Oyun dünyasında dinozor oyuncuların perspektiflerini iki önemli döneme ayırabilirim: 2010 öncesi ve sonrası. Yaşım otuz civarında olduğundan, kendimi dinozordan farksız görmüyorum ve bu süreç hakkındaki düşüncelerimi paylaşmak istiyorum. 2010 öncesi dönemde, grafik ve oyun boyutlarının önemi oldukça fazlaydı. Oyuncular her zaman açık dünyanın ve etkileyici grafiklerin peşindeydi. Bazı oyunlar kalitesiz olsa da, bu tür oyunlar mutlaka bir şekilde satış başarısı elde ediyordu. Ardından 2010’lu yıllara geldiğimizde, bağımsız geliştiriciler “Biz de buradayız!” diyerek tutkularıyla müthiş oyunlar geliştirmeye başladı. Braid, Limbo, Fez, Super Meat Boy gibi oyunlar bu dönemde tanınmaya başladı ve bugün bile Hades gibi oyunlar Call of Duty serisiyle yarışabiliyor. Outlast ve Resident Evil gibi yapımların satış rakamlarına ulaşabiliyor. Bunun en büyük sebeplerinden biri de, yaratıcılığını ve tecrübesini harmanlayarak Limbo ve Inside gibi bağımsız başyapıtlar üretmiş olan Playdead Studios’tur. Somerville oyunumuz, Playdead tarafından geliştirilmemiş olsa da, eski CEO’su ve kurucu ortağı olan Dino Patti’nin bu projedeki katkısı oldukça büyük. Somerville, Dino’nun Playdead’den ayrılmasının ardından kurduğu Jumpship’in ilk oyunu. Limbo ve Inside’ın arkasındaki deha, Somerville’in de arkasında. En güzel yanı ise, bunu oyunun her anında hissediyor olmamız.
Dünyalar Savaşı v.982741
Somerville, Limbo ve Inside tarzı bir anlatım benimsemiş, fakat bu sefer sinematografik bir boyut ekleyerek deneyimi genişletmiş. Oyundaki diyalogların hiç olmamasına rağmen oldukça çekici bir hikaye mevcut. Diyalogsuz bir şekilde bu hikayeyi keyifle takip ediyoruz. Senaryoyu çok detaylandırmadan söyleyebilirim ki, ailece tatil planı yapıyoruz ve bir anda uzaylıların istilası gerçekleşiyor. İsmimiz olmayan kahraman aile babası olarak, ailemizden ayrılıp onları bulmaya çalışıyoruz. Spoiler vermeden burada kalsın, ama senaryo başlangıçta klasik bir Dünyalar Savaşı temasını andırıyor. Endişelenmeyin, hikaye derinleştikçe klişeleri ustaca aşarak farklı bir boyut kazanıyor.
Somerville’in temel mekanikleri platform türünde şekilleniyor. İki farklı platform mekanizmasına sahibiz. Uzaylılarla olan ilk temastan sonra, ana karakterimiz iki tür süper güç kazanıyor. Bunlardan biri, uzaylı formlarını eritme yetisine sahipken, diğeri bu formları katı hale getirmeye yarıyor. 4 saat boyunca bu mekanikler üzerinden oynasanız da, oyun kendini tekrar etmeden bu dinamikleri etkili bir şekilde kullanmayı başarıyor.
2D + 3D = 2,5D?
Somerville, Limbo ve Inside’dan en önemli anlamda ayrıldığı nokta, kamera açılarında beliriyor. Oyun, sinematik bir akış içerisinde sürekli kamerayı değiştiriyor. Bazen iki boyutlu platform kamerasında yan yana koşarken, birden TPS tarzına dönüşüyor ve eski Resident Evil oyunlarındaki gibi sabit kameralar eşliğinde oynuyoruz. Peki, bu kadar hareketli kamera açıları oyuna katkı sağlıyor mu? Dinamizm katıyor ve sinematik bir deneyim sunuyor, ancak teknik sorunlar yüzünden o kadar da keyifli değil. Bazen o kadar kötü ayarlanmış ki, ne karakterimizi görebiliyor ne de gitmemiz gereken yönü. Eğer bu zorluklarla baş edemeyecekseniz, bu tarz bir girişim içerisine girmemeliydiniz diye söylenmeden edemiyoruz.
