Mafia: The Old Country – İtalyan Mafyasının Derinliklerine Yolculuk

Mafia serisi benim için özel bir anlam ifade ediyor. 2000’lerin başında o taksiyi bayır aşağılara indirirken, Omerta’ya bir kez bile hıyanet etmedim; buna niyet edenleri de aynı gözle göremedim. İtalyan futboluna olan sevgimle olan ilişkisini tam olarak bilemesem de, İtalyan Mafyası beni etkiliyor. Bu sefer, Hangar 13 bizi doğrudan İtalya’ya, hatta Sicilya’ya götürüyor. Zira bu ülkede Kuzey-Güney çatışması oldukça büyüktür ve üvey evlat olarak görülen Güney için yaşam, zengin Kuzey’e göre çok daha çetrefilli. Palermo’nun hemen altında yer alan cennet vatan Sicilya, muhteşem üzüm bağları ve dünyanın en iyi şaraplarının ortasında bir Omerta hikayesi sunuyor: eski dünyanın değişime ayak uydurma öyküsü. Enzo’nun, sosyalistler ve anarşistlerin yükselişi ile tanıklık ettiği kendi isyanı ve yükselişine şahitlik ediyoruz. Ana karakter Enzo etrafında şekillenen bir hikaye var ama arka planda Birinci Cihan Harbi’ne doğru giden değişen bir dünya da mevcut. Güney, dünyanın geri kalanıyla çok fazla irtibat kuramasa da Amerika’nın keşfi her şeyi altüst etmiş durumda.

Depremler Oluyor Beynimde İtalya, sömürge dönemine gecikmiş bir biçimde Eritre’den köleler getirebilirken, Güney’de her işi Sicilyalı çocuklar üstlenmek zorunda. Etna Yanardağı’nın eteklerinde maden işlerinde ölüm tehlikesini göze alan Enzo, kardeşiyle birlikte tek hayali La Merica yani Amerika’ya kaçmak ve hayatlarına yeni bir başlangıç yapabilmek. Babaları tarafından satılan iki kardeş, her gün yaşam mücadelesi verirken ölümle kıyaslaşıyorlar. 1900’lerin başında iş güvenliğinin pek önemsenmediğini tahmin edersiniz. Enzo, bu güvensizlikle karşılaştığında “bu hayat olamaz” diyerek kaçmaya karar verir. Her mafya hikayesinde olduğu gibi kaybedecek hiçbir şeyi olmayan bu cesur çocuk, bir ailenin himayesine alınıyor. Don Torrisi’nin ünlü şaraplarının yetiştiği bağlar, Enzo’nun yeni evi oluyor. Her zamanki gibi küçük ama önemli işler sonucu Enzo’ya kendini kanıtlama fırsatları doğuyor ve Etna’nın gölgesinde, mafyanın ortaya çıkma sebeplerine yakından tanıklık ediyoruz.

Kanunun Olmadığı Yerde Mafya Çıkar Emrah Safa Gürkan’ın Mafya’nın tarihini anlatan harika bir YouTube videosu, bu oyunu oynamadan önce izlediğim için kendimi şanslı hissediyorum. Çünkü yasaların geçersiz olduğu Güney’de, insanların mafyaya neden ihtiyaç duyduğunu çok iyi açıklıyor. Don Torrisi’nin asıl işinin şarapçılığın yanında insanlara “koruma” satmak olduğunu görüyoruz. “Burada çok haydut var, her ay bana 100 lire ver, ben de seni bu haydutlardan koruyayım” mottosuyla başlayan bu hikaye, kendi onur kodu olan Omerta’nın doğmasını sağlıyor ve Amerika’yı da sarıp sarmalıyor. Sicilya’da neredeyse hiç polis yok; mevcut olanlar da aşırı yozlaşmış durumda. Parayla ve güçle kanunlar satın alınabiliyor. İnsanları dize getiren şey ise Omerta… Dönemin siyasi atmosferinde büyük bir sosyalizm yükselişi olduğu da dikkat çekiyor. Hatta Mussolini’yi dahi yakından etkileyen bu İtalyan sosyalistleri, oyunda işçi hakları ile karşımıza çıkıyorlar. Ancak buranın kendi yasaları var ve sendika, grev gibi terimleri duymak bile Don Torrisi’nin tepkisini çekiyor. Üç gün öncesine kadar son derece kötü şartlarda çalışan bir işçi olan Enzo, yeni patronuna yaranmak adına gerekli müdahaleleri yapıyor; iş aksarsa para kazanılamaz, para kazanılamazsa Torrisi mutsuz olur…

