Pathfinder: Wrath of the Righteous İncelemesi – Yenilikler ve Sorunlar

Pathfinder serisinin ilk oyunu olan Kingmaker’ı deneyimledikten sonra, ikinci oyun olan Wrath of the Righteous’ı muhtemelen çıkışından bir yıl sonra oynarım düşüncesindeydim. Ancak, farklı bir görev çağrısı karşısında kendimi karakter yaratma aşamasında buluverdim. Bu seriden bahsettiğimde, hikâyenin ilk oyunla hiçbir ilişkisi olmadığına dikkat çekmeliyim. İki oyun aynı dünyada, hatta aynı kıtada geçmesine rağmen, önceki oyunda gördüğümüz birkaç NPC dışında, herhangi bir bağlantı ya da hikâyeyi etkileyen değişiklik yok. Dolayısıyla, ilk oyunu oynamış olma zorunluluğunuz yok; fakat rol yapma oyunu (RYO) tutkunuz varsa, indirimlerden faydalanıp bug’lardan arındırılmış bir şekilde oynamak için Kingmaker fena bir seçenek değil. Aslında, Owlcat, Kingmaker’ın üzerine pek çok yenilik getirmiş. Örneğin, gereksiz erzak taşıma mekanizmasını kaldırmışlar ki bu, dungeon’da dinlenmek için zindanda 180 kilo yükü omuzlamanın yarattığı stresten kurtarıyor. Ayrıca, harita üzerindeki yavaşlama animasyonları da önemli ölçüde azaltılmış. Genel olarak ana haritada belirgin iyileştirmeler mevcut.

Rastgele Rastlaşmalar

Ayrıca, masaüstü rol yapma oyunu oynarken oyunculara biraz aksiyon sağlamak için kullanılan rastgele karşılaşmalar bu oyunda hâlâ yer almakta, fakat eskisine kıyasla daha az. Bu sistem, masaüstü oyunlarda bir derece mantıklı iken, Pathfinder gibi savaş odaklı bir bilgisayar oyununda sadece gereksiz uzatmalara sebep oluyor. Örneğin, 8 saatlik bir yolculukta karşıma çıkan iki aynı tüccar ve üç düşman grubuyla karşılaşmam gibi durumlar oldukça sık. Üstelik, Kingmaker’daki kadar mantıksız olmamakla birlikte (artık 3. seviye karakterlerin karşısına 2 devasa hava elementi çıkmıyor) yine de mantıklı bir durum sergilemiyorlar. Mesela, basit bir deri zırhla, elinde düz bir çelik kılıçla dolaşan zavallı haydutsun; neden yanında bir leoparla beraber gezen 6 kişinin yolunu kesip saldırıyor? Ne düşündüğünü sormadan edemiyorum!

Leopardan bahsetmişken, oyunda hayvan yoldaşlarınızla yola çıkmayı kesinlikle öneriyorum. Düşük seviyelerde, çoğu karakterden daha iyi savaşma yeteneğine sahipler. Zira 1. seviye halinizle sadece bir hamle yaparken, hayvanlar birden fazla saldırı gerçekleştirebiliyorlar. Bu, bazen grubun paladini döğüşürken, atının düşmanları alt etmesine sebep olabiliyor; bu da oldukça gurur kırıcı bir durum. Ama bír yapılacak şey yok, sonuçta at var!

Yeter, Okçular Vakfına Çevirdiniz Burayı!

Hayvan yoldaşlar dışında, oyundaki pek çok karakter sınıfı da dengede değil maalesef. Örneğin, büyücü karakterlerinizin, düşmanların büyü direncini aşmak için Spell Penetration yeteneklerini tam olarak almak zorundalar. Aksi taktirde, zaten sınırlı sayıda olan büyüler, düşmanların çoğunun büyü direncine takılacağından, etkisiz hale geliyor. Elektrik veya ateş büyülerine odaklanırsanız (ki en iyi elemental büyüler genellikle bu iki türdendir) bu sefer “Ascendant Element” mythic yeteneklerini de almanız gerekiyor. Aksi takdirde, düşmana zarar vermeye çalışmak yerine destek büyülerine yönelmek zorunda kalacaksınız. Bu da büyücülerinizin başka ilginç yeteneklerle özelleşmesini engelliyor ve hepsini tek bir kalıba sokuyor. Okçular ise etkili bir şekilde atış yapmaya devam ediyor; bu, savaşçılarınızın bir ya da iki atış yapabildiği turlarda okçuların 4 ok atarak ortalığı süpürmesine neden oluyor.

