Tails of Iron 2: Geralt’ın Seslendirdiği Kral Arlo’nun Karanlık Serüveni

Doug Cockle, çoğunuz için sadece Rivia’lı Geralt olarak biliniyor olabilir, fakat benim için aynı zamanda Tails of Iron oyununun etkileyici anlatıcısıdır. Tails of Iron 2‘ye başladığımda, tanıdık sesi Ratdom’da yeni hikayeyi anlatırken yaşadığım keyfi anlatmam imkansız. İlk oyunda, Fareler Hanedanının varisi Redgi karakterini canlandırmıştık; babamızın vefatının ardından tahtın yüküyle başa çıkmaya çalışırken, acımasız Kurbağalar klanını ve onların sert lideri Greenwart’ı alt ederek krallığın yeni hükümdarı olmuştuk. İkinci oyun, Winter’s Edge kalesinde başlıyor ve bu kez Redgi’nin üvey kardeşi Arlo’yu yönetiyoruz. Kalenin lordu Lord Avor, onu babası gibi yetiştirmiş, ancak talihsiz bir şekilde Arlo da ‘babasının’ hayatını yarasaların lideri Count Kazzak’ın ellerinde kaybetmek zorunda kalıyor. Kış tacı, artık üzerine konacak bir baş olmadan Arlo’nun ayaklarının dibine yuvarlandı. Oyun boyunca, bu tür ürkütücü ve acımasız sahnelerle dolu bir hikaye bizi bekliyor.

Arlo, yaşananların ardından kendini Redgi gibi büyük bir sorumluluğun altında buluyor; önce Winter’s Edge’i güçlendiriyor, sonra da çeşitli klanları bir araya getirerek savaşı Kazak’ın kalesine taşıyacak. Tails of Iron 2, ilk oyundaki mekanikleri çeşitlendirmiş bir yapım. Savaş kısımlarındaki başarı oranı artmış, kontroller ise daha isabetli hale gelmiş. Müzikler yine etkileyici ve farklı mekanların grafikleri ile atmosferleri oldukça özenle hazırlanmış. Grafikler, gerçekten hayvanların başrolde olduğu bir oyun için oldukça stilize ve göz alıcı. Bu sefer, öncekine nazaran çok daha fazla çeşitlilikte düşmanla karşılaşıyoruz: kurbağalar, yarasalar, kirpiler, örümcekler, çıyanlar, akbabalar ve yılanlar. Boss karakterleri birbirinden zorlayıcı ve özellikle ilerleyen bölümlerde zorluk seviyeleri önemli ölçüde artıyor. Oyun metodik savaşlarıyla 2D soulslike olarak da tanımlanabilir, fakat soulsvania oyunlarındaki platform unsurları burada yok. Oyun, genel olarak bir hikaye etrafında dönerken karşılaşacağımız düşmanlar ve boss’lar şeklinde ilerliyor.

İlk oyunu sevmiş birinin Tails of Iron 2‘yi sevmemesi imkansız. Ancak, bu oyundaki bazı yeni fikirlerin bekleneni veremediğini de belirtmeliyim. Tails of Iron 2’nin belirgin özelliklerinden biri canavar avlarıdır. Bu avlar, silah ve zırh üretimi için gerekli malzemeleri toplamak açısından oldukça önemli. Arlo, bir anda bir witcher’a dönüşmüş gibi hissettiriyor ve hikayeleri gerçek Witcher’ımız tarafından seslendirildiğinde durum daha da etkileyici hale geliyor. Ancak bu yan görevlerde aynı formül tekrarlanıyor: Haritada canavarın yerini görüyorsunuz, oraya gidiyorsunuz, biraz hasar verip kaçmasını sağlıyorsunuz. Üçüncü noktada ise gidip canavarı kesiyorsunuz; bu döngü, farklı canavarlara rağmen sıkıcı hale gelebiliyor. Aynı tür canavarları tekrar tekrar avlamak gerektiğinde, bu kısım oldukça tekdüzeleşiyor. Aslında bunlar, sizden zarar gördükçe kaçan opsiyonel boss’lar olarak kalmış durumda; çeşitlendirilebilirlerdi.

Örneğin, oyuna eklenmiş olan tuzak sistemi, canavarlara karşı zekice kullanılmasını sağlamalıydı. Bu fikrin potansiyeli harcanmış. İlk oyunda yan görevler de sıkıcıydı ve Odd Bug Studio bu sıkıcı yapıyı aşamamış. Yeni eklenen tutunma kancası ise belirli bir amaca hizmet etmediği için gereksiz görünüyor. İlk oyunda zaten zıplıyor, merdivenlerden çıkıyor ve yatay merdivenlere asılıyorduk. Şimdi tutunacak kancaların eklenmesinin hiçbir anlamı kalmamış. Hadi bunu kullanarak gizli yerlere ulaşabiliyoruz desek o da yok; bu durum gereksiz hale getiriyor.

Yine de yeni eklenen biley taşını beğendim. Yalnızca iki tane taşıyabilme sınırı ilginç bir tercih olmuş; ancak, boss’lardan önce bu taşları kullanarak silah hasarımızı artırmak sürekli kullanılabilen bir mekanik sunuyor. Size savaşa hazırlandığınızı hissettiriyor. Ayrıca yeni bir büyü sistemi de savaşlarımıza ekstra kolaylık katıyor. Yıldırım çarpması ile düşmanları sersemletebilir, buz ile dondurabilir, zehirleyebilir veya ateşle yakabilirsiniz. Genellikle cooldown’ı gelen büyüyü sürekli kullanarak savaşıyoruz ama yine de bu güzel bir özellik.

Oyun içerisindeki savaş mantığı aynı kalıyor. Kırmızı uyarılı saldırılardan kaçmanız gerekmekte; sarı uyarılı saldırıları ise kalkanla savuşturup karşı saldırı yapabiliyorsunuz. Boss’ların saldırı düzenlerini iyi bir şekilde anlamak ve doğru zamanlama ile hareket etmek oldukça önemli. Normal zorluk seviyesi bile ilk başta “ben buraya neden geldim böyle?” dedirtecek kadar zorlayıcı olabiliyor. Ancak korkmayın, biraz ilerledikten sonra kontroller ve gelişmelerle birlikte “artık boss’lar korksun” moduna geçebilirsiniz. Yine de, sonlara doğru bazı boss’lar 20-30 denemeye kadar zorlayabilir.

Hikayeyi tamamladığınızda üç farklı bölgede üç yeni yan görev açılıyor ve bu görevlerin tamamlanmasının ardından üç farklı yarasa yumurtası kazanıyorsunuz. Ancak bu yumurtaların henüz bir kullanım alanı yok, bu da demektir ki DLC’lerin gelme olasılığı var. Bu, benim gibi Tails of Iron‘a doymayanlar için oldukça güzel bir haber. Tails of Iron 2, çıktığı yılın indie oyunları arasında kendini göstermeyi başaran ilk oyunun mirasını başarıyla devam ettiriyor ve gerçekten keyifli bir deneyim sunuyor. Yalnız, yeni fikirleri oyuna daha iyi entegre edebilselerdi, gerçekten mükemmel bir yapım olabilirdi; maalesef mevcut halleriyle “olmasa da olurdu” dedirtebiliyor.