Cennet Vatan Sicilya Etna’nın oldukça aktif olduğu yıllarda, Sicilya gerçekten büyüleyici bir manzaradadır. Şirin sahil kasabaları, muhteşem doğası, üzüm bağları ve tarihi yapıları ile burayı keşfetmek mümkün. Ancak bunun nasıl yapılacağı konusunda dikkatli olmalısınız. Neyse ki Mafia: The Old Country lineer bir oyun akışına sahip. Arada nadiren haritada dolaşmanıza izin veriyor ama bunu hemen kapatarak seyahate geçme seçeneği de mevcut. Ancak sadece Enzo ile yolculuk yapmıyorsanız bu özelliği kullanmanızı pek önermem. Tıpkı diğer Mafia oyunlarında olduğu gibi, bu oyunda da bolca keyifli araba sohbeti mevcut. Sicilya’nın bu muhteşem atmosferini at sırtında da deneyimleyebilirsiniz. Tıpkı Red Dead oyunlarındaki gibi at üzerinde ilerlerken çevreyi seyrederek büyülenmek mümkün. Oyunun akışının beni bu kadar mutlu etmesi gerçekten anlaşılır bir şey; uzun zamandır böyle lineer bir hikaye oyunu hasretle bekliyordum. Devasa, açık dünyalardan sonra, başı ve sonu olan görevlerle sadece hikaye üzerinde yoğunlaşmak harika. Old Country’nin en başarılı yanı da bence bu; hikayeyi merkeze almak. Size gereksiz yan görevlerle yüklenmiyor, “şurayı bul” diyerek kaybolmanıza sebep olmuyor. Bir mafya üyesinin yapması gereken her şeyi, zamanında ve doğru bir şekilde gerçekleştiriyorsunuz.

Mafya Gizliliği Böyle Bir Şey Değildi Ama… Oyunda en çok canımı sıkan unsurlardan biri, gereksiz yere zorlama gizlilik görevleriydi. Bazı işleri gizli yapmak gerekebilir fakat bunu her 2-3 görevde bir zorunlu hale getirince, eğlence kalitesi düşüyor. Dönemin silah çeşitliliğinin sınırlı olduğu gerçeğini kabul ediyorum ama yine de çok sayıda çatışma görevi varken, oyuncuları sıkıcı yapay zekaların peşinden sürüklemek hoş olmadı. Özellikle oyunun sonlarına doğru yaşanan bir gizlilik sekansı, oyun eğlencemi oldukça etkiledi. Silah çeşitliliği sınırlı, bunu belirttim ama olan silahları kullanmak da düşündüğünüz kadar kolay değil. Aim assist kullanmıyorsanız, silahların kontrolleri oldukça zorlayıcı olabilir. Tarama tüfeği olmaması da, her seferinde tek tek ateş edilmesini gerektiriyor; bu da başıboşluk konusunda sıkıntı yaratıyor. Bir noktadan sonra bu mekaniklere alışıyor ve daha cesur davranıyorsunuz ama alışma süreci biraz zaman alıyor. Ayrıca oyunda charm sistemi mevcut; burada bir büyük, dört de küçük charm ile oynanışı kolaylaştırabilirsiniz. Büyük charm ile ölümcül hasardan bir kereye mahsus kaçınmayı tercih ettim, küçükler arasında ise genelde cephane vereni ve sonlara doğru bulduğum şarjör değiştirme hızını arttıranı kullandım.