Yeni bir fırsat çıkınca, bir NPC karakterinizde değişiklik yapmanıza izin veriyor. Başlangıçta birkaç deneme bedava; sonrasında ise bu işlem için bir miktar para ödemeniz gerekmekte. Eğer paladinliğinizden memnun değilseniz, o zaman Magus olmayı seçebilirsiniz. Hatta karakterinizin ırkını, ismini, doğum tarihini değiştirmeniz bile mümkün. Kimse de size “Bu adam daha önce elf değildi mi?” demiyor; herkes oldukça anlayışlı. Oyun içinde bu değişikliklerin açıklaması biraz tuhaf gelebilir ancak oynanış deneyimini artırdığı da yadsınamaz. Dolayısıyla çok fazla değişiklik isteyen kahramanlara karşı anlayışlı olalım.

Esas Bir Cüce Vardı Burada, Ne Oldu Ona?

Ne yazık ki, ana karaktere gösterilen bu anlayışı sevgili yoldaşlarıma gösteremiyorum. Ne kadar sıkıcılar! Biraz heyecan katın, lütfen! Ya da hayat hikâyenizi her sorulduğunda anlatmayı bırakın! Daha önce Baldur’s Gate NPC’leriyle uzun tartışmalara giren biri olarak, bu oyundaki düz yazılar beni bile bıktırıyor. Kullanıcı sözleşmesini imzalar gibi “He, he” deyip geçiyorum. Kendi doğum ülkesinin kalkınma planını anlatan karakterin bana ne? Anlayacağınız, partinize katılan yoldaşlar beklenmedik derecede sıradan ve sıkıcı hale gelmiş. Onlar hakkında olumsuz söyleyemem, ama biraz daha derinlik katmalılar. Nitekim görevleriyle konuşmaya başladıkça, bir bağ kurma hissetmeden gidecekleri zaman “Tamam, görüşürüz!” dememek için kendimi zor tutuyorum. Zira aynı karakteri birkaç para karşılığında yaratabilirim.

Yoldaşlar arasında kendine her konuda bir şeyler söyleyebilen Daeran, iblisleri bile dost olarak çağırmaya çalışan Ember ve düşmanı önce sözlü çekişmeye tabi tutan Nenio benim için vazgeçilmezlerim arasıdna. Sosiel ve Seelah da derinlik olarak zayıf ama ilginç görev dizileri sunuyorlar. Diğerlerini ise kuşatma sırasında kaybedersem altı ay sonra düşünmekten başka bir şey aklıma gelmeyecek. Aslında, ilk oyundaki karakterlerin çok daha canlı ve ilgi çekici olduğunu hatırlamalıyım. Onlar, belirli bir bağ ile krallık yönetiminde aktif rol alıyor ve kişiliklerinin değişimleri, krallığın işlerine de yansıyarak sizi daha fazla bağlıyordu. Şimdi ise yoldaşlarınız kalede durmuyor, sokakta alakasız yerlerde takılıyor ve kendi görevleri dışında sizlerle etkileşimde bulunmuyorlar. Hatta sadece insani davranışlarda bulunan karakter, bir anda sizinle aşk yaşamaya dair duygular beslemeye başlayabiliyor. Bu, başlatmadığınız bir ilişkiyi bitirme gereksinimi doğurabiliyor. İnternetteki pek çok kişi de bu duruma şaşırmış; dolayısıyla mesajı almadığım düşünülemez. Artık gönül fermanının 3 kopyasını imzalatmadan kimse birine aşık olamayacak. Lütfen, burada iblis ordularına karşı sefere çıkıyoruz; kumandanın ayarlarıyla oynamayın.

