The Outer Worlds 2: Uzayda Geçen Fallout’un Yeni Macerası

Fallout serisinin en çekici özelliklerinden biri, bize sunduğu alternatif bir gelecek. 1950’lerin müziği, televizyon reklamları, teknolojileri ve mimarisi, serinin atmosferini yaratmada büyük bir rol oynuyor. Gelecekte yüzlerce yıl olmamıza rağmen, 50’lerden kalma şarkılar eşliğinde, o dönemin bilim kurgu dizilerinden fırlamış robotlar ve araçlarla dolu bir dünyada macera yaşamak oldukça büyüleyici. Obsidian, bu formülü ustaca kullanarak Fallout: New Vegas ile büyük bir başarı elde etti ve Bethesda’nın en iyi Fallout oyununu yaratarak kalitesini bir kez daha ispatladı. Ancak, Bethesda asla Obsidian’a yeni bir Fallout yapma izni vermedi ve bu durum Obsidian’ı farklı bir yola yönlendirdi. Sonunda ortaya çıkan yeni fikri mülkleri ise The Outer Worlds oldu. Bu oyun, herkes tarafından “Uzayda geçen Fallout” olarak tanımlanmıştı. Bunun nedenini incelediğimizde, benzer oyun mekanikleri ve ögelerin bulunduğunu görmemiz mümkün.

The Outer Worlds, dallanıp budaklanan diyalogları, birbirine zıt görüşlere sahip toplulukları, V.A.T.S.’e benzer bir çatışma sistemini, zengin hikâyelere sahip yoldaşları ve kara mizah dolu senaryosuyla dikkat çekiyor. Bununla birlikte, açık dünya haritasına sahip olmaması, oyuncular tarafından bazı olumsuz eleştirilere maruz kalmasına neden oldu. Ancak ben oyunu zevkle oynamayı başardım ve bu sebepten dolayı bu yıl herkes Avowed’a odaklanırken, merakla The Outer Worlds 2’yi bekliyordum. Stüdyonun kurucularından Leonard Boyarsky ve Tim Cain’in bu projeye katkıda bulunması, beklentilerimi artırmıştı. Peki, sabırla beklediğimiz bu yapım umduğumuz gibi mi oldu? Kesinlikle!

Çıkar çatışmaları

The Outer Worlds 2 (TOW2), Halcyon yerine Arcadia isimli yeni bir güneş sistemine selam duruyor. Artık Earth Directorate (Dünya Direktörlüğü) için çalışan bir komutan olarak görev alıyoruz ve bazı şirketler yoldan saparsa, onları dizginleyip gezegenlere barış getirmekle yükümlüyüz. Oyun başlangıcında, bir grup ajan ile birlikte Arcadia sistemindeki bir uzay istasyonuna gizli bir baskın düzenliyoruz. Aylar önce istasyona sızan ajanımız De Vries’ın bildirdiğine göre, ışık hızında seyahat etmeye yarayan motorlar burada üretiliyor; ancak bu motorlar, galakside ortaya çıkan tehlikeli yırtıklara da neden oluyor. Arcadia’yı komünist düzen benzeri bir sistemle yöneten Protectorate adlı grup, motorların üretim sırrını korumak için her şeyi göze alıyor. Öyle ki, Protectorate Hükümdarlık Ailesi istasyona özel bir ziyaret gerçekleştirirken, biz de operasyonu gizlice hayata geçiriyoruz.

