Oyun evreninin sanatsal bir temsili olması gerektiğine dair tartışmaların merkezinde yatan unsurlardan biri bence Silent Hill 2’dir. 2001 yılında çıkan orijinal oyundan bahsediyorum, ama bu eseri yalnızca klasik ifadelerle, bir şaheser olarak nitelendirmeden nasıl tanımlayabilirim? Silent Hill 2, sadece bir oyun olmanın ötesinde, oyuncuları duygusal ve zihinsel bir yolculuğa çıkaran derin bir psikolojik deneyim sunmayı hak ediyor. James Sunderland’ın kayıp eşiyle olan yolculuğu, her adımda daha derin bir varoluşsal sorgulamaya dönüşüyor; bu da bir yağlıboya tabloya bakmanın getirdiği kaybolma hissini yaşatıyor. Girişim biraz sübjektif olsa da, Silent Hill 2’nin yalnızca seriyi değil, oyun türünü de dönüştüren devrim niteliğinde bir yapım olduğunu söylemek çok zor değil.
Yaratılan klostrofobik atmosfer, sınırları zorlayan grafikler ve sunulan korku unsuruyla Silent Hill 2, benzerlerinden farklı bir yere konumlanıyor. 23 yıl önceki bir oyundan bahsetmenin verdiği duygu belki de geçmişe duyulan bir özlem, ne de olsa o zamanlar hayal gücümüzle kurduğumuz dünyaları da özlüyor olabiliriz. Zira teknik imkanlardaki sınırlılık, yaratıcılığımızı ateşliyordu. Fakat günümüzde geliştiriciler, karakterlerin hislerini ve çevresindeki derinliği yaşatmada daha donanımlı. Bu bağlamda, Bloober’in yeni Silent Hill 2’sini nasıl karşılayacağım hakkında bir tereddüt hissi sürekli zihnimdeydi. Remake’lerin alışveriş çantaları yoktur; orijinal yapımın ruhuna ne kadar sadık kalacaklarını tahmin edemezsiniz. Silent Hill 2, remake yapılması gereken en riskli oyunlardan biriydi. Bloober Team’in üstlenmesi bile cesaret gerektiriyordu ve mevcut ürünlerine baktığımızda büyük bir başarıya imza attıklarını söylemek mümkün. Bir Silent Hill 2 hayranı olarak, grafiklerine ve öyküsüne geçmeden hemen vurgulamak isterim ki, bu remake şimdiye kadar yapılmış en iyi Silent Hill 2’dir ve yapımcılar harika bir iş çıkarmışlardır.
Acı ve Yalnızlıkla Bekliyorum
Daha derin bir incelemeye başlayacak olursak; Silent Hill 2, üçüncü şahıs bakış açısıyla karakterinizi yönlendirdiğiniz bir aksiyon/ bulmaca macera oyunudur. Kahramanımız James Sunderland, üç yıl önce hayatını kaybeden eşi Mary’den bir mektup alır ve onu Silent Hill kasabasındaki ‘özel yerlerinde’ beklediğini öğrenir. James, bu duruma inanamasa da Silent Hill’e doğru yola çıkarak eşi için arayışa koyulur. Oyun, James’in biraz saf bir karakter olması dolayısıyla başlarda “Silent Hill’in her yeri bizim için özel, onu nerede bulacağım?” gibi yanılgılarla başlıyor ve kasabanın her köşesini talan etmeye kadar giden bir hikaye sunuyor.
Silent Hill, bir göl kenarı kasabası olup, standart şehir yaşamında bulunabilecek her türlü mekanı barındırmaktadır. Oyun, kasabaya bitişik bir otoyolda bulunan bir tuvaletle başlıyor; ormanın derinliklerine doğru ilerleyip mezarların içinden geçtikten sonra, asfalt caddelere ulaşıyorsunuz. Restoranlardan benzin istasyonuna kadar oldukça düzenli bir kasaba ama tek bir problem var; yoğun bir sisle dolu ve sokaklarda tek bir insan dahi yok. İlk hedefiniz Rosewater Park; fakat oraya giden yollar ya kaybolmuş ya da yüksek demir tellerle kapatılmış durumda. Duvarlardan atlayarak veya çeşitli binaların içinden geçerek yolunuzu bulmalısınız.
