kayda değer bir iletişim yok ve bu durum zaten vatandaşlar için kaygı verici bir hal alıyor. Eric Hardy baksın, buna yönelik bir çaba olmadıkça neden bu oyunun potansiyelinden bahsedelim ki? Artıları:

• İçindeki bazı görseller hoş.

Eksileri:

• Teknik açıdan berbat.
• İçeriği yetersiz ve monoton.
• Hikaye fiyaskosu.
• Oynanışı ilgi çekmiyor.

SON KARAR: La Quimera’nın potansiyeli varsa bile, bana kalırsa kullanılmayı bekliyor. Bu kadar kötü bir yapımın çıkması endişe verici ve ben daha fazla hayal kırıklığına uğramamak için bu oyunun nasıl bir geleceği olacağına dair umutlarımı törpüledim. Bir sonraki oyuna kadar sabredip ben de idare ediyorum!