The Last of Us: Korkunun ve Mizahın Dansı – Cordyceps Mantarının Kıyameti

The Last of Us, gerçekten de insanlığı tehdit eden bir durumun üzerinden kurgulanmış unutulmaz bir oyun. Şimdi, bu ünlü ikili mantar krizi ile ilgili biraz daha derinlere inelim. Cordyceps mantarının insanlara bulaşması sanata ve kurgunun bir parçası olarak yansırken, aslında bu tür olayların ne kadar korkutucu ve eğlenceli olabileceğini de düşünmeden edemiyoruz. Tamam, mantarlar ziyafetten pek hazzetmiyor, ama bu oyuncunun neden korktuğuna dair kafamızda bir sürü soru var.

2013 yılının Eylül ayında ortaya çıkan bu “mantar tanrısı”, Güney Amerika’dan başlayarak çok hızlı bir şekilde dünya çapında yayılmaya başladı. Tıpkı eve gelen bir arkadaşınızın bitkilere su vermek yerine mantar ekimi yapması gibi – ne kadar hoş değil mi? Texas Herald gazetesinin bu durumu manşetlerine taşıması sayesinde, insanlar hastanelere koşmaya başladı. Bir bakıma, bu durum aynı zamanda bir wellness etkinliği oldu; herkes bir yerlerde kendini kontrol ettiriyordu. Ama bu sırada çoğunluğun mantarlara karşı bir takıntı geliştirmesi de kaçınılmazdı. Tabii ki, “Gizemli hastalık yüzünden hastaneye başvuranların sayısında %300 artış” gibi başlıklar okuyunca, hemen bir alarm zili çalmaya başlıyordu. Korku ve komedi arasındaki bu ince çizgide yaşamını sürdüren bu mantar, insanları zombiliğe doğru sürüklerken, çeşitli aşamalara da soktu.

Cordyceps’in ilk evresi, Runner, elimize geçmeden önce aşamalarına göz atacak olursak eğer, aslında oldukça komik bir duruma işaret ediyor. Yani, bir düşünün: Birdenbire şu garip mantar bir insanın beynine giriyor ve hemen koşu yapmaya başlıyor! Şimdi biz insanların koşmasına ihtiyacı varken, mantar neden koşmak istiyor, değil mi? Runner’lar, tipik zombiler gibi yavaş yavaş yürümek yerine adeta bir maraton koşucusu gibi hareket ederler. Peki, bu mantarların insanları ne kadar sevecen karşılayacağını düşünüyorsunuz? Bir vücut düşünün; akıllı bir insandan hemen mantar avcısına dönüşmesi… *O harika an,* değil mi?

Sonrasında ise Stalker evresi geliyor, ki o da oldukça ilginç! Burada mantar tam anlamıyla işin dibine vurup, gözlerden birini kapatıyor ve insanın beynini ele geçiriyor. Bir nevi “Göz var, gör var; ama ben neyi göreceğimi seçiyorum!” durumu var. “Beni ilk gören kimse, benden saklansın!” gibi bir tavır. Oralar cosplay için bir adım öteye geçecek olan Stalker’lar, bir bakıma kendilerine has bir moda yaratıyor. Oh! Gelir misiniz, Stalker soğuk hava estikçe gözünüzü kapayın derim.

Şimdi gelin, Clicker’lara geçelim. Ne de olsa onlara, eğer bir kahve içiyorsanız yanınıza dikkat etmeyi hatırlatmalıyım; *şu takırdayan sesler!* Diğerleri konusunda hiç çekinmeden, “Eyvallah, ben buradayım, dikkat etmezseniz üstüme gelin!” diyorlar. Bu evrede artık tamamen körler, yani bastığınız bir dalın sesi, onları hemen kendine çeker. Ne kadar komik; tahmin ediyorum da, Clicker dünyasında kırılan kalp seslerini dinlemek mânâsındaydılar. Biraz ironik değil mi?

Şimdi gelelim en korkunç hal olan Bloater evresine. Bu evrede mantarın vücut üzerinde çevirdiği büyü çok korkutucu bir hal alıyor – aslında bu vücudu başka bir mantar bahçesine dönüşmüştür. Kısaca sorduğumuzda, Bloater ‘de tıpkı bir mantar mağazası gibi görünmektedir ki, *dead but still spreading!* Mantarın kimi zaman cesetler üstünde yeni bakımlar sağlaması, bile başlı başına bir fenomen. Diğer yandan, bu süreçlerde onların yayılması iştah kabartıcı değil mi?!

Bir de ek olarak, The Last of Us’ın ikinci oyununda karşımıza çıkan Shambler gibi yaratıklarla birlikte, Tamamen birleşik olan Fare Kral, sanki bir araya gelmiş yüzlerce hayal kırıklıklarından oluşan bir organizma olarak karşımıza çıkıyor. Burası, sıradışı yaratıklar ve mantar metaforlarının dans ettiği bir dünya. Ve elbette, bu evreleri ve yaratıkları tesadüfen düşleyemezsiniz – belki bir yazar olarak kendinizi eğlenceli bir kabusa adamalısınız!

Sonuç itibariyle, The Last of Us, yalnızca bir kıyamet hikayesi değil, aynı zamanda korkunun ve mizahın iç içe geçtiği bir dünya. Uzanmayı unuttuğumuz bu zaman diliminde, belki de bazen başımıza gelen talihsizlikleri hafifçe gülümsemekle geçirebiliriz. Aman dikkat; her bir mantar ve evre, bize farklı bir değişim sunuyor ve dilerim ki, bu mantar dostlarımız bir gün kapımıza gelmezler!