Fakat işler planladığımız gibi gitmiyor; ihanete uğruyor ve görevimiz feci bir şekilde başarısız oluyor. Bunun sonucunda, istasyon havaya uçuyor ve Arcadia sisteminin ortasında dev bir kozmik yırtık açılıyor. Son anda kendimizi bir acil durum kapsülüne atıyoruz ve tam on yıl boyunca uzayda sürükleniyoruz. Earth Directorate bizi bulduğunda, gözlerimizi eski gemimizde açıyoruz. Ekibimizden yalnızca çaylak ajan Niles ve sadık dronumuz V.A.L. hayatta kalmış. On yıl içerisinde Auntie’s Choice isimli yeni bir şirket Arcadia sistemindeki gezegenleri işgal etmeye başlamış. Amaçları, Protectorate grubunun teknolojik ürünlerini ele geçirmek ve galaksinin en zengin şirketi olabilmektir. Protectorate grubu ise eski ihtişamlarını yitirmiş ve elinde ne varsa onu kullanarak Auntie’s Choice ile savaşmaktadır. Ortalık tam anlamıyla kargaşa haline gelmiştir.

Daha büyük, daha cesur, daha New Vegas!

Oyunun zayıf bulduğum kısmı, başlangıçta tanımadığımız ekiple bir operasyona katılmamız oldu. Onlarla, uzun süredir tanışıyormuşuz gibi bir görev yürütüyoruz ama arada bağlantı kurmak mümkün olmuyor. Araştırma sırasında bu durum, sadece beylik laflardan oluşan diyaloglardan ibaret kalıyor. Ancak, eğitim görevi tadındaki baskın bölümünü geçtikten sonra, ilk gezegenimize ayak bastığımızda oyunun rengi değişiyor. Kendimizi büyük bir harita içinde buluyoruz ve hangi köşeyi kazırsak kazıyalım, zamanımızı harcamaya değer bir şeyle karşılaşıyoruz. Bu, ana görevlerin yanı sıra yan görevleri ve yeni ekipmanları kazanma fırsatlarını da yanında getiriyor.

TOW2’nin en sevdiğim yönlerinden biri, oyunun başından itibaren seçimlerimizin etkisinin hissedilmesi. Yan karakterler, söylediklerimizi hatırlıyor ve yoldaşlarımız bu kararlara tepki gösteriyor. Yeteneklerimiz, karşılaşacağımız engelleri aşmamızda büyük rol oynuyor. Örneğin mühendislik yeteneğiniz yoksa bazı kapıları açamayabilir veya makineleri tamir edemeyebilirsiniz. Hacking yeteneğine sahipseniz, çatışmalarda avantaj sağlayabilirsiniz. TOW2, görevi tamamlamanın genellikle birden fazla yolunun olmasıyla oynanabilirliği artırıyor. Görevleri farklı şekillerde tamamlayabilmeniz, tekrar oynamak için sizi teşvik ediyor.

Guns. Lots Of Guns…

TOW2’nin savaş mekanikleri, önceki oyuna kıyasla daha akıcı ve tatmin edici. Silahlı çatışmalar oldukça eğlenceli hale geliyor. Zamanı yavaşlatma mekanizması hâlâ mevcut, fakat buna asit atma veya enerji kalkanı açma gibi yetenekler de eklenmiş. Çatışmaların dinamikliği, beni Cyberpunk 2077 tadında bir deneyime yönlendirebiliyor. Silahlarınızı modifiye edebiliyor ve çeşitli özellikler ekliyorsunuz. Oyundaki sıradışı silah yelpazesi, duvarlardan seken zehirli toplar atan pompalı tüfeklerden, ateş ettiğiniz noktada kozmik yırtıklar açan tüfeklere kadar geniş bir skalada yer alıyor. Yoldaşlarınız da farklı hiziplere bağlı olarak farklı tepkiler veriyor; bu dinamik, hikâyeye derinlik katıyor.

Tüm bu ayrıntılar, dört gezegen ve iki uzay istasyonu ile zenginleştirilmiş ana görev, yoldaş hikayeleri ve gruplar ile birleşince The Outer Worlds, büyük bir tatmin hissi yaratan bir RPG deneyimi haline geliyor. Ve şu an söylemeyi arzuluyorum: “İşte bu, New Vegas’tan beri oynadığım en iyi Obsidian oyunu!”