Biliyorum, Sana Asla Affetmeyeceğim Korkunç Bir Şey Yaptım
Oyun dinamiklerinin genel ilerleyişi bu yapıyla şekillenir; James’in bir yere yönelmesi gerektiğinde, burayı haritasına işaretliyor ve siz de kararlılıkla yol alıyorsunuz. Remake’deki harita kullanımı, orijinal oyundan daha aktif hale getirilmiş ve bunun bir yaşam kalitesi geliştirmesi olarak tanımlamak daha doğru olur. Yol boyunca karşılaştığınız bazı kilitli kapılar veya geçilemez alanlar, James’in haritasında not alınıyor. Bu kapılar, bazen kırmızı ile işaretlenip açılmayacak şekilde veya düz kırmızı bir çizgiyle ‘ileride açılabilir’ şeklinde belirtildiği için, harita kullanımını anlamanıza yardımcı oluyor.
Ayrıca karşılaştığınız bulmacalar, genellikle bir anahtarla veya şifreyle ödüllendiriliyor ve bu şekilde oyundaki ilerleme sağlanıyor. Bina içerisine girdiğinizde, ilgili temaya göre hazırlanmış bir bulmacayla mutlaka karşılaşıyorsunuz. Örneğin, hastanedeki bulmaca üç farklı hastanın bilekliğini bulup birleştirmeniz gerekiyorken, her bilekliği çeşitli bulmacalar çözerek topluyorsunuz. En nihayetinde, bu anahtarı kullanarak ilerleyiş gerçekleşiyor ve olaylar böyle devam ediyor.
Burada Yatarken Kendimi O Kadar Zavallı ve Çirkin Hissediyorum Ki…
Oyun, bulmacalarının çeşitliliği ve zorluğu açısından oldukça adil bir yaklaşım sergiliyor. Başlangıçta üç farklı zorluk seviyesinden birini seçiyorsunuz; buna bağlı olarak da oyun boyunca değişen bulmacalarla karşılaşıyorsunuz. Zor bulmacalardan başarı elde ettiğinizde tatmin duygusu yerinde oluyor. Orijinal oyuna bağlı kalınarak bazı bulmacalar birebir aktarılmış; bazıları değiştirilmiş ya da farklı bir yaklaşımla tasarlanmış).
Aksiyon kısmında ise, yapımcılar güzel bir iş çıkarmış. Orijinal Silent Hill 2’nin yaratıkları, görselliklerinde 23 yıl sonra bazı güncellemeler almış. Yaratıkların sisli dünyasında değişim geçirirken, karşınıza çıkan karakterlerle olan etkileşimler oldukça etkileyici. Her şeyin yanı sıra, karakterler arasında bağlantılar ve yaşadığı travmalar, James’in iç dünyasının bir yansıması olarak karşımıza çıkıyor. Örneğin, Piramit Kafa James’in yaptığı hataların ve karanlık seçimlerin somut hali. Karakterlerin her biri, James’in zihinsel durumu ile bağlantılıdır ve bu durum, oyunun benzersiz bir deneyim sunmasını sağlıyor.
James… Beni Mutlu Ettin…
Özetlemek gerekirse, remake’in bu kadar başarılı olmasına dair umudum pek yoktu. Esas olarak, Silent Hill 2’ye olan özlemimizi yeniden canlandıracağı ve bugünün teknolojisiyle yeniden ne hale gelebileceğini düşündürtecek bir deneyim bekliyordum; sonuç olarak, mükemmel bir yapımla karşılaştım. Beklentilerimin çoğunu fazlasıyla aştı. Silent Hill 2’nin özüne duyulan saygı ve sunulan deneyim, onu farklı kılmakta ve günümüzde bu tarz bir yapım bulmak oldukça zor. Silent Hill 2 benim için apayrı bir yere sahip fakat remake’in de kendine has bir yeri olacak kesinlikle.