Bıçak Kuşananındır Silahların pek etkili olmayışı, herkesin cebinde bir bıçak taşımasını zorunlu kılıyor. Enzo’nun bir bıçağı var, hatta oyundaki dükkanlardan çeşitli bıçak tipleri arasında tarzınıza en uygununu seçmek mümkün. Fırlatıp geri toplanabilen bıçakların yanı sıra, ele sağlam oturan, düşmana güçlü hasar veren bıçaklar da var. Dayanıklılık, bıçak için kritik öneme sahip çünkü görevlerde bazı kapıları ve kutuları yalnızca bıçak ile açmak gerekiyor; bu da bıçağın dayanıklılığını düşürüyor. Biley taşları ile bıçağı yeniden keskinleştirmek mümkün, ancak körelmiş bir bıçakla devam etmek hiç de iç açıcı değil… Düşmanları gizlice öldürme seçeneğiniz varsa, bıçak kullanırken dayanıklılık puanı kaybediyorsunuz. Alternatif olarak ben, genellikle boğma eylemiyle E tuşuna bastım. Yapay zeka pek sizi fark etmiyor, bu nedenle birini boğarken yakalanma korkusu taşımaya gerek kalmıyor. Bıçakların gerçek güzelliği, oyunda bazı patron dövüşleriyle birlikte belirginleşiyor; bunlar 1vs1 bıçak dövüşleri şeklinde gerçekleşiyor. Düşman saldırılarını bloke edip ya da kaçınmaya çalışıyorsunuz. Saldırırken de doğrudan saplamanın yanı sıra, rakiplerin gardını kırmak için tüm gücünüzle vurumanız da gerekiyor. Bu patron dövüşlerinde, çeşitli ara sahneler heyecanı artırmayı başarıyor.

Lineer Oyun Özlemi Anlatacak bir hikayesi olan ve bunu saptırmadan sunan çok az oyun kaldı, sevgili Oyungezerler… Old Country’de ben de geçmişe doğru bir özlem giderdim. Görev tasarımı oldukça basit ve başarılı. Yeni bir bölüm başlatırken ya bir diyalogla başlıyor ya da bir yolculuğun ortasında Enzo’yu, Cesare’nin saçmalıklarından bıkkın bir halde buluyorsunuz. Mafyanın doğuşu ve kaosuna tanıklık ederken, iç içe geçmiş bir aşk hikayesi de mevcut ki bu, Ferhat ile Şirin’e taş çıkarır. Aslında Enzo eski işinde dağları deliyordu fakat aşk her zaman bu çabayı sonuçlandıramayabiliyor. Hikaye temelli bir oyun olduğu için karakterler ve hikaye detayları hakkında fazla yorum yapmaktan kaçınıyorum. Mafia serisine benim gibi düşkünseniz, The Old Country’de sizler için bolca sürpriz olduğunu belirtmek yeterli. Ancak oyunun dezavantajlarından biri de yan karakterlerin pek tatmin edici olmaması. Luca dışında gerçekten sevdiğim hiç kimse olmadı. Genç ve yükselmeye çalışan Cesare, kısa yoldan zirveye çıkmanın derdinde oldukça kafa ütüleyici. Enzo’nun karakter gelişimi oldukça iyi işlenmiş ama ona bu yolculukta eşlik edecek mentor, Luca dışında yok. Don Torrisi, bilinen Mafia oyunlarındaki patronlardan farklı olarak yeni olmanın verdiği heyecanla biraz daha aceleci ama bunu “cool” durarak gizlemeye çalışıyor. Yanındaki Tino dışında diğer karakterlerin ise kısa bir süre sonra akıldan çıkması kaçınılmaz. Kısacası, açık dünya ve canlı hizmet oyunlarının egemen olduğu bu dönemde Mafia: The Old Country, Sicilya’da hoş bir tatil gibi göründü bana. Hikayesi, atmosferi ve Mafia serisiyle olan bağlantıları sayesinde oyunun pek çok anında yüzümde bir gülümseme belirdi. Bu gülümsemelerin yanı sıra, Old Country’de bolca mafya trajedisinin de bulunduğunu söyleyebilirim. Ancak bu dünyaya girdiğinizde Omerta’ya karşı gelmek affedilemez. Bu Sicilya’da da, Amerika’da da böyle. Dolayısıyla İtalyan Mafyası’nın ekolünün dünyada eşi benzeri yok. Tüm bu kültürün nasıl doğduğuna dair tarihsel detaylar, benim gibi meraklılar için oldukça keyif verici. Umarım gizlilik görevleri biraz azaltılır ve bıçak dövüşleri artırılır. Belki opsiyonel birkaç yarış da eklenebilir. Yaklaşık 12-13 saatlik bir sinematik deneyim olarak Old Country, kesinlikle geçer not almayı başardı. Keşke Mafia 3 faciası hiç yaşanmamış olsaydı ve hikaye, İtalyan Mafyası üzerinden devam edebilseydi. Belki de bu oyun, Hangar 13’ü yeniden özüne döndürebilir?