Bölümü geçemiyor musunuz? Muhtemelen sorun sizde değildir…
Maalesef teknik sorunlar yalnızca kamera açılarında sınırlı değil. Oyun tasarımında da birçok aksaklık var. Görünmez duvarlar, bulmacaları çözmek için gereksiz zorluklar, anlamsız hatalar ve aksiyon sahnelerindeki yanlış kurgu gibi sorunlar mevcut. Bu durumlar hakkında daha fazla şey yazmak isterdim, ancak kısıtlı yerim olduğu için sıkıştım. Oyun o kadar çok probleme sahip ki, bazıları gelecekteki güncellemelerle çözülebilirken, birçoğunun düzeltilmesi devasa güncellemeler gerektiriyor. Görünen o ki, son kullanıcı deneyimi yeterince test edilmeden oyun piyasaya sürülmüş. Hatta benim gibi basit bir oyuncunun bile oyun üzerinde test yapması durumunda yüzlerce sayfa eksiklik ve hata raporu çıkarabilirdi.
Her ne kadar umarım güncellemeler ile bu sorunlar giderilebilir, oyunun optimizasyonu da oldukça kötü durumda. Xbox Series S’te bazen FPS değerlerinin 5-10 civarına düştüğü anlar yaşadım. Bağımsız oyunların en dikkat çekici özelliklerinden birinin optimizasyon sorunu yaşamadan sunulmuş bir deneyim olması gerektiğini düşünüyorum. Eski nesil konsollarda yaşandığı düşünüldüğünde, bu durumun ne kadar ciddiyet taşıdığını anlamak zor değil. PC’de de olumlu bir optimizasyon algısı oluşmadığına dair yorumlar mevcut.
Göm Göm Bir Yere Kadar Canım
Somerville’i eleştirdikten sonra, artık güzel yönlerinden bahsetme bölümüne geçebilirim. Jumpship, birçok noktada aksasa bile, son bölümde sağlam bir performans göstererek tüm bu sorunlara rağmen keyifli bir deneyim sunmayı başarıyor. Hikaye anlatımı gerçekten etkileyici ve film tadında. Tek bir kelime kulanılmadan hislerinizi derinden etkiliyor. Ayrıca görsel açıdan da büyüleyici bir sanat tasarımı bulunmaktadır. Tüm bunların üstüne harika müzikler eklenmesi ise ayrı bir güzellik katıyor. Somerville’i oynayıp oynamsınız, müziklerine göz atmanızı kesinlikle öneririm. Senaryodaki minimalist yaklaşım ve modern klasik müzik unsurları harika bir uyum sağlıyor.
Bulmacalar, saydığım sorunlardan uzak olduğu sürece oldukça zevkli, platform ögeleri keyifli bir şekilde kullanılmış ve 3-4 saatlik bir gameplay süresi ile güzel bir sonuç elde etmiş bir yapı var karşımızda. “Bu nasıl oyun?” dediğiniz an, oyun sizi öyle bir sahneyle karşılaştırıyor ki, “Vay be, neyse iyi ki affettim,” dedirtiyor. Somerville’in de hem günahları hem de sevapları bu denli bol.
Bir Limbo veya Inside değil… Ama o bir Somerville
Kısacası, Dino Patti ne yazık ki oluşturduğu büyük beklentileri karşılayamamış. Somerville, birçok hata barındıran ama yine de güzel bir oyun. Üzerinde daha fazla düşünülse ve biraz daha çalışılsa, “ÜÇTEE ÜÇ!” diye haykırabilirdik ancak maalesef, “Somerville de fena değildi, sevdim,” tadında kalmak zorunda oluyoruz.