Bak Ruşen Amca’nın Oğlu Solasta’ya…

Şimdi ise oynamayı bir kenara bırakıp oynanışa gelelim. Kingmaker’daki sıra tabanlı dövüş sistemi beğenilmiş olacak ki, bu oyun artık gerçek zamanlı ve sıra tabanlı modlar arasında geçiş yapmanıza izin veren bir tuşla geliyor. Bu geçişin oyuncuya avantaj sağlaması iyi bir düşünce olsa da pratikte nasıl işliyor dediğinizde, Pandora’nın kutusunu açıyorsunuz. Zira Solasta ile D&D 5E sistemine öyle bir alıştım ki, Pathfinder kurallarını boğazlama isteğim artıyor. Geri dönüp Solasta’nın puanını bir yarım puan yükseltemez miyiz?

Silah değiştirmenin tüm aksiyonu harcadığınız turu tüketmesi veya düşmana yaklaşırken eyleminizi gerçekleştirip kalan hareket hakkınızı kullanamamanız gibi ufak problemler, her dövüşte can sıkıcı hale geliyor. Sonuç olarak, “Yeter!” diye oyunu gerçek zamanlı modda “Taktik maktik yok; bambambam!” diye oynamaya itiyor sizi. Ben sıra tabanlı oynamayı sevdiğim için, oyunun ilk bölümünü tamamen o şekilde geçirdim. İlk büyük savaşı da sıra tabanlı modu kullanarak yaptım; o kadar uzun sürdü ki grubun mongrel okçusu yaşlandığı sırada öldü. Gerçekten 3 saat süren bir savaş yaşadım; insaf!

Peki, sıra tabanlı dövüşleri ne zaman kullanacağız? Karşınızdaki düşman az ve zayıfsa, bunun bir anlamı yok; altısınız ve düşmanınıza dalıyorsunuz. Ancak meydan muharebesi yapıyorsanız, herkesin sırasını beklemek saatler alıyor. Eğer o ortamda korumanız gereken NPC’ler varsa, özensizce gidip kendilerini öldürtüyorlar. Yani, sıra tabanlı modu, dar alanlarda 5-6 güçlü düşman ya da boss dövüşleri için kullanmak mantıklı hale geliyor. Bu da insanı biraz sıkıyor.

Oyun içindeki en keyifli savaşlar, ordu savaşları oluyor. Heroes of Might & Magic oynadıysanız, bu sıra tabanlı strateji bölümlerine yabancı kalmayacaksınız; dünya haritasında gezerek iblis ordularını temizliyor ve ele geçirdiğiniz kalelere binalar kurarak daha fazla asker üretiyorsunuz. Rol yapma oyunu bölümünde yaptığınız bazı seçimler, ordularınızın şekillenmesinde etkili oluyor. Strateji kısmıyla ilgili tek eleştirim ise, kaleye saldırırken ve savaşırken aynı haritaları kullanarak monoton bir deneyim sunması. Kaleyi savunan tarafın avantajı olsaydı veya ayrı bir kuşatma mekanizması eklenmiş olsaydı, deneyim çok daha eğlenceli olabilirdi. Benim düşünceme göre, oyundaki savaşlar bu kadarla sınırlı kalmamalıydı; geri kalanında kasaba ve köylerde daha fazlasını beklerdim.

Kısacası, Pathfinder: Wrath of the Righteous; iyi fikirler barındıran ancak uygulamada sıkıntılar yaşayan bir oyun. Şu anki haliyle yanlış işlenmiş bir cevher gibi görünmekte. Keyifli aspekleri var, ancak geneli bunaltıcı olduğu için oyuncuyu bir aşk-nefret ilişkisine sürüklemekte. Pathfinder’dan boynumuz kırıktan başka bir şey çıkmıyorsa, bir de alternatiflere bakmakta fayda var. Özellikle Tyranny, Pillars of Eternity 1-2, Tides of Numenera veya Wasteland 2-3 gibi diğer seçeneklerle karşılaştırıldığında, bu oyun oldukça sönük kalıyor.