Ehliyeti alalı on yıldan fazla bir zaman geçti. Ancak günlük hayatta araba kullanma sürem muhtemelen on saati bile bulmamıştır. İstanbul’da yaşamanın getirdiği trafik sorunları beni ciddi anlamda korkutuyordu ve toplu taşımayı da içten içe seviyorum. Şehirde taksi kullanımı açısından ise İstanbul’un trafikteki kaosu üzerine pek bir şey söylememe gerek olduğunu düşünmüyorum. Fakat şimdi İstanbul’da değiliz; kısa mesafe yolcu alma lüksümüz de yok. Barcelona’nın dar yollarında, memnuniyetsiz yolcularla birlikte direksiyon başına geçiyoruz. Taxi Life, temelde Euro Truck Simulator tarzında simülasyon bir taksi deneyimi sunmayı amaçlamış, ancak bu konuda tam olarak başarılı olamamış.
Çiçek Taksi Durağı Burası…
Akasya Durağı değil, bir önceki kuşak olan Çiçek Taksi’yi her zaman çok sevmişimdir. Oyunu ilk başlatınca taksi şirketimin adını da Çiçek Taksi olarak belirledim. Ardından, Katalan bir matematik öğretmeninin ek iş olarak taksi sürücülüğü yapmasıyla ehliyet almak için gereken eğitimi tamamladım. Sokaklara çıktığımda sarı ışığı yanıp, Über sistemiyle kim beni aradıysa ona yardımcı oldum. Ancak burada, kısa mesafe ya da değişim saati gibi bahaneler geçerli değil. Euro Truck serilerinde oldukça fazla saatim olduğu için “gaz, fren, şanzıman halim duman” moduna hemen geçiyorum. Fakat burada ruh halimi bozan şeyler gaz, fren veya şanzıman değil. Asıl çileden çıkaran konu yapay zeka. Barcelona medeni bir şehir olduğu için yayaların geçiş hallerine dikkat ediliyor. Bu durumu görmek gerçekten beni şaşırtıyor; yayalar bazen rastgele yolun ortasında durarak animasyonları sıfırlıyor, bazen de geçiş yapacaklarmış gibi davranarak geri dönüyorlar. Yayaların hareketlerini önceden tahmin etmek oldukça zor ve eğer bir yayaya çarparsanız, oyun sizi oldukça ağır şekilde cezalandırıyor. (Aslında bu çok normal.)
Trafik Canavarı Çalışmayı Durdurdu
Yayalardan daha da kötü olan yapay zeka, sürücülerde de kendini gösteriyor. Tüm Katalan otomobil sürücüleri, adeta araba kullanmayı çarpışan araçlardan öğrenmiş çocuklar gibi davranıyor. Bu durum, kaza oranlarının arttığı ve zaten memnuniyetsiz yolcuların mevcut olduğu ortamda oyunu oldukça sıkıcı hale getiriyor. Euro Truck serilerini bu nedenle seviyorum; geniş yerlerde kimse olmadan, müzik eşliğinde takılabiliyorum. Yapay zekanın düz yolda bile karşıya geçemediğini ve doğru bir şekilde sollama yapamadığını gözlemledikten sonra Terminator’e olan inancım bir kez daha sarsıldı. Oyunun en büyük sorunlarından biri de optimizasyon eksikliği. Hem FPS düşüşleri yaşıyoruz hem de klavyeyle oyun oynamak gerçekten zorlayıcı. Dualsense ile kontroller biraz daha iyi ama bir simülasyon oyununda hassasiyetin daha iyi olabileceğini düşünmeden edemiyorum. Henüz Logitech GT Force direksiyonumla oyunu deneme fırsatım olmadı; ancak genel yorumlarımı dikkate alarak pek umutlu değilim. Sürekli gaz ve fren yapmak zorunda kalmaktan dolayı direksiyonla oynamanın tadını çıkarabileceğimi de sanmıyorum.
Turizm Taksiciliği
Oyunda en iyi işlenmiş özelliklerden biri, Barcelona’nın Messi’den sonraki en büyük sembollerini sanat eserleri olarak kullanmasıdır. Oyunda çok sayıda sanat eseri göreceğiniz için bunları inceleyip deneyim puanı kazanabiliyorsunuz. Ayrıca sokak sanatlarından grafitiler de mevcut; gizli grafitileri bulup deneyim kazanmak mümkün. Bu deneyim puanlarıyla yakıt tasarrufu, kazalardan kaçınma gibi özellikler açabiliyorsunuz. Harita üzerinde bir yolcu seçtiğinizde iptal etme seçeneğiniz yok. Yolcular oldukça seçici, muhtemelen hayatları boyunca İstanbul’da taksiye binmemişlerdir ve buldukları taksiye “keşke yürüseydim” gibi ifadeler kullanabiliyorlar. Hız sınırını aştığınız an peşinizden azarlayan bu can sıkıcı yolcularla eğer kurallara uygun ve sakin bir sürüş yaparsanız, onlarla kısa bir sohbet etme fırsatına sahip olabiliyorsunuz. Fakat bu diyaloglar birbirinin tamamen aynı olduğu için birkaç yolcu sonrasında hep aynı şeyleri tekrar eder hale geliyorsunuz. Yani birisi neden çıkıp “Ne olacak bu Barça’nın hali, bu Xavi’yi atmak lazım!” demediği sürece, o taksi muhabbetinde pek bir tat yok gibi görünüyor.
